Welkom in mijn wazige wereld

Er zijn van die dagen dat je denkt dat het allemaal wel mee gaat vallen en dan blijkt ineens het tegendeel waar te zijn. Maandag was zo’n dag. Al dagen, nee weken weet ik dat hij er aan stond te komen en heb mezelf, voor zover mogelijk, er op proberen voor te bereiden. Met de gedachten gericht op 15 februari en hoe ik die dag heb ervaren, dacht ik toch echt dat ik het wel aan kon.

De onrust begon al in het weekend, weinig en slecht slapen en ook een maag die van streek was. Nieuw in mijn beleving is het laatste. Ik heb sinds een aantal keer last van mijn maag bij “extreme” gebeurtenissen. Leuk ’s nachts boven het toilet hangen geeft je nacht echt een bijzondere dimensie.
“s Morgens bij het wakker worden komt de harde realiteit direct als een bom binnen. Ik heb mijn ogen nog niet open of de tranen beginnen volop te stromen.

Op 15 februari was ik thuis, dat was me niet zo goed bevallen, dus ben ik maandagochtend gewoon naar kantoor gegaan. Had ik beter niet kunnen doen. Er kwam niets uit mijn handen en heb eigenlijk alleen maar dommig voor me uit zitten staren. Een paar mailtjes beantwoord en toen ben ik maar weg gegaan. Meteen naar de bloemist gereden, een hele mooie bos bloemen gekocht, met uiteraard 3 witte rozen erin en naar het graf gegaan. Het was mooi weer en ik ben aan het voeteneind gaan zitten. Staren, in gedachten de laatste paar maanden de revue laten passeren, gedacht aan alle verjaardagen die we samen hebben gevierd, maar eigenlijk het meest van de tijd heb ik daar heel veel en hard zitten huilen. Gewoon, omdat ik hem mis, dat hij niet meer hier is, dat ik nog zoveel met hem had willen beleven. Dat ik zo graag had gewild dat hij Alex en Ludo had zien opgroeien, ik hem had willen vasthouden en knuffelen of gewoon even met hem had willen praten. Toen ben ik opgestaan om maar weer naar kantoor te gaan.

In de auto nog zitten na snikken en ik zag op mijn klokje dat ik ruim 2 uur bij het graf was geweest. Geen idee dat ik er zo lang had gezeten, vreemd.

Op kantoor eigenlijk weer het zelfde verhaal. Niets dus. Wel heb ik de hele dag bijzonder veel lieve smsjes van iedereen gekregen. Doet me erg goed om te weten dat iedereen zo aan me denkt. Jammer was wel dat ik bij ieder smsje wat binnen kwam ik gelijk weer begon te huilen…..

Kortom, het was zwaar. Niet fijn en erg pijnlijk. Maar nu terug kijkend ben ik ook hier weer doorheen gekomen en zijn we weer een stapje verder. De volgende staat ook weer klaar. Alex wordt 4 en gaat naar de basisschool. Ik verwacht deze dag als minder heftig. Maar ja dat dacht ik van Herman zijn verjaardag ook! We zien het wel………

Remember

I woke up this morning I started to cry
I woke up this morning feeling a stabbing pain
Finding myself with all the questions why
Wondering what I needed to gain

And in my dreams last night
you where standing by my side
The visions where so clear and bright
leading me toward the light

Will I ever get used to being alone
You where here for so long
remember when we where together as one
will the silence ever be gone

I still miss the noises you made
I never noticed them before
but when it’s evening and so late
all the sweet noises of before fade

Today is a day I’ll never forget
it was your birthday
Bedroom was decorated instead
and the gifts where all over the bed

I look around the bedroom now
it’s empty and silent
I wonder why I wonder how
will you celebrate this day somehow

Tomorrow yet another day
empty, alone an so silent
but I know what you would say
enjoy, have fun and don’t fade away

Baby I will and remember you to!!!