Welkom in mijn wazige wereld

Afgelopen week lekker druk bezig geweest. Met van alles en nog wat. De mailbox van PP doorgeworsteld, 186 ongelezen berichten. Jeetje, dat was ff doorbijten. Woensdag en donderdag nog even op de zaak geweest. Kleine dingetjes geregeld en even met “de mannen” gebabbeld. Het nieuwe pand is officieel rond en komende week is de overdracht. Kan ik me echt op verheugen. Een bijzonder gaaf pand en lekker dicht bij huis, dus makkelijk om af en toe eens, voor een uurtje of twee, naar toe te gaan en wat zaakjes te regelen. En het helemaal op laten knappen en mooi maken is natuurlijk ook een leuke bezigheid!

Zondagavond, ik ben voor de tweede avond alleen. Tot en met vrijdagnacht sliep mijn moeder nog bij me. Gezellig, je voelt je niet alleen en wel makkelijk, want als Mini ’s morgens vroeg ging huilen, pakte mijn moeder hem om te flessen en kon ik nog even een uurtje langer slapen. Gisterenavond was de avond waarvan ik vond dat het er toch maar een keer van moest komen. Iedere avond is vervelend, maar uitstellen had naar mijn idee geen zin meer. Dus zo dapper als ik ben, ahum, zou ik alleen gaan slapen. Gelukkig kwamen P. en H. langs voor een borreltje en dat was erg gezellig, maar toen zij om 11 uur naar huis gingen, moest ik het toch echt zelf doen. Dus met hen meegelopen naar buiten en direct de honden uitgelaten. Zo vaak heb ik de honden ’s avonds alleen uitgelaten, maar die avond was toch echt heel anders. Het besef dat je dat dus vanaf nu écht altijd alleen zal doen, hakt er behoorlijk in. Thuis gekomen nog een beetje doelloos op het internet rond gehangen en uiteindelijk om 12 uur naar bed gegaan. Een lange tijd alleen wakker gelegen en uiteindelijk toch alleen in slaap gevallen. Alleen dat is het woord wat de hoofdtoon voert. In de meest uitgebreide zin van het woord en om naar van te worden. Kortom weer een nieuwe fase en die valt tegen. Maar we gaan er voor en ik moet er toch doorheen. Op naar morgen.