Zelfstandig als ik ben en ondanks die eeuwige grote waffel, was het pas vorige week maandag, dat ik voor het eerst dat ik meer dan een dag, mijn huisje heb verlaten. Een vijfdaagse citytrip naar Madrid. Geen man, kinderen, werk, huishouden of andere soortgelijke verplichtingen. De enige verplichting die er op stond was schandalig genieten, 5 dagen lol, plezier en vooral doen waar ik zin in had.
De vrijdag ervoor waren we thuis gekomen van onze 3 weken vakantie met de slurhut. Ondanks dat we leuke dingen hebben gezien en gedaan, hebben we van die 3 weken wel 7 dagen in de auto gezeten. Gevolgd door die grote witte kwelgeest, ook wel caravan genaamd. Op zoek naar mooi weer hebben we meer dan 5000 kilometer op de maagdelijke teller bijgeschreven. Ongeveer 6 keer heb ik de volledige inhoud van die hut vastgezet en rijklaar gemaakt, in de overige dagen heb ik hetzelfde kreng, zo’n 18 keer opgeruimd en heb daarbij een ballerina of 4 versleten. De mooiste bezigheid was wel de nacht van het hozen,die kleine 5 uurtjes dat ik al hangend in de tentstokken de tent nog te redden van zijn wisse ondergang.
Het bijkomende voordeel van al deze ruim woede was dat ik bij thuiskomst gehele hut en de 8 stillevens aan troep in een uurtje of 5 had opgeruimd, gekuist en weggewassen.
Maar de maandag erna, bracht Remi ons naar het vliegveld. Jootje en ik hebben meteen onze koffers ingecheckt en na ons laatste kopje koffie met bijhorend sigaretje, stonden we in de rij voor de douane.
Zijn jullie de laatste tijd wel eens op Schiphol door de douane geweest? Nou dat is net een persiflage van een slechte FBI serie. Met de beide benen gespreid en de handen tegen een onzichtbare muur geplaatst stond Jo als eerste in de “scanner”. In gedachte zag ik Uncle X al staan met zijn vingerpistool, fier uitstekend door zijn regenjas en gierend van het lachen riep ik: “Jo!! Spread them and put your hands in the air….”, en de dame van de stripp-search kon mij alleen een vernietigende blik schenken.
Het vliegen met Easyjet betekend goedkoop. Nou ja, goedkoop. Ze hebben op Schiphol in ieder geval een minderheidsstatus verkregen. Passagiers van Easyjet zijn apart en iedereen weet wat men met aparte gevallen doet. Achter de douane betreden we een aparte ruimte. Geheel afgeschermd van alle andere Duty free shops en met een hoge dikke glazen wand, krijgen wij 6 rijen plastic wachtstoeltjes, een kleine hoek voor de flesjes drank en wat voorverpakte sandwiches en een “Giftshop”. Het assortiment van deze kiosk had iets meer te bieden dan de gemiddelde ‘on board’, Car off crap! U kent ze wel, de ijzeren serveerwagens, die door de betreffende Colgatesmile, vakkundig over je tenen wordt gestuurd en waaruit ze plastic fantastic vliegtuigjes, te dure parfum en de traditionele Toblerone repen toveren.
De weg naar de gate is tevens afgesloten van de andere passagiers van Schiphol en om bij het vliegtuig te komen, mag je gewoon over het asfalt en met de trap omhoog lopen om het vliegtuig betreden.
Schandalig genieten was verplicht, dus ik kocht meteen maar Prosecco om de vakantie in te luiden. De 2 uur in het toestel hebben we gebruld en gehuild van de lol. De steward die zijn vloerverlichting tijdens zijn safety instructions, als een stervende zwaan presenteert. De Amerikaanse student naast mij die een windtunnel imiteert en de rest van het vliegtuig wat symfonisch aan het snurken was.
Bij aankomst in ons hotel hebben we ons snel koeler gekleed en met de metro richting het centrum vertrokken. Als echte toeristen stonden we midden op een plein wat dommig rond te kijken. Bij het lokale VVV stalletje een kaart gescoord en zo zaten we vrij snel daarna op Plaza Mayor te pimpelen. Een bord papatas bravas, wat jamon en cesso en brood stilde onze honger. Nadat we de liter Sangria op hadden zijn we op advies van Hans en Teus uiteindelijk op het terras van het Caffeeke gestrand. Hans en Teus, vrienden van Jootje hadden hier een Mexicaanse dame leren kennen en zij rund dit Belgische cafe terwijl ze ook nog eens Nederlands aan het leren was. We hadden al zoveel gedronken dat we begonnen met een koffie. Even een kleine alcohol pauze voor we verder gingen tanken.
Nadat Suky ons kwam begroeten begon ze direct te lachen. Vrienden van Hans en Teus die koffie dronken???? Dat hebben we geweten.
Na wat kletsen opperde Suky het idee om naar een processie te gaan kijken. Verderop in de stad zou een processie plaatsvinden ter ere van St Domenico (maar hij had ook heel goed anders kunnen heten). Voor Suky ons daarmee naar toe nam, leidde ze ons eerst nog door wat andere straten en langs plaatsen waarvan zij vond dat we die konden bezoeken.
Eenmaal op het plein aangekomen ontmoeten we Emilio en dinges. (Emilio de vriend van Suky en dinges de vriend van Emilio). Voor we het wisten hadden we een wegbeker met bier in ons handen. Inhoud…..één liter, een wegwerpbeker van een liter?!!
Onder luid gejuich van de bejaarde menigte, wordt het beeld van de heilige Domenico naar buiten gedragen gevolgd door een batterij van witte gewaden.
Wij vervolgen onze weg en Suky en Emilio geven ons een waardige indruk van het Madrileense avond leven. Barretje na barretje struinen we af en in iedere bar wordt er verplicht gegeten en gedronken. We wandelen door de stad en kletsen Nederlands en luisteren naar veel Spaans. Tijdens de wandeling spot ik een fontein, ren erop af terwijl ik mijn slippers van mijn voeten schop. Voor ik het besef sta ik te dansen in de fontein en Jootje en Suky volgen kort daarna. Waarschijnlijk was dit toch wel het mooiste en meest bevrijdende moment van de hele trip. Er volgen nog wat barretjes en nog meer hapjes en drankjes en voldaan stappen we om een uur of half 4 in de taxi terug naar ons hotel. Vol van alles wat we gezien, beleefd, gegeten en gedronken hebben, had ik een oortoucherende glimlach op mijn gezicht.
De volgende ochtend word ik wakker met pijn. Pijn aan mijn rug, maar de meeste pijn heb ik in mijn buik en mijn kaken. Pijn is absofuckinglutly fijn!!! We sleuren onze brakke kont richting poolbar en we loden de longen en maag, om de dag fris te starten. Vandaag bezoeken we het Koninklijk paleis en de naast gelegen Kathedraal, we nemen meteen even een Poolse expositie mee in het verhaal. Tja wanneer je dan cultuur snuift, moet je ook wel je neus erin begraven. Na flink wat uren slenteren vertrekken we richting een ‘tablao’ waar ze volgens zeggen, de beste Flamenco in de stad dansen. De glazen wijn daar, kosten slechts 7 eurootjes, per stuk….. Om van de schrik te bekomen gaan we om de beurt onze laatste peukje doen voor de ingang. Jootje komt terug met het verhaal over een blow en een mooi danser, maar wanneer ik buiten kom, rest mij alleen nog de laatste kringel rook opstijgend vanuit de gedeukte asbak. Hélas! Als ik terug loop is de zaal donker en kan ik nog net op de tast ons tafeltje vinden. Gelukkig kregen we voor dat geld wel een tafeltje om de drankjes op te zetten. De gitaren worden gestemd, 3 dames in prachtige jurken nemen naast elkaar plaats op een krukje, gevolgd door 2 heren die achter hen gaan staan. De lucht vult zich met de kruidige klanken van de Spaanse gitaren, de ritmische klappen, spijzen het geheel nog pittiger. Alert zit ik op mijn stoel, verlangend naar wat zal volgen. De dames geven om de beurt een impressie van wat ons te wachten staat en één van de heren volgt hen op. WoW.
Ik heb altijd al een zwak voor Spanje gehad, maar nooit echt kunnen benoemen waarom dat zo was. We laten nog een glas wijn aanrukken en kijken ademloos naar de danseressen. Het ritmische stampen en klappen, de bijzonder mooie boze gezichten die ze tijdens de uitvoering uiten, het venijn en de liefde waarmee ze dansen. Prachtig. Als onze ‘Don Juan’ ten tonele verschijnt, stokt mijn adem. Zijn voeten zweven over de vloer en ratelen zwierig mee op de gitaar snaren, het geluid van de bijna huilende zanger drijven hem op, nog harder en sneller te klappen, klikken en te klakken met zijn hakken. De emotie spat door de zaal en de passie knettert op de zweetdruppels die hij middels een pirouette als een douche, de zaal in slingert. De vurigheid pakt mijn hart met beide klauwen vast en neemt me verder mee in vervoering, een natte bende op mijn wangen achterlatend door mijn tranen.
Had ik jullie al verteld dat ik altijd al een zwak voor Spanje had? Nu weet ik ook waarom. Deze mensen hebben emotie, liefde en het belangrijkste van allemaal….. vurige passie! Passie, het goddelijke sap wat alle aderen schoonveegt en in alle minuscule vaten laat sidderen.
Suky wacht buiten op ons en we maken weer een wandeling. Een park, klooster en de oudste muur van Madrid, passeren onze ogen, “de walk of fame” Spanisch style en we eindigen in een Mexicaanse bar. Volgens mij was het een uur of 3 toen we in het hotel aankwamen en onze Armando ons weer hartelijk begroette.
De ochtend was iets zwaarder dan de vorige, maar na onze gelode tankbeurt lopen we richting metro. We worden aangesproken. Een ‘suit’ vraagt of wij in zijn hotel logeren en tot wanneer we daar blijven. Een lang verhaal kort, maar laten we het erop houden dat meneer ons wel geriefelijk met zijn drietjes de hotelkamer onveilig zag maken. Onze bekkies nog net in de plooi wetend te houden, verlaten we de ‘crime scene’. Madrid zindert zijn warmte door ons heen en we wandelen langs de “poort naar de hel”, ik beklim het standbeeld van mijn held Don Quichotte, we kopen armbandjes gewoon voor de leuk, beklimmen een berg om een Egyptische te tempel te kijken en walking Egyptian style op de foto te gaan.
’s Avonds staat een aanbevolen Mexicaans restaurant op het programma, dit terwijl Joo en ik het gevoel hebben in de afgelopen dagen ongeveer 5 kilo te zijn toegenomen in omvang. Wat hebben we veel genuttigd!! We maken een kleine tussenstop in het hotel voor een change of outfit en gaan weer retour stad. Het restaurant heeft een prachtig uitzicht over een vallei met daarboven een brug. Helaas is die brug de plek waar de lokalen naar hartenlust vanaf base-jumpen, alleen laten ze de parachute dan wel thuis…… Desondanks bleef het een prachtig plaatje met de ondergaande zon op de achtergrond.
Donderdag hebben we het Prado bekeken. Kunst is en blijft toch een lastig kreng in mijn ogen. Wat is kunst, wat is mooi en hoe moet je het tot je nemen. Met dat laatste worstel ik maar al te vaak. In het Prado hangen mooie Rubens, Rembrands en vele anderen. Maar waar het Prado om bekend staat is de collectie ‘Black Paintings’ van Goya. Die moet je, wanneer je in Madrid bent, gezien hebben. Jullie moeten van mij aannemen dat ik in de betreffende zaal, 20 minuten heb gevochten met hoe ik dit moest verteren. Ik ben er achter dat het kunst is. Wanneer iemand de capaciteit heeft om drie dagen van euforische lol en vrijheid, je strot kan dichtknijpen en je depressie als een donderwolk boven je hoofd kan laten ontwikkelen, heeft hij wel wat in zijn mars. Maar verder vond ik het een hoop donkere, lelijke en lugubere schilderijen. Gelukkig kon ik net op tijd ontsnappen aan deze duistere zaal. We zijn daarna maar fijn gaan winkelen, dat hadden we nog niet gedaan.
Bij het invallen van de schemering verlieten we het terras van Suki en liepen we richting Emilio. Hij had ons gevraagd om bij hem te eten en de tapas van zijn mama te proeven. Als we zijn barretje binnen komen, maakt mijn hart een huppeltje. Vroeger toen ik zelf nog een kroeg wilde, was dit de werkelijkheid van hoe ik hem droomde. Klein, warm, gezellig, met aan alle muren oude foto’s, rijen wijnflessen, achter de counter prachtige eiken vaten met de lokale huiswijnen en veel hapjes achter glas. De ruimte gonsde van huiselijke gezelligheid. Hij heeft ons overvoerd en beschonken en een tikkeltje aangeschoten stranden we weer bij Suky op het terras. Eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat ik de resterende uren niet meer zo heel helder kan herleiden. Maar toen ik de volgende ochtend een lap tekst op mijn lijf zag staan toen ik de spiegel trotseerde op zoek naar paracetamol, zegt denk ik wel genoeg. Met pijn in mijn hart heb ik mijn koffer ingepakt. Met de taxi retour man, kids en verplichtingen. Alleen deze keer heb ik een open ticket op zak met een nog in te vullen bestemming.
Jootje, lieve schat……kijk even naar je pols 😉 ….. khop khun khrap
Suki, Emilio, Hans, Teus, Calilo, Michael gracias a todos!!!!
Mamma Puk 