Welkom in mijn wazige wereld

Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder
(mijn rode draad voor de Roparun)

Zing
Ik kom net thuis. Ik was vanavond naar het slotfeest van de Roparun. De officiële afsluiting van het jaar, waarin de Roparun, met de run als main event, voor de meeste onder ons, als mijlpaal werd ervaren. Ongeveer de helft van ons team was erbij. Anderen konden niet vanwege verblijf in het buitenland, werk of ziekte. Maar toch was iedereen er voor mijn gevoel. Want bij het zien van mijn lieve nieuwe vrienden, kreeg ik direct weer het warme gevoel die ik tijdens de Roparun ook had gevoelt. Dat en het grote moment maakt mij bijzonder blij. Mijn hartje zingt!!!

Vecht
De reden dat we aan deze run zijn begonnen is voor een aantal in ons team duidelijk uitgesproken. Voor een aantal was dat Stefan en voor mij was dat Henri. Maar alle anderen in ons team kende wel één of meerdere mensen, die te kampen hebben met deze vreselijke ziekte. Sommigen van hen zelfs met de uitzichtloze variant. Deze laatste mensen in het bijzonder leveren dagelijks een enorme strijd. Een uitzichtloos gevecht, waar ze met volle overgave en doorzettingsvermogen voor gaan. Deze puurste vorm van vechtlust was voor mij de kracht en inspiratie om aan deze fantastische Roparun mee te doen.

Huil
De avond was erg gezellig. We stonden in eerste instantie lekker buiten. Te genieten van de ondergaande zon, een drankje en de tuin met de wijnstok waarvoor in de plaats, wij toch liever een veld koolzaad bloemen hadden gezien
Plannen voor de volgende run werden al gesmeed en campagnes werden uitgedacht. We wilden allemaal volgend jaar een groot bedrag aan sponsorgeld binnen halen. Toen we al lachend en kletsend in de tuin van Alcazar stonden, hoorden we de aankondiging van het hoogtepunt van de avond. Benieuwd wie er als surprise act zou komen optreden, maar meer nog wat de eind opbrengst zou zijn, gingen we snel naar binnen. Het podium werd in gereedheid gebracht en het aftellen naar de bekendmaking was begonnen. Als laatste nummer, voordat het bedrag zou worden bekend gemaakt, zong mijn favoriete nummer door de boxen. Als een anker in de zee, waren mijn voeten aan de grond genageld, mijn ogen staarde naar het grote scherm, mijn hart sloeg 5 slagen tegelijk over, mijn armen konden nog net het plafond niet raken en uit mijn mond kwamen synchroon met de muziek de tekst van het lied. Ramses roerde me wederom. Intens en warm, mijn hele lijf zinderde mee en ik huil.

Bid
Tijdens deze muziek schieten er gedachten van dierbaren door mijn hoofd. Sommigen zijn overleden, te jong, anderen nog in leven maar ernstig ziek, ook zij zijn veel te jong. Ik weet op dat moment zeker wat voor mij vanaf dit jaar en hopelijk nog vele volgende jaren, mijn doel is. Dan is Ramses klaar en verschijnt, het voor ons, bekende route kaart op het scherm. Bovenin loopt er een teller mee, terwijl de route langzaam van Parijs richting de Coolsingel gaat. De teller loopt in een rap tempo van 400.000 naar een miljoen. Je hoort de zaal bijna hardop bidden voor een grotere opbrengst dan vorig jaar. 2 Miljoen, 3miljoen. Bij ieder miljoen die er wordt bereikt, klapt de volledige zaal oorverdovend harder en harder. Ik bid mee. Mijn hart klopt nog sneller. 4 Miljoen!!! Bijna hysterisch ram ik mijn duimring in de muis van mijn andere hand. Harder klappen kan ik niet. Uiteindelijk stopt de teller op 4 miljoen 623 duizend 730 euro!!! Ik ben trots. Enorm trots, dat ik hieraan, mijn steentje heb mogen en kunnen bijdragen.

Lach
Na dit absolute hoogte punt waarvan ik nog steeds enorm dik kippenvel krijg, staat de surprise act op ons te wachten. Er wordt volop geraden en gespeculeerd. Maar dan komt het verlossende woord van onze gastheer en verschijnt er niemand minder dan Jeroen v/d Boom ten tonele!! Uit ervaring weet ik nu, dat ten tijden van zo’n prachtige bekendmaking, het absoluut niet aan te raden is om een grote slok wijn te nuttigen. Tenminste, als je de toeschouwers voor je niet van een verkoelende, in mijn geval witte, douche wenst te voorzien. Ik pas me aan de omstanders aan en gedraag me als een overjarige puber die hysterisch idolaat van Jeroen is. Pak Lotte bij haar heupen en duw haar voorzichtig naar voren door de menigte vergezeld van de luide woorden: “Pas Op!!! Spoedgeval!!”slap van de lach worden we opzij geduwd en boos aangekeken, waardoor we nog harder moeten lachen. Ik heb nog geprobeerd om Jeroen zijn aandacht te trekken door mijn Oranje AH beesie en Lotte’s startnummer naar zijn voeten te gooien. Helaas zonder resultaat. Maar dat mocht onze pret niet drukken en we blijven uit volle borst mee brullen.

Werk
Het was absoluut een waardig en prachtige afsluiting van een nog grootser Roparun jaar. Er wacht ons weer de dagelijkse dingen, uitstapjes en ons werk. Maar voor mij een jaar waarin ik alles in het werk zal stellen, om onze bijdrage aan de Roparun, vele malen groter te maken dan afgelopen jaar. Maar wat is hard werken voor iets waarvan je weet dat er veel mensen zijn die je er bij kunnen helpen om het te bewerkstelligen.

Bewonder
In tegenstelling tot die mensen die een bijzonder zware strijd moeten leveren. Een strijd waarin ze er uiteindelijk helemaal alleen voor staan! Die een onuitputtelijke bron van doorzettingsvermogen lijken te hebben.
Toen ik in Rotterdam aankwam, fietsten we met het hele team richting de Coolsingel en passeerde we de Daniel den Hoed kliniek. Daar, in de menigte stond schuin achter een ander persoon een man verscholen. Hij zag intens bleek en was duidelijk vermoeid. Ik had oogcontact en dat moment was erg bijzonder. Terwijl ik hem steeds meer naderde, bleef ook hij mij aankijken en vlak voordat ik zou passeren sprak hij me toe met de woorden: “Hartelijk bedankt!” en begon vervolgens te klappen en draaide zijn hoofd weg.
Ik heb veel geleerd tijdens de Roparun. Lachen, huilen, afzien, hoe je stuur smaakt als weer in het donker een vals plat naar boven moet klauteren, maar het mooiste vind ik wel bewondering. Ik heb enorm veel bewondering gekregen voor de mensen die deze strijd dagelijks moeten leveren, maar zeker ook de bewondering voor de mensen die ze begeleiden en verzorgen en natuurlijk niet de organisatie van de Roparun te vergeten, die middels dit geweldige initiatief zoveel goeds en moois toevoegen aan het leven, daar waar geen dagen meer aan het leven kunnen worden toegevoegd.

Stichting Roparun en al deze andere bewonderenswaardige personen, BEDANKT!!!

AnnR * 12 Juni 2010