Welkom in mijn wazige wereld

Soms voel ik me zo enorm schuldig. Nu, bijna twee jaar geleden is Herman overleden. De man van mijn leven, mijn allerliefste, mijn leven, mijn maatje. Alles deelden we en alles deden we samen. Niets liever dan een kind krijgen, dat was ons lust en ons leven. En dat werd na een hele lange weg van medici eindelijk een droom die werkelijkheid werd. We kregen Alex. Samen met zijn drieën waren we nu onafscheidelijk. Toen kwam mijn wens voor een tweede kindje en Herman deelde die wens niet. Mijn argument van toen was, alleen is ook zo alleen. Ik haalde toen de tijd van zijn moeders sterven aan en hoe hij het had gevonden als hij er toen alleen voor had gestaan. Uiteindelijk is hij gezwicht voor een argument van een kennis die hem zei dat het geluk van je liefste alles veroorloofd zelfs als dat een tweede kindje was, dat hij daar dan uiteindelijk ook gelukkig van zou worden. Mijn geluk was immers zijn geluk. En zo geschiede het dat we na enige ziekenhuis bezoeken, uiteindelijk Ludo mochten begroeten in ons leventje.

Helaas mochten we van dit totale geluk maar tien maanden genieten. Herman stierf en de wereld werd die nacht met een ruk onder mijn voeten weg geslagen. Nooit, nooit zou ik meer zo gelukkig kunnen zijn of kunnen voelen als die tijd. Volmaakt en vol van liefde en wederzijds begrip. Dit was onmogelijk om ooit weer te kunnen ervaren. Onmogelijk. Vaak heb ik gemeend gezegd, dat dit uniek was en in onze ogen was onze liefde en vriendschap onbeschrijfelijk. Regelmatig hebben we het gehad over de dood. Hermans grootste angst in zijn leven. Maar ook wat er daarna zou gebeuren. Ik zou en moest een nieuwe pappa voor de kinderen zoeken, maar alleen als ik daar ook gelukkig mee zou zijn. Mijn toevoeging was dan altijd standaard dat het altijd een tweede en ondergeschikte aan onze relatie zou zijn. Maar we waren het dan zeker eens, dat dit altijd een betere keuze zou zijn, dan alleen verder in het leven.

Drie november 2009, we zijn nu een kleine twee jaar en heel veel emoties, maar meer nog, ervaringen rijker. De afgelopen twee jaar is mijn schoolrugzakje gegroeid tot een oversized backpackers rugzak. Een levensles waar menig opera nog een puntje aan kan zuigen. De aktes waren voorzien van liefde, verlies, verdriet, strijd, pijn, intriges en verraad. Zelf denk ik (zonder zielig over te willen komen) dat ik mijn portie wel om de oren heb gekregen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat er een heleboel mensen zijn, die deze hoeveelheid gebeurtenissen van dit kaliber, nog niet een beetje hoeven mee te maken. Al zal het in mijn ogen te maken hebben met de beleving van de emoties die met deze gebeurtenissen gepaard gaan. En die staan eigenlijk los van de gebeurtenissen, maar des te vaster gekoppeld aan de intensiteit van de beleving van de gepaarde emoties.

Reem zit in Amerika. Een week weg voor zijn werk, in een ver land, 8 uur terug en ik zit hier weer alleen met Ludo en Alex. Veel tijd om te denken en te voelen. Maar ook onze eerste scheiding in 7 maanden waarin we met elkaar in volle vaart in het voorste karretje van de oneindig lange achtbaan denderden. 7 Maanden waarin ik dingen heb geleerd en gevoelt, of misschien wel heb leren voelen. Ik heb in Remi gevonden wat ik altijd al wilde, heb gehad en weer wilde. De man van mijn leven, mijn allerliefste, mijn leven, mijn maatje. Iemand die mij accepteert met al mijn onvolkomenheden. Een man waarin ik een uitdaging heb. Iemand die mij prikkelt, die me scherp houdt en die me veel kan leren. Iemand die alleen het allerbeste in mij boven weet te halen, een man waar ik intens gelukkig van en mee word, een man die mij tot in de kleinste gen van mijn lijf en de ragfijnste zenuw van mijn ziel laat volstromen met mijn liefde voor hem. Gekscherend en ontstaan tijdens onze eerste mailwisseling, noemde ik hem mijn Prins Charming. Niet wetende dat Rémi ook daadwerkelijk die Prins zou zijn, met al die geweldige eigenschappen en die immense kracht om al die gevoelens te laten stromen.

Er zijn mensen die het hierboven beschreven gevoel in een relatie, 1 keer of misschien wel nooit mogen ervaren. En ik? Ik beleef het zelfs een tweede keer! Met dat besef, voel ik mij vereerd, geprezen, maar vooral waanzinnig dankbaar. Soms heb ik het gevoel dat deze beleving zelfs intenser is waarmee dit tegelijkertijd niets afdoet aan mijn gevoel voor Herman. Is dit mogelijk in één mensenleven? Of ben ik psychiatrisch gestoord? Ben ik dan toch met meer en mag ik mezelf vanaf nu ook Wij noemen? Leid ik nu een dubbel leven? Of ben ik dan toch in “the Matrix” beland???

Veel pijn en verdriet later, zit ik op de bank deze blog te schrijven. Teruglezend wat ik allemaal heb geschreven besef ik dat ik ontzettend veel ellende en emoties heb moeten beleven. Terwijl ik aan de andere kant, overweldigende, liefdevolle en gelukzalig makende momenten heb beleefd! Als men dan spreekt van het Ying en Yang verhaal, waarin alles in dit leven draait om evenwicht, ben ik ook de rotmomenten van afgelopen twee jaar meer dan eeuwig dankbaar!!!

AnnR * 4 November 2009