Welkom in mijn wazige wereld

Ik ben getroffen. Ik ben overrompeld, geroerd, bevangen, aangedaan, bewogen en geraakt. Het is zeg maar met de vaart van een honkbalknuppel, de impact van een frontale botsing bij 80 KM per uur en met het stoten van je elektrische botje  aangekomen. Het is gebeurt, het is gedaan, over en sluiten….ik weet het!!!
Jeetje hoor ik al denken wat zou er zijn? Oooohhhh neee….ze is verliefd!! Ja dat moet het zijn!

KLOPT. Ik heb het te pakken en zwaar ook. Tot over mijn kleine lieftallige oortjes, I’m on cloud nine, waarom ze die wolk nummer 9 hebben genoemd is me tot op heden nog steeds een raadsel. Kortom ik ben verliefd. Verliefd op het leven en alles wat er in gebeurt. Ik loop over straat te stralen, ook mijn autoradio gaat harder en inderdaad mijn raampje open. Hey, met mijn snelheid op de weg moet je wel met geluid opvallen 😉 Ik dartel in mijn zigeuner (sorry Gipsy) rok en mijn open sandaaltjes als ik aan het winkelen ben.

Tussendoor ben ik ook getroffen door een enorm pittige bronchitis voorzien van koorts en stijve spier ongemakken. Maakt dat ik al sinds vorig weekend aan mijn zesde nieuwe set, licht groene,  fluwelen binnenvoering van mijn longetjes ben begonnen. Maar gewoon door roken, daar komt het tenslotte zo lekker los van 😉 En omdat horizontaal in zo’n gesteldheid helaas ook geen optie is, heb ik erg veel tijd om mijn snappertje de vrije loop te laten. Een beetje is daarvan wel in de frequentie van mijn blogs terug te vinden, maar ook in de diversiteit van onderwerpen. I’m on a role, yihaaaaa. En juist dit, is wat me vandaag ook trof, als een bliksemschicht. Ik begon de dag met een lach om mijn mond denkend aan de mooie dagen en korte nachten van deze week. Pakte voor mezelf een Nespresso en nestelde me op de bank.  Kijkend over de dijk zie ik aan de horizon een strak blauwe lucht en voel ik de warmte door mijn aderen stromen, de zoete lentebries de haartjes op mijn armen optillen en voel ik de geur van de dauwdruppels op de ontwakende rozenstruik, mijn ogen tranen.

Rond het middaguur stap ik weer in mijn luid brullende, glimmend witte Lange Poten tracktor (ja zo groot is mijn auto ook weer niet) en even later loop ik langs de Rotte, in het zonnetje te genieten.
Als ik later die middag weer in de auto zit bedenk ik ineens dat ik eigenlijk al heel lang, schrijven leuk vind. Als meisje van 14 schreef ik in mijn ogen de meest poëtische gedichten. Deed ik ongeveer 46 pogingen om een dagboek bij te houden en barste mijn met ptt-elastiek bij elkaar gebonden agenda, niet alleen uiteen van alle kicke plaatjes, maar ook van (song)teksten. Toen wist ik onbewust wat ik nu bewust weet. Als ik later groot ben, dan word ik schrijver! En met de inspiratie in mijn ongelofelijke liefde voor het leven geef ik daar met volle overgave gehoor aan. Gevoed door de schoonheid van alles om me heen. Misschien doe ik dat nog wel 6 keer met dezelfde intensiteit, maar voor nu voelt dat goed. Maakt dit enorme inzicht mij nu ook meteen een schrijver? Ja! Voor de lezers die het niet mee eens zijn. Ik ben de schrijver en de schrijver bepaalt het verhaal.

Iemand zei mij eens dat ik een muze was. Maar door wie wordt de muze dan ge-muzed??

AnnR * 10 April 2009