Welkom in mijn wazige wereld

07-08-2013

Wijan komt ons om 9 uur halen We beginnen onze eerste stop bij Pura Goa Lawah, “The Batcave” Maar dan zonder de man zeg maar. Een schat van een gids dient zich aan tegen een normale schappelijke prijs en we lopen gedwee achter hem aan. Hij vertelde ons over het belang en de gebruiken van deze voor Bali belangrijke tempel. Al krijg ik ondertussen wel het gevoel dat alle tempels hier op Bali die zogenaamde belangrijke status hebben. Maar dan verteld hij dat het voor de reïncarnatie van nabestaanden zeer van belang is dat de familie 12 dagen na de crematie hier bijeenkomt om daar offers en gebeden voor te plaatsen. Anders komt de overledene niet meer terug in de familie, wanneer hij reïncarneert. Ziek als ik ben moet dan meteen denken aan een situatie waarbij de overledene niet geliefd zou zijn in de familie en ze die persoon gereïncarneerd of niet, liever nooit meer willen zien. Zouden ze dan na 12 dagen een ander dansje maken, ver buiten deze tempel?? Ik heb de gids deze vraag maar niet gesteld.

Bij het daadwerkelijk aankomen van de grot worden we bedwelmd door een zeer weeïg zoetige lucht. Alle doeken waarmee tronen, goden en andere belangrijke items in de tempel/grot zijn bekleed, zien werkelijk gitzwart van de vleermuizen shit. Dan werpen we een blik omhoog en bekruipt mij heel even het gevoel of ik in een griezelfilm ben belandt. Duizenden en duizenden vleermuizen hangen daar aan de plafondgewelven van de grot. Luidt piepend en krassend en druk krioelend in de geweldige massa. Op één stuk van ongeveer 3 vierkante meter na. Dat stuk plafond is compleet leeg. De gids verteld dat er in deze grot, twee reusachtige pythons leven. Uiteraard heilig en deze beknellende kerels zorgen ervoor dat de populatie van vleesmuizen in stand gehouden wordt. Daar waar deze heiligheden toeven, daarboven hangen geen gevleugelde muizen uit vrees voor hun leven. Vinden jullie het ook geen fantastisch verhaal? Toch veel mooier dan Eva, de appel en de slang. Deze dude’s zijn echt de held! Al betwijfel ik wel hun inzet, gezien de hoeveelheid Batmen en Batgirls ondersteboven piepend in die grot.
Bij het verlaten van het complex laat ik mezelf echt fantastisch een vleermuis oor aannaaien en koop veel te duur een Balinese kalender. Als ik mijn te dure kleinood in de auto bekijk, blijkt dat deze ook nog eens in volledig verkeerde volgorde in elkaar is gezet. Deze stupide aankoop van het jaar gaat zeker een ere plaatsje krijgen als we thuis zijn!

Dan is het tijd voor the Tourist Hell of Bali. Pura Agung Basakih, het grootse Hindoe heiligdom op Bali. Wyan legt me duidelijk uit wat voor nare taferelen er zich afspelen, waardoor de meeste toeristen een smerige nasmaak behouden na het bezoek aan deze tempel. Prijzen van 50 euro voor een gids schijnen het topje van de bedrogsberg te zijn.Met Wyan oop veilige afstand toekijkend en met voldoende munitie op zak, betreed ik het heiligdom der sluwe gidsen. Ik betaal de normale toegangsprijs en dan komt het. Mevrouw, u mag alleen met gids de tempel bezoeken! Ik kijk hem betwijfeld aan en ik vraag wat mij dat dan wel niet gaat kosten. Wel, een minimum van 50 euro mevrouw. Ik kijk hem aan, ik lach en draai me om en wil weglopen. Die kans kreeg ik niet echt. Maar mevrouw, vervolgt de aasgier, u mag ook onderhandelen over de prijs. Ik zeg 100.000 rupia (iets van € 7,50) en hij schut hevig nee. 500.000 roept hij, nee ik hou voet bij stuk en na veel wikken en wegen geeft hij zich gewonnen. Maar! Ik moest meteen betalen. Ik sta hem hartelijk in zijn gezicht uit te lachen en zeg, no way! Ik betaal achteraf!! De blikken die Wyan naar zijn gestalte geworpen kreeg waren niet mooi, maar na het toneelstuk, liepen we beide voldaan lachend onze weg! Missie geslaagd! Het complex is prachtig, maar de gids maakt zich er voor het af gesproken bedrag , duidelijk als een Jantje van Leiden vanaf. Maar met de vele gesprekken met mijn trouwe chauffeurs en mijn gelezen input, had ik voldoende kennis opgedaan om de gevallen gaten in deze knuppel zijn verhaal aan te vullen en bleek de tour alsnog perfect compleet.
Bij de uitgang probeerde onze gids nog met heel veel moeite, extra geld los te wurmen en vrij argeloos werp ik hem een munt van 200 rupia (2 cent) in zijn richting. Ik kan slecht tegen oplichters zo jullie weten.

Lunchtime it was! Wyan brengt ons naar een restaurant met werkelijk het mooiste uitzicht van Bali. Jammer genoeg was de bewolking erg dicht en konden we Gunung Agung niet zien, maar het met rijstvelden bezaaide dal werd er wel bijzonder mystiek door. Je eten enje drinken glijden in zo’n setting als vanzelf naar binnen en halen echt alle positieve energie eruit die er in zit. Zo’n puur stukje rust beleef je maar op weinig plaatsen ter wereld.

Last stop is Tenganan. Een traditioneel Balinees dorp waar de Bali Aga’s wonen. Een naar zeggen weinig voorkomende groep mensen die zich nog vasthouden aan tradities. Zo veilen zij geen tanden en gaan de jongens en meisjes op eigen manier naar het onderwijs. Ik tref vooral veel eerder geziene folklore als weven en hanengevechten. Zeker leuk om gezien te hebben, met de wetenschap dat dit dorp zich tot op heden nog heeft los weten te houden van de invloeden van buitenaf…… Nou ja, op het eerste oog dan, want wie met een scherp oog kijkt, ziet op de achtergrond radio’s en Nike T-shirts rennen 😉