Welkom in mijn wazige wereld

Ik heb hem al vaak gehoord. De spreuk; ‘Alle mannen zijn hetzelfde!’ Ik heb altijd meegelachen met deze toch wel enorm cliche-achtige uitspraak. En helaas heb ik dan gewoon nog een bekentenis! Ik heb deze uiterst flauwe uitspraak ook meer dan één keer mijn mond doen verlaten.

Picture this. Ik ben op vrijdag overdag thuis aan het werk. Ludo zit dan maar een paar uurtjes in de creche en die ochtend geeft mij dan even de tijd om ook wat van die in en om het huis dingetjes te doen. Terwijl mijn laptop braaf ingelogd is op de zaak omzo geen mail of andere communicatie te missen, loop ik dan door het huis te draven, als een zwaar verwende schoolverlater, die voor de eerste keer in haar gehuurde kamer, orde probeert te scheppen in de restanten van de avond voorafgaande housewarmingparty. Terwijl ik doelloos mijn stinkende best doe, hebben mijn grijze cellen nog wel eens de neiging om een dwaling te nemen en ineens over dingen te gaan nadenken. Je wil het niet meemaken. Zo hadden ze daarboven ineens bedacht dat het wl eens een lekker idee was om deze avond, een heerlijk stukje, oeritaliaanse, ambachtelijk gemaakt stukje kaas, voorzien van een flinterdun laagje dille-mosterd saus mijn fluwele pappillen te laten passeren, gevolgd door een sipje franse licht droge rose. Ze hadden dat waarschijnlijk bedacht omdat de avond in wording, de nominatie voor oppas had verkregen. Zo kwam het dat die gedachte werd omgezet in een aktie en ik de kaas en saus zorgvuldig in zilverfolie verpakt, in mijn tas liet glijden. Ik betrap mezelf op een enigzinds verheugende gedachte, waarin ik mezelf al genietend in de setting van die avond had geplaatst.

Het is avond. De setting klopt exact met de verbeelde variant. Het moment is daar. Alle factoren staan goed uitgelijnt en ik besluit om op te staan. Ik stap verheugd richting de keuken. Open de rechter deur van Reem’s Amerikaanse koelkast (die overigens uit Japan komt) en speur naar mijn geplande extase. Nog geen idee van welke desillusie mij te wachten staat, herplaats ik wat etenswaren, omzo een betere ‘view’ binnen de koelkast te krijgen. Vervolgens verplaats ik nog wat meer voedsel en nog eens……. Dan valt er een snoeiharde gedachte binnen. Hij zal toch niet…. Terwijl ik de inhoud van de koelkast nog vier keer reorganiseer, malen de grijze cellen op maximum overdirve door. Ik heb het toch in de koelkast gelegd? Op die derde plank? Ik ben toch niet gek?…… Dan gebeurt er iets heel naars. Mijn eerste vermoeden wint de strijd van de twijfel en maakt dat ik me omdraai en me richt op de brabantia vuilnisemmer. Bijna als een uitgetreede persoon, kijk ik naar mezelf, terwijl ik mijn vingers door de restanten van de avondmaaltijd zie wroeten. Dan na lang speuren en gestolde jus resten onder mijn nagels vandaan peuterend, vind ik het tupperwarebakje, waarin ide zorgvuldig verpakte dille-mosterd saus zat. Terwijl ik het bakje uit de vuilnisbak haal, kom ik direct tot de conclusie dat deze niet meer voor consumptie geschikt is. Het folie is gescheurd en er liggen ondefinieerbare stukjes voedselresten in. Mijn hele droom, als een spiegel uit elkaar gespat, verwoest achterlatend.

Ineens trof mij, met dezelfde richter inpact, de gedachten, dat alle mannen hetzelfde zijn. Er verscheen een oortoucherende glimlach op mijn gezicht.Bij Reem heb ik, tot vandaag, die regel niet hoeven toepassen. Want als hij echt als andere mannen was geweest. Dan had hij die vaag uitziende atributen, in de koelkast, niet eens opgemerkt. Laat staan, de moeite genomen om ze van de plank af te nemen en ze met een beweging over een afstand van 2 meter te verplaatsen, om ze dan vervolgens in een vuilnisbak te deponeren, waarvan ze eerst nog de deksel dienen te openen.

Gelukkig zijn alle mannen hetzelfde!! Behalve de mijne dan.
Of is dat die bekende balk, terwijl de splinter van de ander zo zichtbaar is?

AnnR * 19 Juni 2010