Archief voor juni, 2012

Wie goed doet, goed ontmoet

Ik ben een mens van intens. Wanneer ik een koude rilling krijg, kijk ik met veel genoegen naar de enorme dikke kippenvel huid die deze rilling teweeg brengt. Zeker wanneer het een zwoele zomeravond is en ik daardoor, mijn zo intens verlangende verkoeling verkrijg.

Vanavond was weer een fijne maar rare avond. Eerst kwam Ron, om met ons mee te eten. Nadat ik de kinderen op bed had gelegd hebben we nog wat gesproken en ging hij naar huis. Ik zat nog wat te denken over wat er allemaal was gebeurt deze week en realiseerde me dat ik mijn moeder nog moest bellen over de opvang van de volgende dag. Terwijl ik het gesprek aan het afronden was, werd er op het keukenraam geklopt. In eerste instantie dacht ik dat het Peet was, maar toen ik de deur opendeed, stond daar Kaatje als verrassing voor mijn neus. Zomaar even gezellig zei ze. Mijn glimlach als antwoord was gemeend intens en blij.

Samen hebben we een aantal dagelijkse dingen de revue laten passeren en daar tussenin ook wat inhoudelijke zaken. Mijn fijnste manier van communiceren.
Wanneer dingen besproken worden omdat de essentie daar op toegespitst ligt, komen ze altijd minder uit als dan wanneer ze terloops ter sprake komen.
Zo ook vanavond. Even de visie van iemand anders, die niet in mijn situatie zit, aanhoren en tot mij nemen. Niet wetende wat ik er mee ga doen, maar wel fijn om als feedback in mijn mandje te hebben liggen.

Nadat ze de deur achter zich had gesloten, liep ik richting schuifpui om deze te sluiten. Maar toen ik eigenlijk voelde dat het best nog lekker was, liep ik even terug naar de keuken en schonk voor mezelf een wijntje in, stak een sigaret op en ging door die pui naar buiten en liep naar de dijk.
Confrontatie is altijd fijn maar ook pijnlijk.
Terwijl ik daar over de dijk uitkeek, hoorde ik de kikkers luid kwaken. Zoals ze in Leiderdorp deden, maar daarvoor ook op deze, zelfde plek. Kijkend over het water zag ik alle huizen donker en realiseerde me dat alle gezinnen de nacht waren ingegaan. De kikkers nog steeds luid kwakend op de voorgrond.

Kikkers hebben namelijk de irritante eigenschap om de kracht van het kuddedier tot volle uiting te brengen. Het zijn net mensen. Als er één zijn strot open trekt, kan het even duren voor een tweede zich bij hem aansluit, maar wanneer dat het geval is hebben we de spreekwoordelijke sneeuwbal aan het rollen. Binnen no time heb je dan een concert van groene rakkers die zich de bek niet laten snoeren. Een beetje het Geert Wilders effect. Men brult wel mee, maar inhoudelijk heeft men geen clou waarom, laat staan waarover. En ach, de meeste doen het, dus waarom zou ik niet meedoen…….
Grappige bijkomstigheid is, wanneer je als persoon heel hard sssssttttttt roept, het ineens stil word. Dan is er even de serene stilte van het niets. En alsof de heren in het groen ons daarin begrijpen, is er dan toch weer die ene Geert die als eerste begint te kwaken, met als gevolg dat niet veel later de hele meute hem domweg volgt.

Terwijl ik mijn sigaretje sta te roken, bedenk ik me dan ook dit verhaal en moet er erg om lachen. Ik krijg door een zachte bries nog een fijne rilling, geniet, en ga vervolgens naar binnen.

Lieve vrienden, ik ben van streek en verdrietig. Ondanks mijn genots momenten voel ik me wederom gekwetst. Niet alleen omdat ik mijn weg nog niet helemaal helder heb, als het gaat om mijn relatie met Remi, maar ook omdat ik deze week, voor de zoveelste keer, mijn hulp naar, waarvan ik dacht, lieve mensen, als mes in mijn rug heb terug ontvangen.
Mijn hele leven heb ik getracht mensen, daar waar het in mijn vermogen lag, te helpen. Eigenlijk heb ik die hulp tot op heden beantwoord gekregen met verdriet, teleurstelling en pijnlijke confrontaties. Om over de financiële strop nog maar te zwijgen.

Iemand zei me dat dit wellicht een les was. Maar binnen mijn vermogen en begrip, zou dit de les van het niet vertouwen van anderen zijn. En ondanks die gruwelijke deksel die ik al meerdere malen heb gevoeld, weiger ik eigenlijk om daar aan toe te geven. Tenzij het iets is wat ik niet zie??
Welke les zou ik uit het dit verhaal anders nog kunnen halen? Weet u het?

Mijn spoor is bijster. Ik begrijp oprecht niet, waarom mensen die je helpt, de noodzaak zien om je te kwetsen….

Wie goed doet, goed ontmoet!!! Maar wanneer dan??:

2012
06/27
CATEGORY
Algemeen
1 reactie

Afscheid…..

De afgelopen jaren was ik behalve druk met mezelf, de kinderen, mijn relatie en making ends meet, vooral ook druk met sociaalmedia. Je kent ze wel, de Hyves, Facebook en Twitter.

Stuk voor stuk leuke “sociale plekken”, waar men ongezouten meningen de lucht in kan werpen zonder daar, al te hard, voor afgerekend te worden.

Helaas hebben deze sites het bijkomstige nadeel dat je ze niet of slecht kan dichttimmeren tegen ongewenste pottenkijkers. Wat ook weer in de hand werkt, dat wanneer we zelf iets over een persoon wil weten, we het middels deze sites, redelijk makkelijk te weten kunnen komen.

Alles leuk en aardig, iedereen de vrijheid om de inhoudelijkheid van zijn of haar leven te grabbel te gooien middels het wereld wijde web. Maar de afgelopen maanden ben ik er toch een beetje over gaan nadenken.
Ondanks mijn mediageile voorkomen, wanneer het om blogs gaat, of als ik weer eens furieus, de maatschappij een schop onder de hol wil verkopen, is het ondertussen een bijna verplichte aangelegenheid aan het worden.

Sinds 1 april ben ik weer terug op honk en de gemoederen mogen niet echt bedaren. Te veel ellende wisselt zich nog af en onrust houdt mijn gemoederen dusdanig bezig dat de afgelopen drie maanden bijna slapeloos zijn doorgebracht. De roddels in het dorp helpen daar ook niet echt bij.
Het is zich met ernstige mate aan het wreken. Mijn humeur is maar moeilijk zonnig gestemd te krijgen, mijn kinderen raken de irritatie snaar sneller, zonder ook maar een akkoord te spelen, en gelukkig zijn, is niet een status waarin ik me momenteel vaak begeef.

Deel ervan komt ook doordat ik deze negativiteit  verspreid op dit soort sites, feedback krijg van lezers en daardoor eigenlijk nog meer in de neerwaartse spiraal terecht kom. Gewoon omdat ik af en toe behoefte heb om zielig gevonden te worden en denk dat het beamen door anderen, die zieligheid zal verhelpen.

Tja als dat laatste nu eens waar zou zijn, dan ging ik hier een klaagzang van minimaal 6 A4-tjes opschrijven. Maar het enige wat het beamen door anderen, van mijn zielige gedrag doet, is mij eigenlijk nog zieliger en rotter laten voelen. Als in, zie je nou wel, zij vinden ook al dat je pech hebt, of sneu behandelt wordt of ga nog maar even zo door.

Zo is het gekomen dat ik de Hyves site van Remi en Ann heb opgeheven, De Hyves site van Herman is ook permanent verdwenen, mijn eigen Hyves staat op gedeactiveerd en zo zal ook mijn facebook vanaf morgen uit de lucht verdwijnen.

Ik ga eens mezelf confronteren, met mezelf, de kinderen en de mensen die me willen kunnen me bereiken via de telefoon of mail. Eens kijken hoe populair ik dan nog ben. Dan ga ik voor mezelf eens een oprechte optelsom maken en zien of en wanneer ik mijn facebook pagina weer in de eter zal gooien.

Ontvrienden hoef ik niet, dat zal waarschijnlijk een heel natuurlijke weg vervolgen. Mijn stand is nu 171 “vrienden” ……..

Take care, ik ga mijn best doen om dat ook voor elkaar te krijgen.
XXXXXX

 

2012
06/25
CATEGORY
Algemeen
3 reacties

Wanneer de liefde nog in sprookjes geloofd……

Ik ben een dromer. Iemand die veel genoegen en gevoel schept uit fantasieën. Iemand die het doelbewuste streven heeft, deze bewuste fantasieën na te leven. Dromen tot werkelijkheid om te toveren. Vol verlangen, aspiratie en doorzetting zal dat wat mijn geestelijk verlangen mij begeert, mijn fysieke voldoening brengen. Vol van passie!

Ja ….. en toen kwam de realiteit en sloeg mij ongenadig in mijn waffel.
Wake-up and smell the koffie baby!!!

Het is een beetje als dat liedje van Blöf, hij had zijn leven overzien en schrok zich lam. Van al zijn jongens dromen had hij alleen het oud worden behaald.
Ik heb eens mijn leven bekeken ofwel overzien, en ik ben me werkelijk de pleuris geschrokken!! Zelfs het oud worden heb ik nog niet behaald!!

Wat in essentie nog niet zegt dat ik onvrede heb met de in het verleden behaalde resultaten! Maar ik ben er wel achter dat ze voor de toekomst, niet als garantie gaan dienen. Al zullen ze me wel als steunpilaar dienen om mijn uiteindelijke geluk te vinden.

Ik had me voorgenomen niet de eerste te zijn die het nieuws wereldkundig zou maken. Ik wilde het eigenlijk het liefste bij Remi laten. Maar, door welk inzicht het ook gekomen is, weet ik niet.
Ik heb besloten mijn verhaal te vertellen. Gewoon omdat mijn behoefte daarom vraagt en ik graag mijn behoeftes vervul.

Mijn sprookje over liefde vond zijn realiteit toen ik Remi leerde kennen. Hij kwam binnen galopperen op Pegasus in de gedaante van Zeus. Hij was mijn Muze, mijn prins en ik was zijn Doornroosje, zijn Barbie. Euforische maanden en zelfs langer hebben we gezweefd op de fantastische wind die liefde heet. Van het ene avontuur vol door, in het volgende. Geen berg te hoog, geen dal te diep. Remi gaf me alles waar ik zo’n behoefte aan had. Onverzadigbaar als ik was, zo overdadig gaf hij voldoening aan mijn verlangen.
Als een vlinder, samen met twee vleugels, fladderde we de wrede veroordelende wereld in. Geen sneer, rot opmerking of soortelijk tegengas, sloeg ons uit het veld. We where there to prevail!!! Wij zagen onszelf als het ultieme bewijs, dat het allemaal weldegelijk mogelijk was!

Detail neuken heeft geen zin. Maar er is veel gebeurt. Zeker ook waar de buitenwereld zijn invloed op had. Want zoals ik al eerder schreef, de veroordeling van de omgeving, gaat ongemerkt meespelen in de stabiliteit van een relatie. Zeker wanneer deze relatie fragiel is en eigenlijk alle steun behoort te krijgen die zij nodig heeft. Dan is de kleinste veroordeling of negatieve mening een zwaard wat neervalt.

Gevochten hebben we, om onze droom en mijn fantasie tot werkelijkheid te maken. En terwijl ik schrijf, rollen de tranen van verdriet met grote druppels over mijn wangen. God wat had ik het verlangen dit te doen slagen…….De pijn van het falen is heftig, en ook zo nietig wanneer ik de tranen van de kids zie.
Ergens, daar waarvan ik de essentiële plaats niet kan noemen, ging het mis. De veroordeling, de verschillen in onze manier van opvoeden, het verlangen naar meer voldoening?????? Ik ben er nog niet achter. Maar 1 april, de dag van onze ontmoeting, werd de dag van mijn vertrek en ik ging weer terug naar Wateringen. Ik heb daartoe besloten. Ik wilde niet, dat de goede harmonie zou indammen op onze liefde voor elkaar. Apart wonen en samen delen wat wel belangrijk was, dat zou de oplossing zijn. Latten!

Veel gedoe tijdens de opfrisbeurt in mijn huis, en de vakantie van Remi en Max naar Frankrijk, maakte dat we elkaar uit het oog verloren. Ik was druk met de beslommeringen in en om het huis, het verdriet van Alex, maar meer nog Ludo, consumeerde mijn volledige aandacht. We verloren in die periode de essentie van ons samen zijn. Het delen van gebeurtenissen en gevoel.
Daarna, ging ik met de kids naar Turkije en bleef het contact ook minimaal.

Ik ben een vrouw van aandacht! Ik vind het erg fijn om mijn belang binnen een relatie benoemd en erkend te zien. Remi is een man van individualiteit. Zijn belang ligt in het bevredigen van zijn eigenwaarde en gevoel. Daar is het, als je het zo wenst te noemen, voor mij fout gegaan.
Mijn verlangen naar aandacht, deel uit te maken van iemand of situatie, en het niet beantwoord krijgen wat ik in mijn verwachtingspatroon had liggen heeft mijn beslissing gevormd.

Lieve vrienden en vriendinnen, ik heb de knoop doorgehakt en ik heb mijn liefdevolle en vreselijk fijne relatie met Remi beëindigd.

Ik kan er een prachtig verhaal omheen vertellen dat ik het ook voor zijn welzijn en geluk heb gedaan. Ik kan vertellen dat het gezien de situatie, voor ons allebei beter is. Maar in essentie heb ik de knoop doorgehakt omdat ik geen toekomst meer zag in de relatie zoals hij nu was. Ludo en Alex iedere keer na ons samenzijn, in verdriet en tranen achter te zien blijven. Maar zeker ook mezelf. Toezien op een situatie die je niet als verlangen voor ogen hebt, is een marteling.

Veel liefde, passie, verlangen, vreugde, en vertrouwen heb ik ervaren in mijn relatie met Remi!! Maar ook Max was een heerlijke warme en liefdevolle aanvulling in mijn leven. Ik heb veel mogen leren, beleven en ervaren in mijn tijd samen met hen. En NOOIT zal ik een andere weg kiezen. Zelfs wanneer ik weet wat ik nu weet.
Dankbaar en gelukkig ben ik voor alles wat ik heb mogen ervaren, delen en beleven met ons vijven.

Maar lieve mensen, mijn moed om door te strijden is op. En ik heb ervoor gekozen om het belang van vrijheid en vriendschap hoger te stellen dan een geforceerde relatie. The Fabulous five fladdert nu verder, hun eigen weg de wijde wereld in!

Liefde is prachtig! En wanneer de liefde nog in sprookjes geloofd……….. Anything is possible!!

2012
06/14
CATEGORY
Liefde
2 reacties