Welkom in mijn wazige wereld

Er zijn van die mensen die heel trots zeggen dat ze nooit iets gedaan hebben in hun leven waarvan ze spijt hebben. Iedere keer wanneer ik zo’n trotse of stoere uitspraak hoor, ga ik twijfelen. Twijfelen of die mensen de waarheid spreken, of dat ik dan echt de enige ben die wel eens dingen doet of heeft gedaan die niet handig bleken. Gebeurtenissen die na afloop (soms na langere tijd) tot me doordringen als niet netjes. Of gebeurtenissen die niet de schoonheidsprijs verdienen.

Soms kom je in je leven in situaties terecht waarbij je instinct het overneemt en je daar naar handelt. Maar wanneer je in een fase van je leven zit, waarin de ene na de andere turbulente gebeurtenis je leven door dendert, wil het wel eens voorkomen dat je bepaalde dingen uit het oog verliest. Dat je probeert te overleven, maar ook probeert te genieten van de positieve gebeurtenissen die dan langskomen. Ik heb in die periode gezeten en ik heb hier en daar wel wat steekjes laten vallen.

De afgelopen drie jaren waren op zijn zachtst gezegd een beetje turbulent. Gebeurtenissen die een enorme inpakt hebben gehad, op mij, maar ook op de kinderen, wisselden zich in een hoog tempo af. Ik heb in die periode veel meegemaakt en ik heb daarbij niet altijd even netjes of tactvol, gebeurtenissen weten af te handelen. Ik heb leuke nieuwe vrienden gekregen, maar ik heb er zeker ook een hoop zien gaan. Sommigen zelfs door mijn eigen toedoen. Ik heb soms in opperste wanhoop en zelfs ook woede (wanneer ik me onbegrepen voelde) dingen gedaan. Over het verloop in vriendschappen perse heb ik geen spijt. Maar in sommige gevallen wel over de afhandeling hiervan.

Dan strand je, zoals ik nu, op een plaats dat alles weer wat helderder wordt en wat doe je dan. In mijn geval kan dat eigenlijk maar op één manier. De billen bloot! Een grote bek hebben is in mijn ogen prima, maar je moet, daar waar nodig, ook kunnen toegeven dat je fout hebt gezeten. Deze knieval hoeft niet te leiden tot een innige verzoening, maar wel tot het erkennen van schuld ofwel spijt. Ik doe dat daarom in een algemeen geschreven blog, die ik dan met iedereen deel. Ik hoop dat degene die zich ooit gekwetst, niet begrepen of misschien zelfs wel boos hebben gevoeld, naar aanleiding van mijn handelen, hierin mijn spijt kunnen lezen.

Morgen is de geboortedag van mijn nieuwe leven. Morgen verhuis ik met Alex en Ludo naar een nieuw huis, waar ik samen met Remi en Max, als nieuw gezin mijn nieuwe leven ga voortzetten. Een nieuw begin waar ik met heel veel vlinders en plezier naar uit kijk. Een fase waarvan ik weet, dat hij me eindelijk rust gaat brengen na de turbulentie van de afgelopen jaren. En wat is er nu mooier dan een nieuwe fase te starten dan met een schone lei.

Iedereen hartelijk bedankt voor alle steun de afgelopen jaren. Al die mensen die ik gekwetst heb, pijn heb gedaan of die ik verdriet heb gedaan, bied ik mijn oprechte excuses aan. Het spijt me dat ik niet altijd even tactvol, netjes, begripvol of liefdevol heb gehandeld. Het spijt me als ik jullie verdriet heb gedaan of heb gekwetst. Dit was nooit mijn bedoeling!

AnnR * 13 Augustus 2010