Welkom in mijn wazige wereld

Reem heeft vakantie veilingen punt nl ontdekt. In een tijdsbestek van 3 dagen heeft hij twee kaarten naar het Chinese Staatscircus voor € 4,-, twee kaarten Winter Wonder dance te Zwolle voor € 2,- en drie dagen Sauerland voor twee personen a € 70,- op de kop weten te tikken. Een goeie deal lijkt mij. Een gemiddelde avond stappen met zijn tweetjes kost ongeveer een eurootje of 200 als je er een snelle hap eten bij doet. Als je naar een festival gaat kost het je al snel meer. Nu hadden we twee avonden en drie dagen hotel voor nog geen tachtig euries.

De lol begon al toen we een week later een mail kregen dat Remi zijn investering van € 2,- terug gestort zou krijgen, omdat het Winter Wonder Dance festival niet doorging. Maar verder bleef het stil. Vanavond stond het Chinese staatscircus op het programma. Remi was alleen even vergeten dat hij op een seminar in de langste stad van Nederland zou verblijven. Hengelooooo. Dus Kaat mijn vriendin gepolst en zij zou met mij gaan, Alice op de kids passen et voila, toch nog een leuk uitje voor maar 4 euro.

Ik zelf heb echt een pest hekel aan een circus. De clowns die zijn daar de oorzaak van. Ik heb een gruwelijke hekel aan mensen die hun chagrijnige harses moeten schminken om de vrolijke harlekijn uit te hangen. Ik heb daar geen voeling bij en dan haak ik keihard af. De dieren die op een gruwelijke manier worden behandeld en van hot naar her in debiele hokken worden vervoerd, kan ik ook niet echt waarderen.

Maar, zo wist men mij te vertellen, het Chinese Staatscircus is echt anders. Daar hebben ze alleen maar acrobaten. Dus ik was overgehaald om te gaan. Die belachelijk lenige mensen wilde ik hun kunstjes wel laten zien doen.

Daar aangekomen bleek ongeveer de helft van de Willem Alexanderzaal hun plek te hebben bemachtigd middels vakantie veilingen punt nl. Triest. Maar goed niet te weerhouden van deze nieuwe ervaring, stappen wij de zaal binnen en gaan op onze plek zitten. Perfect in het midden met goed zicht. Kaat had haar toneelkijkers mee en zo konden we de details ook nog eens goed bekijken.

Opvallend veel jonge kinderen die over het podium flik-flaks maakten en hun benen met het gemak van wandelen in een overdreven spagaat wisten te leggen. Met een soort van weemoed keek ik er naar. Vroeger, als 9 jarig meisje wist ik deze grappige been standen ook met gemak uit te voeren. Maar ja dat was vroeger. Ik hoor mezelf nog tegen Kaat zeggen dat ze dat over twintig jaar toch niet meer zouden kunnen. Jaloers?? Welnee!!!

Het was me al duidelijk, dat wanneer een kunstje niet lukte ze het meteen overdeden. Maar toen er een jonge man zijn bloempot van 90 cm doorsnede op zijn hoofd een salto moest laten maken en dit lukte, zijn blik dwangmatig richting de coulisse afdwaalde en bijna neurotisch de oefening herhaalde. Deze vertoning werd pas echt gênant toen hij er ongeveer 7 keer over moest doen om het te doen slagen.

Een onbestemd gevoel van walging nam de overhand en ik was even heel dichtbij het communisme. De puzzelstukjes vielen als bakstenen in elkaar.
Kinderen van nog geen 9 jaar onmenselijke schouwspelen op te zien voeren, jonge mannen die dwangneurotisch de coulisse inkijken of ze de oefening moeten herhalen en deze tot 7 keer pogen tot hij slaagt.

In mijn zieke brein zag ik daar achter die gordijnen al een iel mager Chineesje met een stevige stok in zijn handen slaan. De furie straalde tot aan de overkant van het toneel, daarbij de kinderen op het toneel rillend van angst achterlatend. Bang voor de consequenties. Terug naar de rijstvelden of erger. Falen in de ogen van je familie die van jouw inkomsten de rest van de familie in stand moet onderhouden.

Dat was wat bij mij de deur dicht deed. De angst die met de toneelkijker duidelijk waarneembaar was, deed het hem.
Gered door de bel van de pauze zijn Kaat en ik naar de lobby gegaan om een wijntje te drinken. Het excuus dat het glas niet leeg was, maakte dat we niet meer terug gingen. Maar in mijn hart had ik gewoon niet de ballen om nog terug te gaan. Deze vorm van optreden, waarin zulke jonge kinderen gedwongen worden kunstjes op te voeren uit angst om hun families inkomsten te verliezen of meer nog hun eigen bestaan zekerheid, wens ik niet te bekijken. Onderdrukt door de staat, die bepaalt wat ze wel of niet mogen doen, walgelijk. En dat voor vier fucking eurootjes……

Rees bij mij de vraag wat nu feitelijk het verschil was met een ‘normaal’ circus. Hier staan ook gemaakte glimlachen op het toneel, alleen de wijze van vervoeren zal anders gaan.
Nee, dan kijk ik nog liever naar een chagrijnige clown die met verf een vrolijke grimas op zijn waffel schildert. Die kiest tenminste nog zelf voor zijn miserie.

AnnR * 20 Januari 2010