Welkom in mijn wazige wereld

Als klein meisje van ongeveer 10 jaar zag ik mijn vader met veel pijn. Vele ziekenhuis bezoeken heb ik hem zien afleggen. Uiteindelijk werd zijn finale oordeel geveld en werd afgekeurd. Zijn verleden waarin hij als bakker, balen meel van 50 kilo op zijn schouders had verplaatst, hadden zijn tol geëist. Een niet te opereren, dubbele binnenwaartse hernia. Hij was 43. Sinds die tijd en na die diagnose heb hem niet echt zien opknappen.

Al menig jaar heb ik veel pijn. Alex en Ludo zien mij regelmatig kruipend opstarten als ik mijn bed uitkom. Vele ziekenhuis bezoeken heb ik afgelegd. Mijn finale oordeel is ook geveld. Twee versleten tussenwervelschijven en een derde die ernstig slecht is. Tenzij de medische wetenschap een rugprothese uitvindt, ben ik niet te opereren. Het vastzetten van minimaal 4 wervels zou een onbuigzame rug tot gevolg hebben en dat is absoluut geen optie. Ik ben 43.

Bewezen is dat iedereen een lichamelijk geheugen heeft. Het onbewust verstijven van een vinger waarin gesneden is. Houding aanpassen om pijn te reduceren. Allemaal verbeteringen die we zonder nadenken toepassen. Spieren die na lange tijd weer getraind worden, nemen sneller hun toenmalige vorm aan.
Nu heb ik in het verleden denk ik wel genoeg spiergeheugen opgebouwd. Wat ik nu nog hoop is dat ik een onbewust lichamelijk geheugen heb als het gaat over mijn fanatisme met sporten.

Een gewone sportschool wordt wat lastig. De begeleiding is daar onvoldoende en de kans dat ik de verkeerde oefeningen ga doen, kan teveel schade voor mijn rug opleveren. Zaak is wel, dat ik mijn rug weer gespierd en mijn buik weer geblokt ga krijgen. Zo creëer ik dan een natuurlijk korset waarbij die spieren, als schokdemper, mijn tussenwervelschijven kunnen overnemen. Hoe ik dat ga regelen of invullen ga ik snel uitzoeken en invullen. (Tips zijn meer dan welkom)

Pijn hebben is onvermijdelijk, maar lijden is zeker geen optie.