Welkom in mijn wazige wereld

5 Mei is al 64 jaar Bevrijdingsdag. Overal in den landen wordt gevierd dat we door de geallieerden bevrijd zijn.  De dag dat in 1945 de Duitsers hun wapens hebben neergelegd en zich overgaven aan veldmaarschalk Montgomery. De dag dat de Amerikanen de straten op trokken tussen de feestvierende Hollanders en zij chocolade, sigaretten en kauwgom uitdeelden. Vrijheid. Dat is de oorspronkelijke reden waarom wij, nu nog  eens per vijf jaar, officieel als vrij man/vrouw deze herdenking mogen vieren. De meeste van de lezers kennen het van de geschiedenisles of verteld door grootouders en in veel gevallen de ouders. Maar wij, wij hebben het niet meegemaakt.

Ik vraag me wel eens af wat Bevrijdingsdag voor mij nu eigenlijk betekent. Ik sluit mijn ogen en het eerste wat binnenkomt is ……. een vrije dag. Lekker egoïstisch zullen jullie denken, maar lees die twee woorden nu nog eens……. Want wanneer we nog steeds onderdrukt zouden zijn als toen, dan hadden we alle dagen van het jaar moeten werken en waren we alleen thuis wanneer we echt goed ziek waren. (Althans in mijn beleving) Voor mij is 5 Mei ook altijd een soort van opluchting. Zeker na een dag als 4 Mei.  Een dag dat we stil staan bij hen die vielen. Een dag, waar weken aan voorafgaand,  je overspoeld wordt met miniseries over de slag bij Arnhem, Sobibor deel 1 t/m 4 of dat ze je weer voor de zoveelste keer met Anne Frank om je oren slaan. Twee minuten stilte. Ik heb heel vaak in die twee minuten gedacht over wie Hen dan zijn. In mijn beleving de mensen die ik ben verloren in mijn leven. Mijn opa’s en oma’s, ooms, tantes, echt dierbare vrienden en mijn man heb ik als laatste in het rijtje kunnen toevoegen. Maar eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren meer dan een paar luttele seconden aan de gesneuvelde gedacht te hebben. Meestal de eerste paar, ingegeven door de programmatuur die dat voorafgaande aan die minuten mij hadden ingegeven. Vrijwel direct na die “verplichting” dacht ik aan mijn lijstje.  Vroeger schaamde ik me hiervoor, alsof ik ondankbaar was naar hen en of ik geen respect had voor de mensen die, ook voor mijn toekomst, gestorven zijn. Nu voel ik me niet meer schuldig over die gedachte. En ook nu zullen er een aantal lezers dit een beschamende gedachte vinden en misschien zelfs ondankbaar vinden overkomen.

Ik denk namelijk dat deze manier van herdenken misschien wel de mooiste eerbetoon is aan hen die vielen. Zij die hun leven hebben gegeven voor de vrijheid van Nederland,  Zij die hun vrouwen en kinderen achterlieten, Zij die stierven voor onze toekomst. Helden dat waren het! Maar wel stuk voor stuk, mensen zoals wij, met dezelfde gedachten over het leven en dezelfde gevoelens. Dus ik schat in dat Zij net als ik, niets liever zouden willen dan te leven in een tijd waarin iedereen op zijn eigen manier of op zijn geheel eigen vrije, niet geïndoctrineerde,  wijze, Hen die vielen konden herdenken. En daarin alle respect behouden aan de mannen van 64 jaar geleden. Zij die voor ons stierven.

Vrijheid, zoals ik hem de laatste weken ervaar, een groot goed. Wanneer ik intens geniet van mijn leven wat ik doe als ik met Remi samen op stap ben en ik net boven de Amsterdamse keien zweef. Of wanneer ik met Reem hand in hand door Wonderland loop om zo down the Rabbit hole te springen en we vervolgens als dartele vlinders door de lucht naar beneden te vallen.  Vrijheid, iets wat een gewaarwordingding tussen je oren is en niet een fysiek opgelegde gedachte ingevoerd door een ‘postbus 51’  filmpje op ned3.  Vrijheid! Voor de één een leven zonder oorlog en onderdrukking, voor de ander een leven waarin je helemaal jezelf kan zijn, jezelf kan uiten en echt kan genieten van alles wat er om ons heen gebeurt.  De laatste is niet mogelijk zonder de eerste, maar gaat wel verder en dieper…… Jammer als ik dan op het bevrijdingsfestival in Zoetermeer door zwaar bewaakte poortjes moet lopen en zelfs (helaas door een dame) gefouilleerd moet worden. Ik dan naar het podium kijk waar Rob de Nijs, gekleed in een kapotte spijkerbroek maar wel met de befaamde trendy geknoopte sjaal,  zijn Malle Babbe laat horen. En ik een dag later moet lezen dat er in Rotterdam knuppels met spijkers zijn gevonden en er rellen uitbreken. Jammer dat deze snotapen niet beseffen waar vrijheid voor staat en dat ze met zulke acties diezelfde vrijheid, al is het in Nederland van korte duur, kunnen inleveren wanneer ze gepakt worden.

AnnR * 7 Mei 2009