Welkom in mijn wazige wereld

Afgelopen weekend waren we met de kids nog even een paar dagen tot rust komen in de Drunense duinen. Kamperen met onze nieuwe tent. Een waar feest voor de kinderen, een nekslag voor mama. Maar het was weer ernstig gezellig. Zo begon de donderdagochtend met een spontaan bezoek van Karin met Janneman, vervolgens een zwemfeest voorzien van piratenschip en ijs en ’s avonds een BBQ. Vrijdag al vroeg uit de veren, want dit was de dag van de rijen. We zouden de Efteling eren met een bezoek van de Fab5! Bij binnenkomst rende Reem meteen met Max richting de Pithon. 25 Jaar heeft hij moeten wachten om in deze attractie plaats te kunnen nemen. Deze dag zou hij eindelijk korte metten maken met zijn jeugdtrauma. (als jochie van 14 vond zijn familie de rij van een uur te lang en moest hij sputterend en zonder ritje, mee retour auto). Ik ging ondertussen nog even snel een petje kopen voor Ludo, want zoals een goede moeder die, bij de basisuitrusting zou hebben ingepakt, was ik hem natuurlijk glorieus vergeten.

We troffen elkaar bij de uitgang van de Pithon. Remi had weer eens zijn meesterlijke oor toucherende smile erop staan en Max was ietsjes pips rond de neus. Maar hij was niet uit het veld te slaan en wilde met mij in de Halve maan, u weet wel, die boot die als een mega schommel heen en weer vliegt, waarbij de bij iedere ‘heen’, je navel van je ruggenwervel moet pulken en bij iedere ‘weer’, je maag uit je keel moet wegslikken. Voor de zekerheid wilde Max toch wel in het midden zitten, daar waar je het minst heftig deze gevoelens ervaart. De schommel zet aan, Max giechelt en vindt het erg leuk. De schommel gaat steeds harder en is bijna op volle snelheid. Mijn arm, die om Max heen ligt begint ernstig te shaken. Als ik vraag of hij het wel echt zo leuk vindt, begint hij wat bangig toe te geven dat hij er niet zo blij van wordt. Terwijl ik Max moed inspreek om hem door zijn misère te helpen, zie ik op de rij voor mij een meiske steeds grotere Marty Feldman ogen krijgen en het bloed als het kwik van een thermometer uit haar gezicht wegtrekken. Hoe lullig het ook klinkt, ik moest er van binnen wel een beetje om lachen, het was werkelijk een slapstick om te aanschouwen.
De resterende 8 uren maken we vol met diverse rijen en attracties, ijsjes en andere vormen van geld klopperij.

Zaterdag hebben we heerlijk een flinke fietstocht gemaakt (goede voorbereiding op de komende Roparun) en afgesloten met een klein zwemmertje in het camping zwembad. ’s Avonds hebben we de spullen ingepakt en zijn de kids mee met opa en oma, terwijl Reem en ik de bende bij elkaar rapen. Er zou flink wat regen vallen in de regio en we zagen het niet zitten om in de stromende regen een natte tent in de auto te prakken. Dus spullen ingepakt en met een klein spoedje naar huis. Thuis aangekomen alles in de gang en keuken neergesmeten, biertje uit de koelkast getrokken en precies tijdens het fluitsignaal op de bank geploft om een heerlijk potje voetbal te kijken.

Vanmorgen bij het afgaan van de wekker werd ik heel fijn geconfronteerd met een kloppende hoofdpijn en een zeurende onderrug. Remi moest vandaag overwerken en vertrok richting kantoor. Voorzichtig stap ik uit bed, om in de badkamer mijn favoriete pillen langs mijn huig te laten glijden. Maar tijdens het uit bed klunen voel ik het al, foute boel. De nachten op een luchtbed eisen nu hun tol en mijn rug schreeuwt uit; “tot hier en geen millimeter verder”. Nee dit zijn confrontaties waar je op zit te wachten 4 dagen voor de start van de Roparun. Dat worden dus de grotere broertjes van de paracetamol, die stoere, met extra puppypower. Ik strompel naar beneden en zie dat Remi het meeste van de bende heeft opgeruimd. Opgelucht loop ik richting espressomachine voor een stevige dubbele bruine opkikker. Bij het aanzetten klinkt er het geluid van wegspringende bonen, voordat ze gemalen worden. Een seconde later het snerpende geluid van een molen zonder bonen. Zucht, koffiebonen op en tijdens mijn speurtocht door de voorraad lade kon ik geen zak meer vinden.

Even op de bank en rustig zitten zorgde er voor dat de sterke broertjes mijn hoofdpijn hadden laten verdwijnen. Helaas was mijn rug niet zo onder de indruk van deze krachtpatsers en zette zijn zeuren in volle glorie door. Tegen alle regels in en alleen toegestaan in echte noodgevallen, een alles ontspannend pilletje erin gegooid en een half uurtje gestrekt op de bank. Dat was de truc. Heerlijk een kokende douche en richting oom Gert voor zijn verjaardag en om de kids daarna weer mee te nemen naar huis.

Ondertussen is het bijna 11 uur, en de stress loopt langzaam binnen. Over 4 dagen vertrekken we richting Parijs om aan onze tweede editie van de Roparun mee te doen. Ongeveer 2 en half uur ben ik al bezig om de laatste teamgegevens in te vullen, maar de site van de Roparun wil niet met me meewerken. De dingen die nog gedaan moeten worden, trekken als een waar knooppunt, banen in mijn hoofd, met onvermijdelijke files als gevolg. Matrixborden schreeuwen voluit 50, maar helaas blijft de snelheid onverbiddelijk hoog.

Het is voorzichtig gezegd een puinhoop en net als vorig jaar, voltrekt deze zich zowel in huis als in mijn hoofd.
Vorig jaar had ik dit een dag voor ons vertrek, onwetend wat er komen zou. Vandaag is het 4 dagen eerder, wetend wat er komen gaat. Een weekend waarin ik alles doe om mensen die kanker hebben te helpen. Mijn lieve Henri die er voor heeft gezorgd dat ik ermee ben begonnen en dit jaar ook de lieve kleine Britt. Gewoon omdat ze onze steun zo goed kunnen gebruiken.
Een zwaar, intensief weekend vol afzien, doorbijten, lachen, huilen, slaap tekort en euforie als we finishen.

We zijn uiteraard live te volgen!
Op de Roparunsite via: http://www.roparunlive.nl/team273.html
Op Twiter: @InforRun273 En wanneer je #team273 tweet, ziet iedereen dit op bovengenoemde site terug en kan zo meelezen!

Ik ga mijn uiterste best doen om alles zoveel mogelijk te delen op deze twee sites. Maar ik hoop zeker ook dat iedereen die in de gelegenheid is, te mogen zien wanneer we over de finish komen. Dus graag tot de 13de op de Coolsingel, onze verwachte aankomsttijd is 15 uur, maar als je de site van de Ropa in de gaten houdt zie je actuele tijd.

Tot dan!!!