Welkom in mijn wazige wereld

De afgelopen jaren was ik behalve druk met mezelf, de kinderen, mijn relatie en making ends meet, vooral ook druk met sociaalmedia. Je kent ze wel, de Hyves, Facebook en Twitter.

Stuk voor stuk leuke “sociale plekken”, waar men ongezouten meningen de lucht in kan werpen zonder daar, al te hard, voor afgerekend te worden.

Helaas hebben deze sites het bijkomstige nadeel dat je ze niet of slecht kan dichttimmeren tegen ongewenste pottenkijkers. Wat ook weer in de hand werkt, dat wanneer we zelf iets over een persoon wil weten, we het middels deze sites, redelijk makkelijk te weten kunnen komen.

Alles leuk en aardig, iedereen de vrijheid om de inhoudelijkheid van zijn of haar leven te grabbel te gooien middels het wereld wijde web. Maar de afgelopen maanden ben ik er toch een beetje over gaan nadenken.
Ondanks mijn mediageile voorkomen, wanneer het om blogs gaat, of als ik weer eens furieus, de maatschappij een schop onder de hol wil verkopen, is het ondertussen een bijna verplichte aangelegenheid aan het worden.

Sinds 1 april ben ik weer terug op honk en de gemoederen mogen niet echt bedaren. Te veel ellende wisselt zich nog af en onrust houdt mijn gemoederen dusdanig bezig dat de afgelopen drie maanden bijna slapeloos zijn doorgebracht. De roddels in het dorp helpen daar ook niet echt bij.
Het is zich met ernstige mate aan het wreken. Mijn humeur is maar moeilijk zonnig gestemd te krijgen, mijn kinderen raken de irritatie snaar sneller, zonder ook maar een akkoord te spelen, en gelukkig zijn, is niet een status waarin ik me momenteel vaak begeef.

Deel ervan komt ook doordat ik deze negativiteit  verspreid op dit soort sites, feedback krijg van lezers en daardoor eigenlijk nog meer in de neerwaartse spiraal terecht kom. Gewoon omdat ik af en toe behoefte heb om zielig gevonden te worden en denk dat het beamen door anderen, die zieligheid zal verhelpen.

Tja als dat laatste nu eens waar zou zijn, dan ging ik hier een klaagzang van minimaal 6 A4-tjes opschrijven. Maar het enige wat het beamen door anderen, van mijn zielige gedrag doet, is mij eigenlijk nog zieliger en rotter laten voelen. Als in, zie je nou wel, zij vinden ook al dat je pech hebt, of sneu behandelt wordt of ga nog maar even zo door.

Zo is het gekomen dat ik de Hyves site van Remi en Ann heb opgeheven, De Hyves site van Herman is ook permanent verdwenen, mijn eigen Hyves staat op gedeactiveerd en zo zal ook mijn facebook vanaf morgen uit de lucht verdwijnen.

Ik ga eens mezelf confronteren, met mezelf, de kinderen en de mensen die me willen kunnen me bereiken via de telefoon of mail. Eens kijken hoe populair ik dan nog ben. Dan ga ik voor mezelf eens een oprechte optelsom maken en zien of en wanneer ik mijn facebook pagina weer in de eter zal gooien.

Ontvrienden hoef ik niet, dat zal waarschijnlijk een heel natuurlijke weg vervolgen. Mijn stand is nu 171 “vrienden” ……..

Take care, ik ga mijn best doen om dat ook voor elkaar te krijgen.
XXXXXX