Welkom in mijn wazige wereld

Padangbai – 09-08-2013

Donderdag hadden we de intentie om een paar uurtjes naar White Sandy Beach te gaan. Maar nadat we na het ontbijt de tanden hadden gepoetst was ik nog niet in de gelegenheid om mijn bikinihesje aan te trekken, of de kids waren al verdwenen richting het zwembad. Ik hoorde nog net twee vette plonzen. Ok, zwembad had dus meer punten op de verlanglijst. Toen ik daar aan kwam had Ludo een vriend gemaakt. Raymond en zijn broer hadden we al een keer bij de Crazy Kangeroo gezien en ze waren dol aan het smijten en gooien met van alles inclusief Ludo.

Ik weet trouwens niet hoe het komt en wat de stille boodschap is, waarom dit mij iedere keer treft, maar Raymond kwam even met de kinderen bij me zitten om iets te drinken. Raymond een leuke knul van 13 jaar die spelen nog zeker niet verleerd is, oogt als een zeer lieve jongen met grijze ogen en kastanje rood haar. Zijn oudere broer van 16 is verlegen en wat terug getrokken, tevens voorzien van grijze ogen en dezelfde kleur haar. In gedachte had ik het joch al de voor mij bestemde naam toebedeeld. Ik schijn namelijk magneet te zijn voor roodharige mannen voorzien van de naam Jeroen. Weinig uitzonderingen of eigenlijk geen hebben deze regel gebroken, maar mijn gelijk en trackrecord moesten nog wel even bevestigd worden. Dus ergens tijdens het gesprek vraag ik terloops aan Raymond hoe zijn broer eigenlijk heet. Laten we het erop houden, gezien Alex wetenschap van mijn bizarre eigenschap, dat bij haar de Fanta Orange door haar neus naar buiten kwam en ik een dikke tong had. Jeroen dus.

De dag verliep verder zonder veel andere avonturen.

Dag 15:

Vroug pissen vandaag. We zouden van kamer veranderen en met de boot naar de Blue Lagoon om te gaan snorkelen. Koffers dicht geklapt en klaar voor verhuizing vertrekken we richting ontbijt. Ik kijk richting de Lagoon en zie dikke donkere samengepakte wolken. Ach denk ik, onderwater merk je daar niets van. En we gaan lekker eten. Pakken onze zwemvesten, bandjes en camera en vertrekken richting baai om met August te vertrekken richting het wonderschone stukje snorkel en duikwater. We zijn nog niet voorbij de golfbrekers en moeten dan door de branding om verderop in zee wat rustiger te kunnen varen.

De onstuimige wolken gaven de golven hetzelfde karakter en ons bootje maakte flinke deining. Het duurde twee golven met flink wat spetterwater in de gezichten voor de volledige hysterie uitbrak. Ik kon erop wachten en eigenlijk wist ik het ook wel. Ludo begon te krijsen als een speenvarken, te huilen en te gillen ik wil naar hui-uis!!!!August de kapitein van ons bootje schrikt daar zo van dat hij bijna rechtomkeer wilde maken, maar ik gebaarde dat hij de vingers maar in zijn oren moest steken en doorvaren. Gelukkig voor de man, zat hij met zijn oren boven de motor en met de bulderende golven en opspattende water werd het gekrijs van Ludo aanzienlijk overstemd en met mijn uitgaansverleden hebben mijn oren een redelijke decibellen tolerantie opgebouwd dus sail on skipper.

Na een stief half uur klappen op de golven waren we op de plaats van bestemming. Ludo was zeker niet van plan de boot te verlaten en we konden gaan. Hij bleef aanboord. Uhuh!
Alex bril en snorkel op ik ook en flippers aan en te water. Alex duwt haar masker in het water en maakt een gilletje van blijdschap. Gil twee volgde binnen een halve seconde. Ludo! Ik wil ook!!! Goed hij ook bril en snorkel op en te water. Ik manoeuvreer beide kinderen langszij en richting aangewezen plek. De stroming is enorm en ik moet beide flippers en armen flink bezighouden om de kinderen bij me en in de goede richting te sturen. Reddingzwemmen voor gevorderden. Zelf krijg ik weinig mee van het onderwaterleven en ben alleen maar enorm druk te sturen en te zorgen dat we niet in botsing raken met duikers, mede snorkelaars en voor anker liggende boten. Na ruim een half uur staak ik mijn poging en trek ze retour boot. Laadt Alex als eerste in de boot en vertrek weer met Ludo. Nu was het iets minder vermoeiend en heb ik ook tijd te zien wat er onder de spiegel afspeelt. De gebaren van het duiken heeft Ludo snel onder de duim en gebaard druk naar me bij alles wat hij ziet om regelmatig te melden dat alles “OK” gaat. Zijn glimlach straalt door zijn marker en snorkel heen en hij blaast alleen nog maar hartjes naar buiten. Zwemmen in een waar aquarium is voor hem summum en hij gebaart nog druk tot hij boos van plek moet wisselen met Alex.

Alex geniet wel, maar toch minder dan de overenthousiaste Ludo. Zij is dan ook iets sneller klaar met turen onderwater en wil retour. Uiteraard wil Ludo nog een keer maar mijn uithoudingsvermogen is iets te veel op de proef gesteld en we gaan retour. Ik vind het mooi geweest en nog voor ik mijn adem gevonden heb, ben ik alweer druk met het vasthouden van Ludo terwijl we de wilde golven weer trotseren. Gelukkig ziet de kleine man er nu wel de humor van in en blijft door kletsen over alle vissen die hij had gezien. De terugreis was nog even een tandje pittiger gezien het feit dat we nu tegen de golven in terug moesten varen. Ik vind het lastig inschatten hoe hoog de golven waren, maar als ik voorzichtig mag zijn waren ze toch zeker wel een meter of 2.
Het laatste stukje was echt de bom. Voor ons hotel ligt een grote partij golfbrekers in zee en August dient ons daar met finesse doorheen te varen. Hij vaart verder de zee op en draait de boot om richting de kust. We wachten en ineens heb ik door wat hij doet. In de verte komt een behoorlijk grote golf aanzetten en wanneer de golf bijna onder de boot is geeft hij vol gas en varen we op die ene enorme golf in een keer richting de kust. Dat was echt heel gaaf!! Ver boven de rest van de zee vlogen we bijna over het water en Alex en Ludo (ik ook maar niet verder vertellen) kirden van plezier.

Uitgeput storten we neer bij het zwembad, althans ik. De kinderen gingen vrolijk verder met zwemmen en spelen in het water 😉