Welkom in mijn wazige wereld

Gili Air – 19-08-2013

Wie schrijft die blijft zegt men. Nou men heeft gelijk, want met intensiviteit van de afgelopen blogs, laat ik het behoorlijk afweten. Uitdaging om over 4 dagen volledig niets doen een verhaal te schrijven.

Behalve vandaag hebben De Miltjes werkelijk geen reet gedaan. Met uitzondering van die derrières op een strand of zwembad te deponeren of te laten plonzen in het water. Gili Air (hotel) waar we de afgelopen dagen waren is echt een oase van rust. De enige overlast (als je het zo kan noemen) zijn de paardenhoefjes, de belletjes waarmee de paarden overdadig zijn versiert en die ouderwetse knijp toeters, die ze gebruiken in een blinde bocht om hun aankomst aan te kondigen. Geweldig is dat! Verder hoor je de zee kabbelen en heel af en toe een zuchtje wind die de bladeren zachtjes doet ritselen.

De tweede dag (22) leerden we een stel uit Australië kennen. Kim en Vanessa. Het kind gaat ook in de Australische man nooit verloren, want bij het plonzen in het zwembad duurde het 2 minuten voor Kim de frisbee had gespot en de rest van de middag heeft hij met Alex en Ludo lopen werpen en stunten in het zwembad. Dat was echt heel leuk, zeker omdat ik heel relaxed mijn, erbarmelijk slechte Engels met Vanessa kon opkrikken. Arrogant als ik ben, dacht ik dus dat ik best een lekker bekkie Engels kon spreken, maar wanneer ik dus daadwerkelijk echt leuk zat te praten in die taal, bleek ik toch hier en daar wat woorden te missen en moest ik geregeld klinkers kopen om erachter te komen welk woord ik nu feitelijk wilde zeggen. *Schaam

Vanessa was echt een heel spontaan mens die ook met de kids leuk kaart spelletjes kon doen, maar ook duimworstelen aan ze heeft geleerd en ondertussen vertelde ze er lustig op los. Zo had Kim, ook wel Tight as Terry genaamd, de zuinigheid uitgevonden. Zijn Havanna’s schoten los terwijl we door het zand liepen. Hij plukte een haarspeld uit Vanessa’s haar en stak die door de onderkant van het teenbolletje. Zo zei hij, nu kan hij nog zeker een jaar mee en schiet hij er niet meer uit. Trots liet hij zijn uitvinding zien en wij proesten het uit. De Tight ass Terry uitvinding vond ik eigenlijk wel subliem. We hebben allemaal wel van die teenslippers die echt te lekker zitten, maar dan ineens schieten ze los. Terry has the solution!.

Twee heerlijke en zeer gezellige avonden hebben we met hen in een gazebo gegeten en spelletjes gespeeld. Een gazebo is een soort mini tuinhuisje met kussens en een laag tafeltje, waar je dus op je kont op de vloer aan een tafeltje zit te eten. Erg Zen kan ik jullie vertellen. Heerlijk liggend of zwaar onderuit gezakt eten, drinken en gezellig kletsen. Je waant je echt in de Griekse goden tijd, maar dan zonder de tros druiven en de bedienden met wapperende palmbladeren voor verkoeling. Dat houdt toch niemand vol 😉

Voor dat we gingen eten zijn we eerst met een paardje en wagen richting de haven gegaan om wat winkeltjes te kijken. Die winkeltjes klinken groter dan je die in gedachten kan voorstellen hoor. Een paar vierkante meter vol geprakt met heel meuk. Maar er was er één die mijn hart had gestolen. Met mijn zwak voor enkelbandjes kwam ik hier mijn geliefde Thaise kettinkjes tegen. Uiteraard voor veel meer geld dan in Thailand kon ik het toch echt niet laten om er een paar aan te schaffen. Dus vanaf nu loop ik er weer als een echt slaafse Tinkerbel, te rinkelen als ik loop.

Vandaag was de dag van vertrek en met pijn in ons hart namen we afscheid van ons Bounty eiland. Met paard en wagen vol geladen gingen we richting de haven om daar weer met de boot terug naar Bali te varen. Een beetje hard hoofd had ik er wel in. Na de heenreis mijn dochters ontbijt in mijn schoot kado te hebben gekregen vreesde ik voor een deel twee in dit verhaal. Maar voordat je vertrekt dien je wel de nodige geduld in acht te nemen. Zo was de officiële vertrektijd 11 uur, maar toen om 12 uur de boot aankwam, gingen we om half één toch echt de zee op. De boot zat al bijna vol omdat hij op de andere 2 eilanden al veel passagiers had ingeladen. Het zag er naar uit dat het achterdek nog als enige plek voor ons had. Een opschepperige Nederlander vertelde dat het allemaal wel zou meevallen. Dus ik vroeg hem of hij zijn plek dan niet wilde afstaan, als het toch zo mee zou vallen…… Op de heenreis heb ik op het achterdek vier mensen werkelijk zien verzuipen van het opspattende water. Ik zag dat niet zo zitten met kotsende kinderen dus ik ging voor de bluf. Hap zei hij en maakte zijn bankje vrij en ging achterop zitten. He he he he. Ik weet zeker dat deze heer nooit meer zo’n stoere uitlating zal doen. Nog voor we echt de zee opwaren begon de boot flink water op te spatten en het duurde denk ik een minuut of 5 voor deze brave borst proestend en zijn gezicht vegend op het achterdek poging deed er nog een tikkeltje koel uit te zien. Ik weet dat ik een kreng ben en dat blijkt ook nu weer. De rest van de reis heb ik zeer star vooruit gekeken en heb geen oogcontact meer gezocht met deze kloeke ridder.
De kinderen hebben het overigens top gedaan en hebben hun volledige ontbijt binnen gehouden. Bij het verlaten van de boot stond de man nog op ons te wachten en met een vette grijns vroeg ik: Ën? Wat hebben we geleerd spelende vrouw?” Hij begon heerlijk te schateren en zei dat dit de beste les was geweest sinds hij voor het laatst de Meneer Kaktus show had gezien!
Een mens maakt wat mee op een boottripje van een uur 😉

De opmerkingen van Alex en Ludo dat ik witter thuiskom dan dat ik heen ging, heb ik nu al te vaak gehoord. Maar het deert niet, de ervaring was geweldig. En die telt. Nu zitten we in Puri Wirata spa en resort. Een heerlijke plek met een kamer met zeezicht. Ik zit op het balkon met niets meer dan een flinterdunne sarong om me heen. Radiohead klinkt uit mijn laptop, biertje ernaast, de golven van de zee en een vlak naast mijn hoofd, ter aarde stortende Cikcak, maken het kunstwerkje helemaal af.