Welkom in mijn wazige wereld

Vandaag had ik een afspraak in Apeldoorn. Een lunchafspraak. De mannen zeiden dat ik zeker wel met 2 uur reistijd rekening moest houden. Ik had daar een heel ander idee bij, maar ben toch maar op tijd vertrokken. Lekker cruisend in mijn bolide, muziekje aan en het zonnetje door de ramen, baande ik mijn weg naar Apeldoorn. Ik heb meestal wel de grootste lol in mijn eentje in de auto. Mijn hoofd swingt altijd mee op de maat van de muziek en daar waar het verkeer stagneert werp ik altijd blikken bij de voorbijgangers naar binnen. Dan begin ik nog veel meer lol te hebben.

De tronies die de meeste mensen trekken wanneer ze in hun auto zitten, zijn onbeschrijfelijk. De één is super irritant aan het tappen met zijn vingers op het stuur in de veronderstelling dat het verkeer daar sneller mee gaat rijden. Een ander is heerlijk zijn neus aan het leeg vissen en kijkt met volle verbazing naar zijn vangst. Wat er vervolgens met die vangst wordt gedaan zal ik jullie besparen 😉  Maar wat opvalt, is dat toch wel de meerderheid van de bestuurders alles behalve vrolijk deelneemt  aan het verkeer.

Ik zou geen Ann heten als ik hierin geen uitdaging zou zien. Ik ga dan zo veel mogelijk naast een dergelijk auto rijden en overdreven naar binnen kijken. Wanneer ik dan door heb dat ze me zien, zet ik mijn zonnebril half op mijn neus en geef ze dan met een dikke glimlach op mijn gezicht een vette knipoog. Ervaring leert dat er maar twee reacties mogelijk zijn. Of de geknipoogde bestuurder schiet in de lach en bij iedere keer dat hij passeert schenkt hij mij een lach terug. Of de bestuurder schiet van schrik in de krampmodus. Zijn nek corrigeert zich volautomatisch in de recht vooruit positie en voorzien van een zichtbare kramp blijft hij dit tot het bittere einde volhouden. Die kramp zie je vervolgens zijn weg naar het gezicht banen om de gezichtsuitdrukking van deze persoon nog meer chagrijnigheid toe te bedelen. Kostelijk! Soms ben ik enorm irritant en ga ik zwaaien of even een duim omhoog als ik een mooie auto zie. Zo kan ik met enorm veel plezier, lange ritten doormaken en heerlijk genieten.

Vandaag dus ook. Dan rij ik Soest voorbij en voel ik me anders. Ik wissel van CD en rij lekker door. Dan vlak voor Apeldoorn rij ik langs Garderen, voor mij beter bekent als de Vluwe. De omgeving is daar zo prachtig, de bomen, de heide in alle kleuren. Een serene stilte hangt er in dit gebied. Het gebied waar ik vroeger met Herman vele zondagen heb gewandeld, op picknick dekentjes in de heide heb gezeten, maar ook menig hertje met hem heb gespot. Dan ga ik de snelweg af en rij ik langs een Landal Greenpark waar wij een aantal keren hebben gezeten en toen ging de schakelaar vol uit! Ik heb de auto langs de kant moeten parkeren. Dikke tranen maakten het onmogelijk om nog door te rijden. In eerste instantie waren het tranen van herinnering en het verdriet dat hij niet meer bij me is, dat het om een periode gaat die nooit meer terug komt, tranen omdat we het zo fijn hadden. Even heel stil heb ik daar gezeten met mijn raampje open. Toen pas hoorde ik de vogeltjes fluiten en maakte de tranen plaats voor een glimlach. Weer had ik een mooie herinnering aan mijn lijstje toegevoegd met een warm en fijn gevoel!

Grappig hoe je soms rijdend door een landschap, kijkend naar de omgeving of luisterend naar de natuur, maar ook het opsnuiven van geuren, je soms in een oogwenk kunnen terug brengen naar de mooiste en fijnste momenten uit je leven. Super dat zulke mooie momenten uit zo’n onverwachte hoek komen!

AnnR *Maart 2009