Welkom in mijn wazige wereld

Er blijft weinig van me over…… Toch ben ik erg blij als ik in de spiegel kijk. Ok, de rimpels zijn met mijn lage vet percentage echt overduidelijk zichtbaar en mijn borsten zijn te samen met het andere vet als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb aderen zien verschijnen op plaatsen waarbij ik mezelf echt serieus afvraag, waarom daar?! Toch zie ik in de spiegel de resultaten van afzien, doorbijten en volharding.
Nooit gedacht dat ik het vol zou houden. Eerlijk is eerlijk, ik heb voldoende momenten van zwakte gehad en daar ook te vaak aan toe gegeven. Mijn god, hoe had ik eruit gezien als ik die zwakke momenten niet had gehad……..

Om middernacht gaat de teller op 10. 10 Dagen tot de wedstrijd. 10 dagen tot ik een jury veroordeling krijg, als kroon op mijn harde werken.  Alleen zij bepalen of de kroon, doornen of rozen zal bevatten. Ik leg mijn lot in hun handen en zal vrede hebben met de uitkomst.

Echt!!! Ik heb al gewonnen. Over 10 dagen ga ik dat podium op met een belachelijk mooie bikini verkregen op toch wel een uitzonderlijke manier, om mijn armen schitteren strass armbanden en in mijn oren dito oorbellen. Mijn glimlach zal bij het denken aan de die begeerlijke slagroomtaart, niet meer van mijn gezicht te slaan zijn en met de extra poseerles van Charmaine afgelopen dinsdag, zal mijn presentatie ook wel ok zijn.

I am so fucking ready as a girl can get!!! 10 dagen….. Zo onwerkelijk……. Ik moet er nu zelfs om lachen. Toen ik in juli begon te trainen,was dit nog niet eens in de planning. Gaande weg is dit doel gekomen en nu is het bijna realiteit.

Maar goed ook dat het nog 10 dagen duurt want veel langer zou ik niet volhouden. Al is dit “a way of life”, de rest van je leven gaat ook gewoon door. De kinderen en je huis, de zaak en gezever van niet noemenswaardige individuen, laten je niet ongemoeid. Die laatsten hakken erin. Zij wegen zwaar en drukken een stempel op je, al zo fragiele en broze gesteldheid. Net als je aderen en je beenderen die aan de oppervlakte liggen of uitsteken, ligt ook je emotie open en bloot. Het raken en kneuzen van je gevoel is in deze laatste dagen echt als een plakje cake. En dan zal ik er zelf de slagroom als een dikke toef op spuiten.

Afgelopen dinsdag had ik mijn één na laatste been training en ik ging met Lieke aan de slag. Voor de erbarmelijk slechte energie in mijn lichaam, vond ik dat ik het nog redelijk kon bij benen. Helaas zei mijn lijf bij oefening zeven dat het genoeg was. Mijn hoofd vulde zich met een zwart heelal voorzien van duizenden schitterende sterren.  Werkelijk prachtig, ik kan niet anders zeggen. Jammere aan het verhaal was, dat ik tot weinig meer in staat was en mijn energie tot een absoluut dieptepunt was gedaald. Eigenlijk was ik zelfs gefrustreerd. Overgeven aan een lichamelijk signaal was toch eigenlijk wel het laatste wat ik voor ogen had. Ik wilde door. Gaan tot het absolute maximum.Tenslotte wil ik mijn doel behalen. En die bereik je niet met de kantjes eraf te lopen.

Uiteindelijk hebben we nog een oefening gedaan en ben ik uitgeput naar huis gegaan. Lieke….. Thanks. Het is echt fijn om te weten waar je grenzen liggen en die ook daadwerkelijk te overschrijden. You made it happen 😉

Vanaf zondag ga ik langzaam weer meer eten en zal voor de wedstrijd echt gaan laden. Zo zullen mijn spieren vollopen en ik er op mijn best uitzien. Ik ben niet nerveus. Althans, op dit moment niet. Ik heb er zo een zin in…… Ik wil glitteren en sprankelen met al mijn bling op dat podium.

Nog tien dagen……. Tellen jullie met me mee????

11 maart 2015