Welkom in mijn wazige wereld

Vandaag 10 maanden zonder Herman, vandaag tientallen ervaringen en gebeurtenissen rijker. Het zou dan ook niet in mijn leven van dit moment passen, als ik ook deze afgelopen weken, niet het één ander zou hebben meegemaakt!

Eigenlijk is het een beetje begonnen toen we de laatste keer met Alex en haar nieuwe vriendinnetje Sophie naar Blijdorp zijn geweest. Die dag was zo leuk en het gezelschap zo gezellig dat we een aantal dagen daarna nog een dagje strand en een dagje zwembad hebben meegemaakt met elkaar. En dat je niet alleen de hele tijd naar twee spelende kinderen kijkt maar ook nog wel eens wat praat met de andere ouder is dan ook niet zo vreemd. Zo kwam ik er achter dat Marc (de vader van Sophie) best wel een hele aardige man is en dat ik wel erg met hem kan lachen!

Er volgende, na de gezamenlijke uitjes, nog een aantal solo dates. Steeds vaker kwam mijn vakantie ter sprake en vertelde dat ik het eigenlijk nog steeds niet zag zitten om alleen te gaan. Ook hadden lieve vrienden het idee geopperd om mee te gaan naar Ibiza, maar met 3 personen is ook zo’n oneven aantal. Marc vertelde dat hij ook nog wel op vakantie wilde en dat alleen gaan voor hem ook geen optie was. Et voila, beslissing genomen, we gingen gewoon samen. We hebben zo veel lol samen en kletsen zo lekker dat er nooit veel mis kan gaan.

In de weken voor de vakantie kwam Marc ’s avonds ook nog wel eens langs om mij de heerlijkste Jamie Oliver gerechten voor te schotelen (wat betekend dat ik weer volledig terug ben op mijn oude gewicht en moet uitkijken dat is niet doorschiet). Het gebeurde ons ook regelmatig dat de hoofden weer eens omzwaaide als we samen voorbij liepen bij het uitlaten van de hondjes. Sterker nog, we hebben mensen letterlijk tussen de gordijnen door zien gluren en er waren er ook bij die elkaar op de bank met een elleboog aanstoten. Ik schijn nogal wat teweeg te brengen in de buurt. Toen we in het laatste weekend samen met Sophie als de Flinstones, met zijn vijven boodschappen gingen doen, hebben we gierend van de lol door de plaatselijk AH gelopen. Jammer dat we geen andere hadden uitgezocht! Ook nu weer was er een persoon die er de noodzaak van inzag om zich met mijn leven te bemoeien. Met opmerkingen waaruit je duidelijk kon opmaken dat er gekletst werd in de buurt. Grappig was wel toen Marc de opmerking plaatste of ze het ook niet vond dat het allemaal wel erg snel was gegaan, ze met stomme verbazing wegliep en ze bij onze thuiskomst stond te wachten om met het schaamrood op de kaken haar excuses te maken. De boodschap was duidelijk overgekomen en ze was tot de conclusie gekomen dat het niet zo handig en nog minder leuk was om je op zo’n manier met andermans leven te bemoeien. Zeker niet als de conclusies die getrokken zijn gebaseerd zijn op domme roddels en achterklap. Dus redelijk confuus en verward en nog steeds voorzien van schaamrood op haar kaken verliet ze ons weer. Jammer voor haar was ze geen steek opgeschoten en wist ze nog steeds niet van de hoed en rand….

Toen was het eindelijk 30 augustus en de dag dat we van een heerlijke week vakantie gingen genieten. De vlucht verliep voorspoedig en bij aankomst op Hurghada viel er een hele dikke warme deken om ons heen. Zo dat was even wennen. We werden snel naar ons hotel verplaatst en daar aangekomen konden we nog net aan het late diner schuiven. Op zich was het een ideale vakantie. Alleen maar liggen op een zonnebed, de drankjes werden aangevoerd nog voordat we ze leeg hadden, de temperatuur was overdag 42 graden in de schaduw en ’s avonds zo rond de 30 graden. Wanneer we niet aan het zwembad in de zon lagen waren we wel aan het zwemmen om af te koelen. Het ontbijt en de lunch waren helemaal prima, het diner was voor mij iets minder, maar met een dagelijkse portie knoflook pasta heb ik me aardig staande weten te houden. We hebben ook nog een hele stoere uitstap gemaakt en ons naar de stad laten vervoeren. Gruwel wat erg. Stel je voor, een enorme vuilnisbelt, plaats op diverse willekeurige plaatsen een bom, breng het geheel tot ontploffing, begin vervolgens met het plaatsen dan wat muren die dan gebouwen voorstellen en je hebt Hurghada! Dan ben je er overigens nog niet. Stap uit je taxi en het feest gaat pas echt beginnen. Uit iedere plaatselijke gepaste onzinartikelen winkel komt er dan een eigenaar naar buiten gerent die je met beide armen vastgrijpt om je zijn winkel in te trekken, dit alles onder het toeziende oog van een enorme luid toeterende colonne taxi’s die stapvoets achter je aanrijden om een ritje te scoren. Geloof me dat is pas echt op en top genot! De enige winkel waar we uiteindelijk naar binnen zijn gevlucht was er één waar ze prachtige leren kleding verkochte. Ik ben al heel lang opzoek naar een hele lange leren jas. Ja jammer Anneke maar met mijn lengte gaat dat in een land met inwoners met een gemiddelde lengte van 1.65 echt niet lukken. De langste jas die ze me konden laten zien kwam net over mijn knieën. Maar toen de eigenaar zei dat het geen enkel probleem was om er één op maat te laten maken begon mijn humeur weer enorm te stralen! Na een kleine twee dagen kon ik hem ophalen en dat alles voor het lullige bedrag van 110 eurootjes!

Ergens halverwege de week begon ik me wat ongemakkelijk te voelen en uiteindelijk uitte zich dat in een enorme stormvloed van tranen. De lang uitgebleven tranen begonnen spontaan te stromen. En de beerput ging open. Alle emoties kwamen er ineens uit en voelde me heel verdrietig, ik miste Herman enorm maar was tevens ook erg boos en voelde me in de steek gelaten. Onbegrip en de waarom waren er ook weer, alleen nu voorzien van enorme snikken en veel, heel veel tranen. Deze keer bleef het niet bij een huilbuitje, maar zijn er nog vele gevolgd. Ik ben enorm blij dat ik daar niet alleen was, ik weet niet of ik dat had aangekund. Marc heeft me echt geweldig opgevangen en ik had me geen lievere en grotere steun kunnen wensen op die momenten. We hebben veel met elkaar gesproken en ik heb veel gehuild maar op een gegeven moment ging ik me toch een beetje terug trekken. Na aandringen van Marc kwam het hoge woord eruit. Ik voelde me toch wel erg bezwaard dat ik van die intense verdrietige momenten had, maar ook dat ik het erg moeilijk vond om Marc uit te leggen dat ik op die momenten zo enorm Herman zat te missen terwijl hij daar als mijn nieuwe vriend, waar ik dus ook van hou, bij zat. Het voelde zo raar en zo dubbel. Maar Marc had ook daar weer een heel geruststellend antwoord. Hij vertelde me dat hij op de eerste plaats wist waar hij aan begon toen hij voor mij koos, hij wist tenslotte dat ik tot de vakantie pas één keer echt verdriet had gehad en dat het er toch uit zou komen. Maar toen ik nog een keer benadrukte dat ik het allemaal wel een beetje dubbel vond kon hij dat ook heel mooi en begrijpend uitleggen. Simpel zei hij, wanneer je een vriend verliest kan je verdrietig zijn en andere vriendschappen nog steeds koesteren en als moeder van twee kinderen kan je toch ook van allebei de kinderen evenveel houden, waarom zou je dan niet van Herman kunnen houden en hem missen nadat hij is weggevallen en je tegelijkertijd toch ook van mij kan houden! Zucht……. Dat ik dat zelf niet had bedacht!

Zondagochtend om een uurtje of 5 zijn we thuis gekomen. Alex en Ludo waren bijna direct wakker en vlogen ons letterlijk in de armen. Heerlijk om die blijde snuitjes weer te zien. Heerlijk ook om weer thuis te zijn. En wat betreft Egypte?? Voor mij een land waar ik niet snel weer naar toe zal gaan maar het was absoluut een vakantie om nooit meer te vergeten!