Welkom in mijn wazige wereld

Een lichtje aan de horizon!!! We bijna gaan bijna verhuizen naar het nieuwe pand!! Wat zal dat een rust in mijn hoofd brengen. De heren die nu aan de slag zijn in het pand zijn ware helden, wat zij in de afgelopen weken aan herstel en opknap werkzaamheden hebben verricht is geweldig! Dat schept ook wel een enorme berg rust, weten dat het nu allemaal wel netjes maar ook goed wordt gedaan!

Afgelopen woensdag was er toch wel een kleine mijlpaal. Na een dagje kantoor ging ik op weg naar huis nog even langs het nieuwe pand. Zoals gebruikelijk met mijn stereo op 10, de ramen open zette ik mijn auto op de parkeerplaats. Bij het uitstappen vielen mijn tas en sleutels spontaan op de grond. Voor de deur van het nieuwe kantoor stond altijd al een lichtzuil, alleen was deze vanaf nu voorzien van ons logo. Met een enorme brok in het strotje en de waterlanders op voluit heb ik daar staan kijken. Jeetje wat is dat ding mooi! De gebruikelijke gevoelens van alleen zijn en wensen dat Herman er was om het te zien gingen er natuurlijk ook doorheen. God wat had hij hemels trots geweest! Dit was ZIJN droom, zijn passie zijn levenswerk! En daar stond het resultaat 3 meter hoog te pronken voor de hele wereld om het te zien………… behalve hij……

Er zullen volgende week nog wel een aantal dingen moeten worden afgerond, zoals de nieuwe voordeur, die nog moet worden geplaatst, een aantal ramen die nog moeten worden geschilderd, maar we kunnen de verhuizing zoals gepland door laten gaan. Donderdag 5 juni staan om 8 uur ’s ochtends de verhuizers voor de deur.

Als ik zo terug lees in mijn weblog, was mei niet één van mijn sterkste maanden. Ik heb de afgelopen maand vaak de confrontatie met mijn verdriet moeten aangaan. Veel geworsteld met mijn eigen kunnen en geduld moeten hebben met externe factoren. In mijn ogen ben ik de afgelopen maanden wel genoeg confrontaties en uitdagingen aangegaan. Het één en ander elkaar in een hoog tempo afwisselend. Die intensiteit waar ik het al eerder over had. Maar mag het nu even iets minder? Minder snel, minder druk, minder heftig, minder gezeur en minder van alle andere dingen. Even lekker langs de oppervlakte drijven, zonder al te veel schommelingen, ontspannen en even rust. Ja dat lijkt me erg fijn.

Met mezelf gaat het dus een beetje up and down. Maar als ik eerlijk ben zijn de downs nog steeds in de minderheid. Ok! Als ik dan een keer een moedeloze bui heb, dan is die ook wel in alle hevigheid aanwezig, maar meer als een dag of een dagdeel is het nooit. Op de één of andere manier weet ik toch iedere keer weer mijn positivisme aan te spreken om het tij te keren. En dat werkt erg goed. Neemt natuurlijk niet weg, dat ik nog steeds van mening ben dat er veel te weinig uren in een dag zitten, zeker als het om rust tijd gaat! Niets liever zou ik een heel lang weekend mezelf opsluiten van alles en iedereen en gewoon alleen maar lekker slapen, luieren en niets doen, echt niets doen! Tja, wishfull thinking noemen ze dat ….