Welkom in mijn wazige wereld

Mijn melancholische muziek tettert snoeihard door de boxen, al staand aan de vooravond van vaarwel. Ik merk dat ik steeds slechter word in het nemen van afscheid. En het grappige daarbij is, dat het me eigenlijk niet eens uitmaakt of het om een ellendig of juist vrolijk afscheid gaat. Misschien is het, omdat ik in al mijn jaren op deze confronterende, egoïstische en emphatisch onvermogende aardkloot, mezelf de capaciteit heb weten aan te leren om zelfs in negatieve dingen, het positieve te zien? Misschien was Johan Cruijff toch niet zo dom als ik dacht, toen hij zei dat elk nadeel z’n voordeel heeft!

Om in de grootste modderpoel, schoonheid te herkennen. Slechts één bloem heeft dat tot fysieke werkelijkheid verheven. De Lotus.

We verfoeien allemaal de zelfmoorden van kinderen door pesterijen, de wapenwet in de US en de ermee gepaard gaande massamoorden. De maatschappelijk armoede door ons regeringsbeleid en de nog steeds niet kenterende crisis. Het zinloos dood slaan van een grensrechter. We leven in een maatschappij die keihard trapt tegen alles en niets. (En Mea Culpa, ik trap even hard mee.)

We weten allemaal dat verwachtingen en aannames de moeder van alles fuckupp’s zijn. En toch. We stinken er allemaal wel eens in. Zo hard als we bovenstaande zaken verfoeien, lachen we allemaal wel eens om die collega die te dik is, of nog single of net even anders is dan wij. Zoals we met de kerst, elk jaar weer, te veel eten inslaan, om het na afloop in de vuilnisbak te werpen. We langs de velden, al dan niet binnensmonds, de scheidsrechter uitschelden voor een in onze ogen onjuiste beslissing. Om nog maar te zwijgen over de mensen die nog steeds op Geert Wilders durven te stemmen en volhouden dat ze niet racistisch zijn.

We zijn bedreven wezens geworden om dingen te doen lijken alsof ze door onmacht zijn ontstaan. Laat staan, dat het onze eigen schuld is. Want zeg nou zelf, die boute uitspraken over die collega die dik is, dat weegt toch niet op tegen die structurele pesterijen van dat suïcide jongentje? De scheldpartij in je hoofd tegen die scheidsrechter, staan toch volledig los van die jongens die de grensrechter dood schopte! En waarom mag je die hier in Nederland geboren allochtoon, die steelt of rottigheid uithaalt niet terug sturen naar zijn thuisland? Dat maakt ons toch geen rassist?

In al deze negatieve waarnemingen zie ik nog steeds positiviteit, of beter gezegd potentie. Stiekem hoop ik namelijk dat een groot deel van mijn lezers zich stilletjes schaamt en voor zichzelf durft toe te geven dat ze het ook zien. Mijn boete kleed hangt als een koningsmantel om mijn schouders!
Dus neem ik afscheid van 2012 met heel veel tranen, maar ook een potentiele lach.

Al weet ik dat nieuwjaar voornemens gedoemd zijn te mislukken, wil ik hier de kentering teweeg brengen. Mijn voornemen voor 2013 is dat ik aan deze maatschappelijke filevorming niet meer ga meedoen. En ik heb jullie nodig om niet met mij in die rij te gaan staan. Dat zou voor ons allemaal het mooiste nieuwe jaar ooit worden!!

Vind je ster in de duister, je lach in verdriet, put moed uit tegenslag, laat je ondanks verdriet vreugde delen, wees blij en verwachting loos, wees puur en onbedorven, liefhebbend en begripvol.

Dat is wat ik jullie toewens voor 2013 en alle jaren die daarna nog komen.