Welkom in mijn wazige wereld

Hebben jullie ook zo’n hekel aan mensen die anderen (lees jou) voor hun gemak in een hokje, al dan niet met een noemer, plaatsen? Iedereen vindt het toch fijn als hij of zij gezien wordt als een uniek exemplaar. En geplaatst worden in een hokje met soortgelijken is toch wel het laatste wat je dan wil. Voor je gevoel zijn het ook altijd van die ongeschaafde, ruwe, splinterige planken, die veel te snel in elkaar zijn geflanst.

Wanneer er dingen van betekenis gebeuren in een leven, zijn mensen meestal snel geneigd om die persoon een bepaald pad op te duwen. Gewoon, omdat het uit boeken en ervaring van “vrienden” heeft gebleken zo te werken. Met alle goede bedoelingen duwen ze die persoon dan ook de richting uit die hun voorgangers hebben bewandeld. Veilig en makkelijk behapbaar omdat het via die weg bekend terrein is.
Als er mensen in hun omgeving afwijken van hun ‘normale’ verwachtingspatroon, zijn ze des te sneller geneigd om deze personen in een hokje met een bepaalde noemer te duwen. Niet om ze te beledigen, maar omdat het gewoon even wat makkelijker is om mee om te gaan.

Ik ben in mijn leven al in heel wat hokjes weggestopt. Niet zo gek, met mijn grote waffel, enorme eigenwijze gedrag en dwarsliggende meningen. Maar ik voelde me meestal wel erg onbegrepen. Kreeg daarbij ook het gevoel, dat de personen die mij naar de hokjes verdoemden, niet de moeite hadden genomen om mij beter te leren kennen en zo te begrijpen waarom ik zo ben.
Maar…… ook ik maak me schuldig aan hokjes verbintenissen. Dan kan ik met geweldige kut smoezen aankomen, dat ik het bijvoorbeeld erg druk heb, maar heel realistisch is er niet één reden die voet aan de grond krijgt. Gemakzucht dus!

Al langere tijd ben ik op zoek naar een verklaring voor Ludo’s gedrag. Ondanks dat het een heerlijk, ondeugend en lief kereltje is, bezit hij de geweldige capaciteit om mij soms tot opperste wanhoop te drijven. Terug kijkend op zijn prille leventje, is hij altijd al anders geweest. Nog voor hij kon staan bonkte hij op de grond met zijn hoofd. Eenmaal staande was het de trappaal waar hij een innige relatie mee had. Ik ken maar weinig peuters die in iets meer dan 14 maanden een eikenhouten box volledig aan barrels heeft weten te springen. Gekscherend noemde ik hem dan ook Bam Bam. Welgemeende adviezen om hem harder aan te pakken, niet aan hem toe te geven of zijn gedrag te negeren heb ik aangehoord. Daar wordt je als enig ouder erg onzeker van en denkt iedere keer wanneer het niet loopt zoals het hoort, dat je zelf iets niet goed doet. Of dat je niet consequent genoeg optreedt. En wanneer er steeds meer deskundigen in het rijtje van, ‘niet te verklaren’ aansluiten, groeit die onzekerheid steeds harder.

Om een lang verhaal kort te maken. Vandaag was ik blij met de stempel die hij op zijn voorhoofd kreeg, het hokje, met noemer waar ze hem in plaatste. Zijn label vind ik zelfs fijn. De conclusie die ze hebben getrokken na veel zoeken, vragen, praten en kijken is dat hij een vorm van autisme heeft. En BAM! Met een enorme snelheid, viel menig stukje op de juiste plaats in de puzzel. En al zal ik echt niet alles op de juiste manier hebben gedaan of hebben afgehandeld, viel er toch een enorme last van mijn schouders.

Hokjes zijn dus meestal een plek van onbegrip. Een plek van gemakzucht. Maar in dit geval een plek van herkenning en erkenning. Een met precisie geschaafd en geschuurd hokje, waar ook nog eens met liefde een duurzame beits over is gesmeerd. En, waar met koperen spijkers een sierlijk labeltje boven is gehangen.