Welkom in mijn wazige wereld

Ik kijk naar de klok, zwijgend verteld hij me dat het precies 23.45 uur is. We leven 16 uur voorafgaande ons vertrek naar Thailand. Ik zit. Eindelijk. De dag was druk, maar vooral de V-stress voerde de boventoon.

Het begon met het wakker worden onder de zwoele klanken van een rioolzuiger en het geklauter van vier lieve schilder voetjes op de steiger voor het huis. Nog net even de tijd om 2 heerlijk kopjes koffie naar binnen te gieten en snel onder de douche door te rennen. Hup de auto in en naar de notaris. Samenleef contract en andere zaken die redelijk essentieel zijn bij het kopen van een huis regelen. Snel weer terug naar huis om Ludo’s afscheidstraktaties op te halen en naar de crèche te brengen. Daarna nog even langs kantoor om wat laatste dingen af te handelen om via de apotheek, naar mijn moeder te gaan en de laatste gestreken was op te halen. Die had ik toch maar even uitbesteed voor het gemak.
Eenmaal weer thuis, trof ik een, in serene rust verkerende Remi, badend in zonnestralen. Grrrrrr. Ik plof even neer op de tuinstoel met een heerlijk glas water. Water, om 16 uur hebben we een medische keuring tbv de hypotheek. Of we wel even nuchter willen blijven en alleen maar water willen nuttigen na 9 uur ‘s morgens.

Ondertussen ben ik eindelijk aan het pakken geslagen. Met de opdracht, zo min mogelijk mee te nemen, ben ik er in geslaagd om de kleren van Ludo, Alex en mijzelf, inclusief schoenen en toillet spullen in 1 koffer te proppen. Mission accomplished!!
Dan komt er een telefoontje van Jeroen, onze financiële man, met de vraag of we even de bankgarantie kunnen komen tekenen. Dat konden we nog net redden voordat we de keuring in moesten. Toen we die garantie getekend hadden is Reem direct doorgereden naar de keuring en kon ik thuis voordat ik daar naar toe moest, nog net even wat laatste bankzaken regelen.

Daarna Ludo opgehaald en even bij mijn ouders wat gedronken en afscheid genomen. Naar Katwijk was de volgende bestemming, waar we bij Reem’s ouders even een vorkje zouden mee prikken en Max op gingen halen. Toen waren we eindelijk om half negen thuis, de kids op bed gelegd en nog een keer of 5 naar boven gemoeten. Ze zijn nerveus, enthousiast en onrustig. Logisch als je een moeder hebt waarbij de stress uit haar oren sijpelt en wanneer je de volgende dag als 3, 5 en 8 ontdekkingsreizigers naar Thailand vertrekt. Maar ook nog eens eindelijk 6 jaar wordt!! Dat is geen kattenpis voor onze schatjes.

Remi is ondertussen klaar met het pakken van zijn spullen en ik voel dat mijn mondhoeken steeds hoger richting mijn oren rijzen. Fuck it!!! Mijn eerste verre reis, waar ik al jaren van droom. En dan ook nog eens naar een land waar ik heel graag naar toe wilde.

Alle prachtige verhalen veranderen niets aan mijn gevoel. Ik ben zenuwachtig, en een beetje angstig voor het onbekende. Onrustig omdat deze controle freak alles zal moeten loslaten en zal moeten gaan genieten van alles wat er iedere dag gaat komen. Maar ik ben vooral heel enthousiast. Naar het land, de mensen, de cultuur het eten. Wat we er allemaal gaan beleven en hoe de kinderen het gaan vinden. Avontuur zoals ik in mijn vorige blog ook schreef. Alleen deze keer zeg ik het woord met een oortoucherende grijns van verlangen. Verlangen naar wat komen gaat.

Ik popel!
The Fab5 popelt !!!

AnnR * 1 Juli 2010