Welkom in mijn wazige wereld

Zaterdag 15 december om 10.30 uur komen we aan bij het rouwcentrum. Daar kunnen we voor de allerlaatste keer afscheid nemen van Pappa Puk al vorens we de kist sluiten. Meiske Puk houden we bij de kist weg. Dat wil ik zo, zij weet niet beter dan dat Pappa Puk weg is, dus een kist met een stoffelijk overschot is dan, naar mijn idee, niet slim om haar te laten zien.

Dan sta ik daar nog één keer alleen bij Pappa Puk, stom te staren en met de tranen in mijn ogen. De laatste keer, ik raak zijn wang aan en houdt zijn hand vast. In zijn handen heb ik hem een foto van Meiske en Mini Puk samen gegeven, Neefjes T. en W.  hadden allebei een mooie tekening voor hem gemaakt, D.  heeft hem een survival kistje meegegeven met sigaretten, aansteker en zelfs een zaklampje…. en van P. en S. een foto van ons laatste uitje naar de sneeuw, toen 3 weken geleden. Ik fluister hem nog wat woordjes toe en we sluiten de kist. Dan ben ik even heel boos en in een opwelling sla ik kanon hard op de kist en begin te huilen.

Dan rent Meiske Puk toch het kamertje binnen en ziet de kist….. “Mamma…..in die kist ligt pappa hè??” En ik maar denken dat je zo’n klein meisje in het ongewis kan laten.

Dan vertrekken we naar de begraafplaats, waar we Pappa Puk naar zijn laatste rustplaats brengen en herenigen met zijn ouders. Een prachtige witte Daimler vol met witte bloemen, voor gegaan door een bloemen auto afgeladen met de mooiste bloemen die ik ooit heb gezien, rijden we naar de begraafplaats. Het is hartverwarmend als je ziet dat mensen langs de kant van de weg een kruisje slaan als we voorbij rijden…… Zucht!

Dan rijden we de hekken binnen, daar staat Pappa Puks auto, de I. raceauto van P.! Ik stap uit en neem plaats voor de Daimler en daar loop ik dan met lood in de schoenen, naar de aula, nog geen honderd meter, het leken wel kilometers. Daar aangekomen worden alle bloemen neergelegd en Pappa Puk in het midden neergezet. Meiske Puk heeft op de peuterspeelzaal een sterretje gemaakt en die zit aan een witte roos. Die is voor pappa, ik til haar op en we leggen hem op de kist. Schattig moment, alleen dacht Meiske daar anders over, ik denk dat ze het zonde vond en wilde met alle geweld haar roos weer terug hebben.

Dan gaat het afscheid van start en komen alle mensen binnen. Meiske heeft het enorm druk met haar roos en iedereen moet eraan ruiken. Mini kijkt vrolijk in het rond. De sprekers zeiden mooie woorden over Pappa Puk. D. had het natuurlijk over Pappa Puk als chef, C. vertelde over PP de filosoof en een gesprek zoals zij die zouden voeren, K. had mooie lieve woorden en T. gaf iedereen een sterretje om er een verhaaltje over PP erop te schrijven, zodat de kinderen er later over konden lezen. Broer wist nog even te vertellen dat PP ook wel een beetje een klungel was en D. vertelde over PP’s humor, hij wist iedereen op de been te krijgen en een staande ovatie voor PP te verwezenlijken. Hij kwam van de spreekstoel naar mij en draaide mij om zodat ik kon zien wat er gebeurde. Dat is een moment om nooit meer te vergeten. Zo veel mensen die daar stonden te klappen voor mijn lieve Pappa Puk……..

Toen hebben ze PP naar zijn laatste rustplaats gedragen, zo veel mensen, zo veel bloemen, hartverwarmend. Bij het graf heb ik iedereen bedankt voor hun komst en de prachtige bloemen, mooie woorden en hun steun. Toen zijn we naar de koffiekamer gegaan voor een borrel, op PP. Ik heb geteld, bijna vierhonderd mensen zijn er geweest.