Welkom in mijn wazige wereld

Ik heb vanavond een film gekeken. Niet zo maar een film, het was ‘my sisters keeper’. Een film die draait om Anna die middels in vitro geschept is, om zo als donor voor haar zusje, die leukemie heeft, te fungeren. Een waar gebeurt verhaal met een enorm actueel onderwerp.

Anna realiseert zich op een bepaalde leeftijd, dat zij niet op deze wereld is geboren uit liefde van haar ouders, of als ongelukje vanwege een gaatje in een condoom, of een compleet vergeten condoom. Nee zij realiseert zich op vrij jonger leeftijd, dat zij op deze wereld is gekomen om als onderdelen voorraad voor haar zusje te fungeren. Zeg maar een autosloop van lichaamsonderdelen, die perfect passen op het merk en type, die haar zusje nodig heeft.

Tijdens het kijken van de film had ik een enorme tweestrijd in mijn emotie. De ene kant koos voor de moeder, toen ze er voor koos om een kind te krijgen die eventueel als donor voor haar dood zieke dochter kon fungeren. Ik ben moeder, ik begrijp dat. De oer instinctmatige drang om alles te doen en op het spel te zetten om je kind te redden van de dood. Je zou je eigen leven nog willen geven om haar te kunnen redden. Dan is het niet vreemd als de medische wetenschap je een gereedschap aanreikt waarmee je dit kan bewerkstelligen.
Je pakt die kans en benut hem ten volste.  De gevolgen die daar eventueel mee gepaard gaan, heb je geen flauwe notie van en je doet wat moet.

De andere kant is die van Anna. Zij is 11 jaar en heeft 8 ziekenhuis opnames gehad waarin er van alles van haar is afgenomen. Soms was dat een eenvoudige bloedafname. Er werden haar hormonen toegediend om zo de gewenste cellen te stimuleren die ze voor haar zusje nodig hadden en die dan weer af te tappen. Maar er was ook een beenmerg afname, waarin ze met een dikke lange naald in haar heupje hebben geprikt. Helaas kwamen er complicaties en moest ze langer in het ziekenhuis blijven. De tijd was daar, dat het zusje haar nieren niet meer functioneerde en het aan haar de schone taak was om er één van haarzelf af te staan.  Elf jaar oud en voor de keuze gesteld worden een orgaan af te staan. Nou ja, keuze. Het werd eigenlijk gewoon keihard van haar verwacht dat ze het zou doen. Ze zou daar immers het leven van haar zusje mee redden.

Ga er maar aan staan. Een heel leven voor je waarin je alles kan doen en laten, of een leven met medische beperkingen omdat je één van je nieren afstaat om je zusje te redden. Altijd blijven opletten en niet alle sporten of andere leukere dingen dan normaal doen die je eigenlijk zou willen. Gewoon omdat je met één nier gewoon minder capabel bent om alles te doen dan ieder ander mens met twee nieren.

Een hartverscheurend verhaal die een onverwachte wending neemt. Wanneer het uiteindelijk tot een rechtszaak komt omdat Anna er voor kiest het recht te eisen om te kunnen kiezen wat er met haar eigen lichaam gebeurt, komt de ware aap uit de mouw. Het blijkt dat haar zusje haar gesmeekt heeft om dit door te zetten. Haar zusje is zo moe van alle strijd die ze heeft moeten leveren en heeft de moed en kracht niet meer om aan haar moeders verwachtingspatroon te voldoen. Zij heeft ondertussen wel geaccepteerd dat ze stervende is en weet dat haar moeder dit nog niet heeft aanvaard. De enige manier voor haar om rustig aan haar wens, van sterven toe te geven, is haar zusje te vragen haar nier te weigeren.

De moreel van het verhaal is mij nog een beetje onduidelijk maar heeft mij wel aan het denken gezet. De medische wetenschap is tot zo idioot veel in staat dat ik wel eens het gevoel heb dat in deze wijsheid, het gevoel en de mensheid zelf wordt vergeten. Het streven naar de perfecte remedie om kanker of andere nare ziektes te genezen, gaan daarin zo ver, dat ze de patiënten of hun familie vergeten.

Remi zijn opa is oud en ziek. Kanker vreet zijn weg door zijn botten. 87 Jaar en hij is gevallen. Resultaat is een gebroken schouder die niet meer te helen is, hij ligt nu in een verzorgingstehuis. Als ik bij hem kom zie ik zijn hart huilen. Hij heeft pijn  en verdriet. In zijn hart wil hij niets liever, dan naar zijn lieve vrouw die al is heen gegaan. Eigenlijk wil hij heel graag naar haar toe, maar hij weet nog niet zo goed hoe.

Te vaak heb ik het gevoel dat de medische wetenschap bezig is om hun eigen echo in ere te houden. Te vaak heb ik het gevoel, dat dit gebeurt om hun eigen belang van capaciteit hoog te houden. Te vaak heb ik het gevoel, dat de patiënten hier eigenlijk geen behoefte aan hebben. Te vaak denk ik, dat er geliefden, machteloos moeten toekijken.

Ik hoop dat de medici steeds knapper worden, dat zij steeds meer remedies vinden voor de meest akelige ziekten. Maar wat ik nog het meest hoop.

Ik hoop dat er meer gekeken en geluisterd wordt naar de patiënten en hun gevoel. Zij zijn de essentiële spil in het verhaal, die maar al te vaak het onderspit moeten delven om tegemoet te komen aan het verwachtingspatroon, het verlangen naar succes en de angst om niet te mogen falen, van degene rond hun bed.

Hopend op je Bescherm Engel…..lig je dan te wachten.