Welkom in mijn wazige wereld

De stilte en het besef slaat me zojuist met een enorme dreun om de oren. Ik heb de hele dag al stil gestaan bij het feit dat het 9 juni is. Een enorm onrustige nacht gehad. En de reden mag duidelijk zijn. Vandaag precies een half jaar geleden is Herman overleden. Jeetje een half jaar! Zo onwerkelijk. De tijd is als een waanzinnige voorbij gevlogen. De dingen die er het afgelopen jaar hebben plaats gevonden waren daar ongetwijfeld de oorzaak van. Een wervelwind aan gebeurtenissen wisselde zich met elkaar af.

Vandaag was toch de dag dat we officieel ons nieuwe kantoor in gebruik hebben genomen. Ik loop al 5 maanden in het pand rond, met van alles bezig en iedere dag daar aanwezig. Maar vanmorgen was anders. Toen ik aan kwam stonden de mannen buiten. Raar om te zien dat ze niet meer in de achtertuin van de Thijsse stonden, maar voor het nieuwe pand. Raar ook om door de deur naar binnen te lopen. Honderden keren ben ik al door die deur gelopen, maar zoals ik al zei, vandaag was dat anders. Ze zeggen toeval bestaat niet. Maar het is toch wel typisch dat alles met de verbouwing en dergelijke zo heeft moeten lopen, dat we uitgerekend exact een half jaar na dato, onze officiële intrede in het nieuwe pand nemen. En dan loop ik rond, de meubels op hun plaats, en alles zoals we het hadden bedacht. Ik heb geprobeerd om het zoveel mogelijk op de manier van Herman te doen. Zoals ik kan inschatten hoe hij het ‘t liefst had gezien. De ruimte die Herman voor zichzelf had bedacht, is nu mijn werkplek geworden. Ook daar heb ik de meubels uit gezocht zoals hij ze ook mooi had gevonden. Eenvoudig maar wel chique.

En als ik dan vandaag daar binnen loop dan moet ik echt even mijn tranen wegpinken. Dan baal ik echt gruwelijk dat hij er niet meer is en mis ik hem zo enorm. Jee wat had ik hem graag aan mijn hand meegenomen, waarschijnlijk voorzien van een blinddoek, om deze in de deuropening van zijn ogen te trekken en volt trots te roepen, tadaaaa!!!! En ik durf te wedden dat die enorme lummel daar dan had gestaan met de tranen in zijn ogen, vol trots en met een enorme glimlach van oor tot oor. God wat had ik dat snuitje graag nog één keer gezien!! Ik weet het heel zeker.

Hij was trots geweest…….enorm trots!!!