Welkom in mijn wazige wereld

Candidasa – 07-08-2013

Zondag hebben we een nietsdoen dag gehouden. Ludo’s maag was net herstellende en om nu over de Balinese kronkel en hobbelwegen te gaan, waar je als normaal mens al wagenziek van wordt, leek me niet zo’n goed idee. Het was bewolkt, dus lekker loungen aan het zwembad met een boekje, terwijl de kinderen lief aan het spelen waren met een in het gras gevonden lelieblad. We verblijven in het Rama Sintha en dit guesthouse is in handen van een Duits echtpaar. Zij is een vrolijk gestemd bolle tante, die al waggelend door de tuin, iedereen begroet of een praatje mee maakt. Hij is der Führer. Met een iets bredere snor dat zijn originele voorganger, komt hij zo uit een geschiedenisboek gelopen. Stijf benig, marcheert hij door zijn tuin om alle personeelseden bij zijn passeren, angstvallig in de houding te laten schieten. Als knaapje heeft hij een manager. Een man vanuit Bali die hij heeft weten te drillen tot een ware tuin en zwembad Gestapo. Met zijn slechte imitatie van zijn baas loopt hij te paraderen door de tuin en met zijn te strenge montuur van zijn bril doet dit meer lachwekkend dan indrukwekkend aan. Wanneer zijn oog valt op de lief spelende kinderen en hun lelieblad, komt hij direct briesend op mij afgestoven met de mededeling dat de kinderen geen bladeren mogen plukken en er al zeker niet mee in het zwembad mogen spelen. Inleveren gebaart zijn hand boven de hoofden van de kids en ze leveren schoorvoetend het lelieblad in.

Ik lees en luier verder en Alex en Ludo zijn met twee lege flesjes restaurantje aan het spelen. In het zwembad is nml een kleine halve ronding waar een bankje onderwater en een tafel op waterniveau als een soort van poolbar zouden moeten dienen. Maar met niemand in het zwembad gebruiken zij de marmeren tafel als buikglijbaan en als watervoetbaltafel voor hun flessendopjes. Ook dit plezier mocht niet erg lang duren voor Herr Feldwübel er weer lucht van kreeg en mij op het wangedrag van mijn kinderen wees. De tafel was om drankjes van te nuttigen en mocht geenszins dienen als glijbaan of stoel. Ik maande de kinderen eraf en keek op mijn telefoon hoe laat het was. Uurtje nog en dan gaan we lekker eten zei ik nog. En net op dat moment kwamen er een zestal jongeren de zwembad gronden opvrolijken. Met een vrij hoge drank inname en veel lachen en plezier hadden ze snel het spel van Alex en Ludo gekopieerd.
Ik vermoed dat hij de commotie heeft gehoord, want niet veel later kwam hij pols hoogte nemen. Bij het passeren van de crimescene keek hij wel drie keer om te constateren wat er gebeurde. De groep die net een tweede ronde drank hadden besteld hadden enorme lol. Bij het terugkeren aan de overzijde van het zwembad keek de Veldmaarschalk nog steeds, maar zweeg in alle kleuren en wilde doorlopen. Mijn blik kon net op tijd zijn ogen vangen en mijn befaamde non-verbale communicatie deed de rest. Met zijn staart tussen de benen schuifelde hij voorzichtig richting de groep om hen te verwittigen van het euvel. Ze stonden direct op, bestelde de drank af en vertrokken het terrein met Herr Feldwübel beteuterd achterlatend. 70 jaar geleden hadden ze voor dit soort mensen een naam, welke dat was, is me even ontschoten 😉