Welkom in mijn wazige wereld

5 Jaar geleden reden we met gillende spoed naar het ziekenhuis. Kanjer ging slecht en hoestte zijn longetjes uit zijn lijfje, te lang geen drinken binnen gekregen. Uitgedroogd. Spoedeisende verpleging die hem, niet anders dan pijn moesten doen om de essentiële informatie te krijgen. Je werd de gang op gestuurd. Je maakte je te bezorgd en wilde de verpleegsters tot stoppen manen. Na 20 minuten werd hij overgeplaatst naar de afdeling en ik mocht ’s nachts bij hem blijven. Jij verliet schoorvoetend de kamer, in de gang nog namopperend.

7 december
De hele dag verblijf ik in het ziekenhuis, geen seconde wijkend van de bedrand. Bezorgd en machteloos dool jij heen en weer tussen huis, oppas en ziekenhuis. Laat in de avond mogen we hem meenemen naar huis. Opgelucht.
De dag die volgt vrees ik te moeten herbeleven…….

Ieder jaar tot nu, loop ik de dagen door zoals ze toen afspeelde. Als een oude plaat, de naald krassend in de groeven van het vinyl. Die laatste kras die er voor zorgt dat ik het stuk wederom ga beleven. Godverdomme wat heb ik een pest hekel aan platen die blijven hangen! Maar ik ben de plaat, de arm met naald lijken te winnen met hun dwangneurotische herhalingsgedrag, om mij vlakgeslagen, het zoveelste rondje weer te laten maken.

Ik wil het niet meer. Ik wil het echt niet meer! Die dagen vol afgrijzen, ieder jaar weer te moeten herbeleven. Waarom is mijn gevoel van hem missen niet genoeg in deze periode? Waarom moet ik ieder jaar weer die hel doormaken. Ieder detail en alle pijn voelen als toen? De onmacht, duisternis en totaal weggeslagen realiteit tot in detail herbeleven…..frustratie…..boosheid…..onrecht!!! Ik wil er zo graag vanaf……. Door…..

Ik hoop zo dat het “jubileum” van 5 jaar de grens is. Het is mooi geweest. Genoeg! Ik wil mijn leven terug, óók in December!!!

Fijne feestdagen lieve vrienden en vriendinnen ❤