Welkom in mijn wazige wereld

Een vraag. Een vraag waar veel mensen mee zitten. Een vraag, waar diegene die daar mee bezig zijn, heel graag een bewijzend maar vooral,  fysiek antwoord op zouden willen hebben.

Ik mag mij, samen met Yvon mijn schoonzusje en o zo dierbare vriendin, onder misschien wel één van de weinige, toevoegen aan de de mensen die “weten” dat het zo is.

Picture this, Ann een vrouw, jong, wild, maar een ongelofelijk gevoelsmens. Zij worstelt met keuzes. Gaat ze voor gevoel of laat ze ook de realiteit meewegen in haar keuzes. Of wel, gaat ze links of rechts. (geloof me de middenweg was dit keer geen optie, en te makkelijk).

Ik had een avond waarvan ik de dacht even klem te zitten. Je kent het wel. Zo’n dag dat je weet dat je op een T-splitsing komt en tevens ook weet dat je links of rechtsaf moet. Maar je wordt heen en weer geslingerd door realiteit (maatschappelijk,  praktisch) en gevoel. Ik kom op zulke momenten tot mijn meest objectief en beste beslissingen als ik ze hardop kan ventileren naar iemand toe. Ik hoor mezelf dan praten en trek geheel zelf mijn eigen conclusies en besluiten. Zo ook vanavond.

Ik zit wat te surfen over het Net en zie op hyves en dat Yvon online komt. Meteen denk ik (of het was meer een impuls), die moet ik NU bellen. En zo geschiede. Een beetje onrustig loop ik door de kamer in afwachting van de komst van Yvon. Na een kwartier is ze er en we beginnen eerst even luchtig. Wie, wat, waar en wat speelt er op zit moment. Noem het een soort van wekelijkse evaluatie….. dan zakken we steeds verder de diepte in. Hebben het eigenlijk alleen nog maar over gevoel en wat het handelen ernaar voor gevolgen heeft voor de mensen om ons heen. Mooi, puur en zo echt was het gesprek. Vol gevoel en passie. Puur tot op het bot…… Dan zomaar, komt Herman ter sprake. En hebben het over mijn relatie met Herman, en wat ik nu wel of niet zou willen in mijn toekomst. Er speelt “Bo jangles van Robby Williams”en Yvon zegt: Luister eens naar die mooie tekst. Ik doe mijn ogen dicht en concentreer me op de tekst terwijl de klanken van de muziek de rest van mijn gedachten vult. Dan dwaal ik af en “voel” dat we hier niet alleen zijn. De warme rilling loopt over mijn rug. Ik geniet en ben ontroert door de schoonheid en de puurheid van het moment. Dan maakt Yvon de opmerking dat ze Herm voelt….. Na een wederzijdse blijk van herkenning en een moment van stilte zeg ik gekscherend, als hij nu echt eens ballen heeft en ons bevestigd dat we goed zitten, dan zorgt hij ervoor dat binnen nu en drie liedjes, het nummer van Cristina Aguirera met Hurt op de radio komt.

Yvon kijkt me wat vragend aan. Ik trek mijn laptop naar me toe en zet internet op You-tube. Ik zoek naar het nummer en zeg haar dat ze even inzichzelf moet keren, ogen dicht en goed moet luisteren. Ik hou het nooit droog bij dat nummer. Mooi en puur en de tekst raakt me gewoon tot in het diepste van mijn ziel. Het nummer begint te spelen en dikke tranen dwarrelen traag over mijn wang, ik voel ze iedere millimeter, over iedere cel van mijn wang tintelen. De intensiteit is moeilijk te omschrijven. Die plaat duurt en wanneer het einde nadert, voel ik ook weer de rust in mij glijden. Na afloop zet ik mijn laptop weer zacht en schuif hem opzij, pak de afstandbediening van de stereo en zet de radio weer harder. De laatse tonen van een onbekend liedje galmen door de boxen. We kijken elkaar aan en wisselen een alles zeggende blik vol van gevoel met elkaar. Juist op dat moment klinken er noten van herkenning door de boxen…………… We kijken elkaar aan en met letterlijke stomme verbazing kijken we elkaar aan en de tranen schieten met hoge snelheid uit mijn ogen…….Cristina Aguilera met Hurt……als een ware engel vergezeld van bijna ultieme harpmuziek…..hemels…….. daar was hij!!! Herman stuurde een duidelijk bericht. Letterlijk, hoe debiel en lacherig ik er ook over deed toen ik het opperde. Realistisch en duidelijk hoorbaar door de boxen. De bevestiging, of juist wel , mijn bevestiging. Mijn bewijs dat hij ergens, wanneer het nodig is, er is, mij hoort en mij, al dan niet merkbaar, steunt en bij me is.  Wat kan je dan nog zeggen????

Niets, maar dat is in mijn ogen. Omdat ik misschien wel het toeval, aan iets spiritueels wil hangen?? Ik zeg nee. Voor mij was dit Het bewijs. WOW. Zo sereen stil en toch zo schreeuwend hard!

Voor mij en ik denk dat ik ook voor Yvon kan spreken, een geweldige, mooie en intense pure ervaring! Voor anderen?? Een leuke blog. Een glimlach vormend verhaal. Weer anderen zullen zich niet eens afvragen over de juistheid van het verhaal en alles direct de hoek van het toeval in smijten. Maar stiekum hoop ik, dat er misschien één iemand tussen de lezers zit, die het “begrijpt” en ook weet dat het zo kan zijn!!! En voor alle andere lezers…..dit is mijn leven…..Absoluut diepe en hele pijnlijke dalen…..maar met aan de andere kant zulke intens pure warme en prachtige momenten. Dit?! Dit gun ik echt iedereen!!!!

AnnR * 12 Mei 2009