Welkom in mijn wazige wereld

Toen de Griekse oppergod Zeus de eerste Olympische spelen liet plaatsvinden, werden er op zijn altaar 100 ossen verbrand. Dit vuur werd gedurende de spelen brandend gehouden. De vlam werd, net als alle andere offers, aangestoken met het heilig vuur van godin Hestia.
Tegenwoordig word het vuur op Olympia ontstoken, middels zonlicht en spiegels, die de fakkel ontvlammen. Dan wordt de fakkel door middel van een estafetteloop, doorgegeven naar de plaats waar de spelen zullen gaan plaatsvinden. Ook nu nog, blijft het ‘heilige’ vuur branden, zolang de spelen gaande zijn. Pas na afloopt wordt het vuur gedoofd.

Nu twee weken geleden ben ik zeer rigoureus te werk gegaan om een aantal vlammen te doven. Het werd geboren uit een latente voeding van niet los kunnen laten. Dat creëert onrust. Onrust die ik al lange tijd bewust en onbewust door mijn aderen laat gieren. Niet echt iets wat is gekomen door mijn breuk met Reem, maar daarvoor al was de onrust aanwezig.
Ik denk dat het komt doordat ik voor mezelf een bepaald doel had gesteld en toen ik (on)bewust inzag dat dit doel niet of nauwelijks meer haalbaar was, werd de onrust ontstoken. Net als de Olympische vlam, had deze een lange weg afgelegd en heeft glorieus boven het stadion staan sprankelen, maar aan het einde van de spelen werd deze liefdevol gedoofd.

Vuur is een bijna onbegrijpelijk verschijnsel. Het kan in vlammende vorm, bossen, huizen en hele dorpen vernietigen. In vloeibare vorm, verwarmd het onze kern van de aarde, maar kan de lava ook alles verwoestend, dorpen verstenen. In stralende vorm, verwarmt hij ons dagelijks in de rol als zon en ’s winters warmen we ons bij het haardvuur en verlichten we onze huizen hiermee.
Liefde is bijna vergelijkbaar. In onbegrijpelijke zin zeker. Liefde heeft de kracht om in de vorm van geloof, hele bossen, huizen en dorpen te vervagen. Het kan tevens volkeren verstenen en machteloos en onrustig achter zich laten. Terwijl ze ook mensen kan laten stralen, hartelijk verwarmen en bergen euforie en gezelligheid geven.

Daarom had ik twee weken geleden besloten het vuur te doven. Afsluiten om de vlam even tot rust te laten komen. De diverse Hyves weg gedaan, dat was een opluchting. Werkelijk! De onbewuste dwang te kijken wie daar, wat schreef en met welke ondertoon, was ik al langere tijd zat. Dus die ‘spelen’ zijn afgesloten en komen niet meer terug.
Maar al twee weken zit ik ’s avonds van alles te doen om bezig te blijven. Daar waar ik normaal muziek luisterde en wat zat te lezen op Facebook of andere sites, zo zit ik nu al meerdere avonden me te vervelen of ik ben enkelbandjes aan het rijgen. Het resultaat is dat ik nu met zoveel kettinkjes om iedere enkel, dusdanig stevig op de grond sta, dat nog meer kralen bijna onverantwoord is.

Conclusie! De reden om mijn Facebook te sluiten wekt niet het beoogde resultaat. Het feit dat ik mijn leven hier redelijk openbaar zet en dat er mensen zijn die daar een bepaalde voldoening uit halen, is nog geen reden om deze pagina af te sluiten. Ik schep plezier uit delen. Dus wanner het afsluiten van mijn FB die rust niet geeft, zal ik mijn lijst vrienden maar eens moeten overzien en eens echt kijken welke mensen ik als dierbaar en fijn ervaar. Weloverwogen en rustig zal ik dat de komende tijd gaan doen. Dat zogeheten ontvrienden zal dan niet stiekem gebeuren. Ik denk er zelfs over om deze middels een berichtje aan die persoon aan te kondigen. Wel zo netjes.

In dit stadion is een prachtige vlam ontstoken. Eens zien hoelang deze spelen duren 😉