Welkom in mijn wazige wereld

21-06-2008

Ik word wakker van Alex, ze roept dat het licht is. Ik kijk op de wekker en zie dat de klok 07.17 aangeeft. Lekker uitgeslapen denk ik nog gefrustreerd. Weer te laat naar bed gegaan gisterenavond. Het is zaterdag en het verloop van de dag speelt zich alweer af tussen mijn oren. Boodschappen doen, wasje draaien en vraag ik nog iemand voor de voetbal of niet. Ik rek me uit en net als de andere keren bedenk ik weer eens mijn borsten te checken. Leg mijn rechterarm omhoog, voel, voel nog eens. Niets! Leg mijn linkerarm omhoog, voel…..voel nog eens…..en nog eens………..voel ik daar nou wat? Ik wissel nog eens om een vergelijking met de andere kant te maken. Ik kan dan uiteindelijk na 5 keer te zijn gewisseld, tot één conclusie komen. Er zit een knobbeltje in mijn linker borst! In eerste instantie probeer ik de paniek, die direct door mijn hoofd schoot, weg te wuiven met de nuchterheid, van het zal wel een cyste of iets anders onschuldigs zijn. Dat werkt en ik stap uit bed om Alex te halen. Samen gaan we naar beneden. Koffie gemaakt en het gebruikelijk ochtend ritueel werk ik af. Maar het onprettige gevoel komt steeds vaker terug. Ik pak de laptop en ga nog even een stukje schrijven voor de weblog op de site. Dan ga ik voor mijn eigen gemoedsrust maar op google zoeken. Niet zo’n heel goed plan. Ik ben toch al wankel de afgelopen dagen en heb ook niets nodig om van slag te raken! Tja dan zit je op de bank, je kleine meisje naast je, Ludo staat in de box te huppelen en ik zit met mijn laptop op schoot onzeker en bang naar het scherm te kijken. Wat moet ik nou doen? De dokter is er niet, geen optie dus. De huisartsenpost bellen? Lijkt mij onzinnig, want wat kunnen zij doen dan? Ik forceer mezelf aan andere dingen te denken en met andere bezigheden aan de slag te gaan om zo de gedachten tot een minimum te beperken. Maar ik krijg het niet uit mijn hoofd en eerlijk gezegd blijf ik, wanneer ik de kans krijg, voelen of ik me niet heb vergist. Dan bel ik mijn moeder of ze al thuis is, dan kan ik tenminste als afleiding mijn boodschappen gaan doen. Ik vertel haar wat ik heb gevoeld. Ze probeert me te overtuigen dat het waarschijnlijk niets bijzonders is en zegt dat ik gewoon even de huisartsen post moet bellen. Ik beloof het haar en bel.

Nou precies zoals ik al dacht. Sorry mevrouw, maar we kunnen op dit moment niets voor u betekenen. We snappen dat u geschrokken bent. Maar om iets te weten te komen zullen ze foto’s moeten maken en dat gebeurt niet in het weekend. Neemt u maar contact op met uw huisarts maandag, dan zal zij u doorverwijzen, maken ze in het ziekenhuis direct foto’s en bij twijfel een ego en krijgt u dezelfde dag de uitslag. Twijfel, onzekerheid, angst…veel angst! Het zal allemaal wel met en sisser aflopen, waarschijnlijk een sick joke van boven, maar die positieve instelling die ik het laatste half jaar heb gehad…… die laat me nu even enorm in de steek.

23-06-2008

Die maandag erna ben ik ’s ochtends om half 8 al bij de huisarts. Inloop spreekuur ik was nummer 9 en was uiteindelijk om 10 uur aan de beurt. De dokter was al op de hoogte en heeft direct gekeken en gevoeld. Conclusie……. Een bultje inderdaad. Afspraak maken bij de röntgenafdeling. Toen ik thuis kwam heb ik direct gebeld en ’s middags kon ik terecht. Alle verhalen over hoe vreselijk die foto’s zijn vond ik persoonlijk zwaar overdreven! Een beetje onhandig staan dat wel maar verder niets. Dan even wachten of de foto is gelukt. 5 minuten later mag ik weer binnen, ook maar even een echo maken, ze kunnen het op de foto niet goed zien. De dokter die de echo maakt is zo communicatief vaardig als een rotsplantje. De enige geluiden die hij uitkraamt zijn hhhhmmmm, aaahhhhh, tjee en ik twijfel. Nee daar kan je wat mee als je daar ligt. Meneer was dus niet tevreden met de echo en er moest een punctie worden verricht. De vrouwen onder ons hoef ik de gevoeligheid van een borst niet uit te leggen en ook niet het gebied rond de tepel. Dat was wel de locatie waar deze meneer gewapend met een flinke dikke infuusnaald op zoek ging naar het bultje. De prik naar binnen was niet erg, maar toen opzoek ging naar het butje en met die aangename naald overal begon te peuren, voelde ik me toch iets wit rond de neus wegtrekken. De neiging om die naald bij hem ergens in te prikken was op dat moment erg groot. Daarna zuigen ze wat cellen weg en kan je gaan. De uitslag laat dan 9 dagen op zich wachten.

03-07-2008

Die dagen ben ik eigenlijk wel redelijk relaxed door gekomen. Door de drukte op kantoor en de verjaardag van Alex ging het nog redelijk snel voorbij ook. Donderdag kreeg ik de uitslag. Positief met een twijfel. Positief omdat de foto en de echo erop wezen dat er niets aan de hand was, wel en bultje maar goed aardig als in een vetknobbeltje of cyste. Jammer vonden ze dat de punctie te weinig cellen had opgeleverd en ze dus geen definitieve uitslag konden geven over de geaardheid van deze cellen. Maar omdat er in de familie geen aanwijzingen zijn en de foto en echo daar ook niet op wezen hoef ik pas over een half jaar terug te komen.

11-07-2008

Afgelopen vrijdag ging de telefoon om 16 uur, het ziekenhuis. Een week na de eerste uitslag. Ze hadden mijn case besproken en vonden de uitslag niet genoeg om me een half jaar later pas terug te laten komen. Prima dat de foto en echo positief waren, maar ze willen toch ook dat de punctie op deze bevindingen aansluit. Dat deed hij niet dus nu moet ik terug komen. Maandag gaan ze nogmaals een punctie verrichten. Hopelijk tref ik een arts die iets beter met zijn uitlatingen weet om te springen. Gelukkig krijg ik dan wel binnen een paar uur de uitslag!

13-07-08

Als ik terug kijk op de afgelopen weken is het wel mee gevallen. Ik heb het met een aantal mensen besproken en de meeste hadden er hetzelfde gevoel bij als ik. Joh, het zal niets zijn, er worden zo vaak bultjes bij vrouwen ontdekt die niets blijken te zijn! Die nuchterheid heb ik van huis uit ook en de meeste tijd denk ik daar net zo over. Er zijn alleen van die momenten dat die positieve insteek mij wel eens laat zitten. Zal wel komen door de afgelopen maanden en alles wat er in die tijd allemaal is gebeurt. Zwakke momenten dat ik de grip met de realiteit even kwijt ben en dan ineens een groot drama voor ogen zie. Gelukkig duren die momenten maar heel kort en kan ik weer snel mijn leventje oppakken en genieten van alle leuke en mooie dingen die gebeuren, de kids, de zaak die goed draait, familie en vrienden waarvan ik veel steun krijg, maar vooral de leuke dingen die ik meemaak!! Maar ook van alle leuke en mooie dingen die er nog staan te gebeuren, dat zijn er nog heel veel, dat weet ik zeker!