Welkom in mijn wazige wereld

Een geweten wat knaagt als er iets gebeurt. We kennen het allemaal. Dat kleine mannetje of vrouwtje wat continu aan het roepen is in je achterhoofd en je het gevoel geeft dat het niet klopt. Al vind ik geweten niet echt het juiste woord hier. Die impliceert dat het over goed en fout gaat. Ik heb het over de variant dat je het niet kunt rijmen met je gemoedsrust. Dat stemmetje heb ik de afgelopen anderhalf jaar te vaak gehoord. Bij verschillende dingen. Onnozele maar ook inhoudelijke momenten dat ik geen raad meer wist vanwege de verwarring, veroorzaakt door mijn geweten of beter gemoedsrust. Dat herkent iedereen wel. Even confuus zijn en echt even niet weten wat je moet doen. Tja en hoe los je dat dan op, of hoe ga je daar mee om?

En wat wil het toeval? Eigenlijk wel heel eenvoudig. Helemaal niets, ik heb nergens last van, geen knagend geweten, schuldgevoel of ook maar een beetje last van een naar gevoel in de gemoedsrust.
Ik ben de rust zelve. Al betrap ik me nu toch op het schrijven van een leugen….. (oja als schrijver mag dat)

Eerst wil ik iets anders met jullie delen. Ik heb een lavalamp. Zo’n hele foute. In de vorm van een Spoetnik-raket. Zilver onderstel en een rete retro zilveren neusje bovenop. Gevuld met rode lava. Hij staat in mijn keuken voor het raam op de vensterbank. Altijd wanneer ik dat ding ontsteek en ik bij toeval mensen voorbij zie lopen, moet ik altijd enorm lachen. Dat ding is net een open invitatie voor de plaatselijk hoer. Dat is dan ook de blik die je op de gezichten kan lezen van de onnozele voorbijgangers. Maar die lamp en ik hebben iets gemeen. En dan bedoel ik niet het effect op de voorbijgangers . Die lamp kan op sommige momenten perfect uitbeelden hoe mijn gevoel is. Wanneer ik er dan naar staar kan ik enorm van dat ding genieten.

Ik staar dan zo intens dat ik me één voel worden met die lava. Ik ben de lava. De lome warme zompige massa die door de hitte van het licht in het water gaat dansen. Als een Barbapappa verander ik dan continu van vorm en laat me zachtjes tegen het glas naar de andere kant van de Spoetnik glijden. Ik flaneer dan sierlijk omhoog en boven kom ik even tot rust. Een soort van afkoel momentje. Dan als ik op adem ben laat ik mijn lome massa gracieus naar beneden vallen nog steeds in een continue gedaante verandering, langzaam verwarmt door het witte licht laat ik de hitte de controle over nemen van mijn warme zijn. Dan gebeurt er iets bijzonders, mijn massa is zo heet dat er langzaam een klein stukje probeert te demarreren om er als een klein onderdeel van mezelf maar als tweede individu even de wereld alleen te verkennen. Ik laat het stukje gaan en kijk hoe ze zich dansend langs het glas naar boven beweegt. Als een pas ontpopte vlinder die haar vleugels uitslaat en zich laat optillen door een zachte zomer bries. Dan komt ze weer langzaam en teder naar beneden en dan gebeurt het pas echt. Met het gevoel van duizenden ragfijne tentakeltjes landt ze langzaam op mijn massa. Dan is het even heel stil en gebeurt er helemaal niets. De sereenheid van dat moment is als een stilte gevuld met zacht ritselend gras. Dan wordt het contact steeds intenser en voel ik de tentakeltjes steeds meer zachtjes in me prikken, de tentakeltjes worden dikker en steeds korter tot we als een soort vacuüm iedere vezel van elkaar raken en dan versmelten we weer tot één. Daarna vervolgen we samen als wedereenheid onze weg door het witte licht.

Ruim twee weken geleden besefte ik dat ik geen schuldgevoel meer had en dat wat er gebeurde helemaal goed was. Ik ben verliefd! Als een bom kwam hij mijn leven in gedenderd.. Jawel. Als Zeus die vliegend vanaf de horizon, Pegasus zacht begeleidend aan zijn manen mijn kant op stuurt. Nee, beter nog, als rode lava…………

AnnR * 22 April 2009