Welkom in mijn wazige wereld

Ken je dat? Het gevoel dat alles bijna klopt. Dat je super gelukkig bent, blij wordt van de kleinste dingen, maar er toch iets is wat je uit je doen kan trekken of je met een knip van een vinger in een chagrijnige modus kan trekken?

Sinds ik Reem heb leren kennen ben ik echt blij en heel gelukkig. Een betere partner had ik niet kunnen treffen. A perfect fit. Zo kan ik hem wel noemen. Hij is lief, attent, waanzinnig positief, heeft heerlijke humor, geweldige diepgang en we sluiten gewoon heerlijk op elkaar aan. Maar wat ik nu schrijf kan niet echt nieuws zijn, zeker gezien de blogs en gedichten die ik sinds onze ontmoeting schrijf. Mijn prins Charming, hij heeft me wakker gekust en hij is zeker ook mijn muze.

En dan toch is er iets wat me uit mijn doen trekt, iets waar ik heel bitter van kan worden en me in een fractie van een seconde uit mijn positieve gevoel kan halen. Het doel van deze blog weet ik nog niet, maar soms is het doelloos schrijven van proza ook wel eens lekker. So here goes.

De meeste lezers kennen wel mijn historie van de afgelopen anderhalf jaar. Absolute pieken met even zo diepe dalen. Verdriet, teleurstelling, lol maar ook boosheid. Boosheid die ik eigenlijk altijd maar om één reden heb. Onrechtvaardigheid! Dat is denk ik wel het enige waar ik oprecht boos of eigenlijk wel furieus van kan worden. Maar diezelfde onrechtvaardigheid kan ook het immense gevoel van onmacht bij je wakker schudden en geloof me onmacht wil je het liefste niet wakker zien.

Onrecht(vaardigheid)…. Wat is dat nu echt. Wel volgens de diverse boeken: “Het gevoel onrechtvaardig te zijn behandeld of in een structureel onrechtvaardige situatie te verkeren is maar al te verbreid. In rechtsstelsels heeft het begrip onrecht echter geen directe vertaling gevonden. Onrecht kan worden gedefinieerd als grove inbreuk op rechtvaardigheid, dat is een zo eerlijk mogelijke verdeling van voorrechten en goed.”
Kortom een vrije vertaling in mijn eigen woorden. Iemand belazert je met een glashard gezicht, heeft dit al lange tijd van tevoren uitgedacht en doet daarbij alsof er niets aan de hand is. Die persoon speelt de vermoorde onschuld. Jou daarbij kompleet confuus met een spoor van destructie achterlatend.

Het gebeurt dagelijks om ons heen. Bewust, maar soms ook onbewust. Mensen doen of zeggen soms de vreselijkste dingen tegen en over elkaar. Daarbij een verdriet teweeg brengend die zijn weerga niet kent. Mensen in een positie plaatsen waarin ze zichzelf maar moeilijk kunnen verdedigen of kunnen verweren. Wanneer dit gebeurt, om er zelf beter van te worden, is dat helemaal walgelijk te noemen.

Zonder in al te veel details te treden, kan ik vertellen dat iemand waarvan ik dacht dat hij heel dichtbij stond, mij een enorme dosis onrecht en problemen op mijn spreekwoordelijke bordje heeft gesmeten. Een maaltijd waar de meeste mensen misselijk van worden maar die me gevoegelijk door mijn strot is geduwd. Al anderhalf jaar ben ik aan het vechten om die rotte maaltijd uit te braken. Alle vormen van hulp heb ik erbij gehaald, maar zonder enig resultaat. Hij heeft zijn handen zo strak om mijn keel, dat het teruggeven van die rotte maaltijd niet eens meer mogelijk maakt. Zoals het er ondertussen naar uitziet gaat onze “vriend” vrijuit. Mijn vermoeden is dat hij zelfs een genoegzame kutgrijns op zijn muilerik heeft staan, maar dat is een aanname.

Dan is er zo’n dag als vandaag, dan weet ik het even niet meer en kan ik mijn gevoel ook niet in de juiste lijnen krijgen. Verwart noemen ze dat geloof ik, maar ook wanhopig en ik heb er in alle hevigheid last van. Zo’n dag dat ik aan alles ga twijfelen, maar het meest nog aan mezelf. Dagen als deze wil ik wel beslissingen nemen, maar dan weet ik gewoon niet welke. Ik zie de knoop liggen, maar het mes ontbreekt om hem door te hakken.
Dan gaat de telefoon, mijn vriendinnetje belt en zegt dat morgen haar mannetje weer bestraalt moet worden omdat er weer een gezwel is gevonden. Zucht….. Of nog een bericht van een vader die niets liever wil, dan goed voor zijn kind zorgen, moeder lief de kuierlatten neemt en ook nog eens het onderste uit de kan wil halen. (En dan schaam ik me dat ik zo zit te piepen)

Onrecht, in alle soorten en maten. De één nog misselijk makender dan de ander. Ik haat het!

Maar….. Lieve mensen, hoe hard ik nu ook (wellicht begrijpelijk) zou kunnen roepen om niemand anders dan jezelf te vertrouwen, zeg ik uit de grond van mijn hart iets anders. Wees vertrouwd en vertrouw anderen ook. Totdat zij bewezen hebben dit vertrouwen niet waard te zijn. Gebruik je verstand en laat je gevoel je leiden. Mensen zijn van nature niet slecht. De maatschappij maakt dat mensen rare dingen doen en daarbij gevoel en oprechtheid uit het oog verliezen. Laten we nu verstandig zijn en die zwakken uit de samenleving het voorbeeld geven hoe het wel moet, om ze zo, op een positieve manier te laten inzien waar ze mee bezig zijn.

Hopelijk maakt dat een klein verschil…

AnnR * 13 Augustus 2009