Welkom in mijn wazige wereld

When ever god closes a door on mankind, He opens a window in heaven so the light can shine forever!

Het gebeurt altijd bij de buren, vrienden van vrienden en mensen die je tegenkomt op straat. Maar nooit bij jezelf! Je staat er niet bij stil of je wil het gewoon niet zien. Mensen van onze leeftijd die plotseling komen te overlijden, wie staat er nu bij stil dat het jezelf overkomt?!

Afgelopen zondagochtend 9 december werd deze afgrijselijke nachtmerrie waarheid. Het was onze beurt om die buren te zijn! Na een ziekenhuis opname van Ludo op donderdagavond, omdat hij een longontsteking had en was uitgedroogd, zijn we op zaterdag thuis. We zouden in eerste instantie uitgaan. Geen twijfel mogelijk, we zouden het thuis gewoon gezellig maken. Zo gezegd zo gedaan. Onze lieve vrienden D. en E. zouden ook gezellig komen, zij hadden verder ook geen plannen.

Die avond was echt gezellig. Eerst gezellig pizza gegeten en daarna gezellig kletsen. Gewoon een gezellige avond met vrienden, hapjes, drankje en lekkere muziek op de achtergrond. Die avond had Herman  wat last van spanningen. Dit had hij vaker, een enorme stresskip als hij was. Hij had een nieuw pand gekocht voor de zaak en het einde van het jaar was inzicht, wat voor Herman altijd een bijzonder heftige stress factor is. Op een gegeven moment kreeg hij last van die bewuste spanning op de borst, maar door hem te helpen ontspannen, ging dat weer weg. Later die nacht, rond de klok van drie werd die spanning wel heel erg en we gaven hem het idee even een lekkere warme ontspannende douche te nemen. Goed plan vond hij en met een opgeklaard gezicht liep hij de trap op met een dikke duim opstekend dat alles ok was. Hij wilde even alleen en niemand hoefde mee, alles was prima zei hij.

Anderhalve minuut later vertrouwd D. het niet en gaat naar boven om te checken of alles goed is. Een schreeuw naar beneden en ik vlieg de trap op. In de douchecabine is Herman in elkaar gezakt en het ziet er niet goed uit. Met een grote ruk weet D. hem uit de cabine te krijgen en checkt hoe het met hem is. Ik ben naar beneden gegaan en heb direct 112 gebeld. Toen ik boven kwam zei de centralist dat we Herman in de stabiele zijligging moesten leggen. D. en ik hebben hem gedraaid maar toen stopte Herman zijn ademhaling. We hebben hem meteen terug gedraaid en D. en E. zijn direct begonnen met reanimeren. Ik had Herman zijn hand vast. Op dat moment voelde ik al dat het te laat was.

D. stuurde mij naar beneden om de hulpdiensten op te vangen. Daar, midden op straat, heb ik als een hysterische meid staan schreeuwen om hulp. Nog steeds de centralist van 112 aan de lijn. Jezus wat duurde dat toch enorm lang en waar blijven ze nou!! Toen zij op de achtergrond de sirenes hoorde, wilde ze ophangen, maar ik schreeuwde hard NEE! Op dat moment hoorde ik de sirenes namelijk de verkeerde straat in slaan……. Uit eindelijk was er een motoragent als eerste ter plaatse. Volgens mij heeft dat 18 minuten geduurd, de hulp instanties zeggen 8.

Hij kwam binnen en heeft de beademing van D. overgenomen. Steeds meer hulp druppelde binnen en ik kon niet naar boven toe. Bang voor de bevestiging van mijn en Hermans grootste nachtmerrie. Een half uur. Ze zijn nog een half uur met Herman bezig geweest om hem bij ons terug te krijgen

D. stond beneden en E. kwam de trap af. Ze schudde nee. Dan zakt de hele wereld weg onder je voeten. Voor mijn gevoel heb ik heel lang geschreeuwd. Ik moest wachten met naar boven gaan, maar even later, voor mijn gevoel wel een half uur, mocht ik naar Herman. Daar lag hij, aan de verkeerde kant van het bed, vredig met de ogen gesloten. Dan slaat de bom nog een keer in. Hij slaapt niet, hij heeft ons definitief verlaten, we kunnen hem nooit meer knuffelen, nooit meer zoentjes geven, geen cynische grapjes meer maken. Nooit meer hand in hand. De hoeveelheid dingen die wij eigenlijk altijd samen deden zouden nooit meer terug komen. Ik heb hem stevig geknuffeld en een dikke kus gegeven…….

Leegte…..

De leegte die je voelt als je maatje weg valt, is enorm.

Maar wat is die leegte nu eigenlijk? Lastig, maar er kwamen wel een paar dingen naar boven. De leegte zoals ik er nu naar kijk, is koud, donker en kil. Omdat het de plaats is waar Herman was, waar ik hem kon zien, voelen, horen, aanraken en ruiken. Allemaal fysieke zintuigen die nu niet meer zijn, als het om Herman gaat. En omdat ik naar die leegte kijk!

Maar eigenlijk is leegte dan dus ook erg mooi. Want leeg is niet leeg, omdat je de 5 zintuigen er niet op kan toepassen! Ik probeer de leegte nu niet te bekijken, maar te ervaren!

 Dan wordt mijn leegte van Herman ineens gevuld met een enorme energie. Ze zeggen dat energie nooit verloren gaat, dus ook die van Herman niet! Die energie heeft de leegte weer gevuld! Zijn enorme liefde, zijn mooie woorden, wijze lessen, zijn grappen, zijn compassie, doorzettingsvermogen en alle andere eigenschappen die hij had en waar ik wat van kon en kan leren. Die energie blijft! Maar ook een stukje van mijn eigen energie en dat van onze kinderen, zit erbij. De herinneringen aan een bijzonder mooi mens, mijn maatje, mijn alles en de aller liefste pappa!

 Kwam er een volgende vraag. Is er leven na de dood?……

Lees hierboven en je hebt je antwoord. Ik zeg dus van wel! Al hoewel het fysiek misschien ophoudt, ben ik ervan overtuigd dat hij er is en blijft. Ook al kunnen we hem niet zien, horen enz. Hermans energie zal altijd blijven stromen daar waar wij dat wensen. In onze leegte, mijn hoofd, hart, maar nog mooier, onze twee lieve kinderen.

 Dus mijn leegte voor Herman lijkt misschien leeg, maar eigenlijk stroomt hij over…. Typisch Herman!