Welkom in mijn wazige wereld

De week erna viel zwaar. Bij het uitlaten van de honden, zie je de mensen naar je kijken, maar ze zeggen niets. Dat zijn de buren die normaal altijd spontaan groeten. Waarom durven mensen niet normaal te doen, juist nu ik daar zo’n behoefte aan heb. Even niet geconfronteerd worden met het verlies van PP. Helaas blijkt de praktijk dus anders. Ik begrijp het wel, ik zou denk ik zelf ook niet weten hoe ik me zou moeten gedragen in zo’n geval.

Dinsdagavond. Meiske Puk brengen we naar bed met de ‘nieuwe’ ritueeltjes en ze gaat lief slapen. Na een uurtje wordt ze in hevige paniek wakker en huilt. Ze is ontroostbaar. Het besef van pappa is tot haar doorgedrongen. Haar hele lijfje schokt en beeft. Ze heeft over pappa gedroomd en hij was niet meer stuk! Dan breekt je hart in nog meer stukjes. Ik kan niets doen en kan haar alleen troosten. Ik zou het liefst alle pijn van haar wegnemen, haar verdriet doen verdwijnen, maar het liefst zou ik willen toveren!! Ze wil zo heel graag haar pappa terug, ik had niets liever gedaan dan hem terug getoverd! We hebben haar op de bank gelegd met haar knuffels en haar favoriete dekentje en daar kropen direct de katten zowat in haar. Dat doen ze anders echt nooit. Dan, om een uur of 2 ’s nachts ontspannen haar handjes eindelijk en valt ze in slaap. Sinds die dag vraagt ze bijna ieder uur om hem.