Welkom in mijn wazige wereld

We lopen allemaal onze wonden op tijdens ons leven, soms is het door stoten een summiere blauwe plek, een andere keer door vallen een gebroken been of arm. Er zijn ook wonden die als een scalpel de huid openrijten en een groot gat veroorzaken. Gelukkig bestaat er zoiets als de tijd, een besef die er voor zorgt dat die wonden allemaal genezen. Jammer is wel, dat diezelfde tijd de littekens nooit zal doen vervagen. Ze staan erin gekerfd om nooit meer uitgewist te worden. Soms zitten ze op plaatsen waar je ze, naar verloop van tijd, accepteert en als minder storend ervaart.

Net als heel veel anderen om mij heen, ben ik ook de trotse bezitter van een paar fraaie exemplaren. In alle soorten en maten heb ik ze. Deze tijd van het jaar, maakt mij nog meer dan anders, bewust van deze littekens en probeer er mee om te gaan. Het klopt wel dat de tijd de hardheid en de scherpte eraf haalt, maar de pijn en het verdriet blijft even hevig bestaan. Het enige verschil is de acceptatie en je die emoties kan omarmen en ze zelfs kan koesteren.

Het is 8 december, twee jaar geleden was zijn laatste dag.
Flarden van deze dag passeren geregeld mijn gedachten,
Ze zijn zeer nauwkeurig en gedetailleerd.
Ik laat ze gaan en me erin meevoeren.

Thuis zie ik het zwiepen van magere takken.
De regen stort zich te pletter tegen de ruiten.
M’n kamer buigt zich donker over mij.
Als een dekbed over m’n slaap.
Ik betast een foto die mij deze dag openbaar maakt

AnnR * 8 December 2009