Welkom in mijn wazige wereld

Vandaag was het de dag van vertrek en het begin van een nieuwe verkenningstocht. Eerst nog uitgebreid gegeten bij Nanga. Gezellig en lief was hij, met zijn wetenschap dat het ons laatste uurtje op Sanur was, nam hij beide kinderhandjes beet om eerst de vleermuis te voeren daarna eten en bij iedere vieze mondhoek kwam hij die liefdevol schoon deppen. Na het eten nam hij ze wederom mee om de vissen te voeren. De hoeveelheid aaien over hun bolletjes was niet meer te tellen. Toen het echt tijd werd om te gaan en het afscheid onvermijdelijk was, knuffelde hij ze intens en ik kreeg zelfs warme kussen op beide wangen. Hartverwarmend, maar voor Ludo hartverscheurend. Hij nam het nooit meer naar huis wel letterlijk met de plek waar we op dat moment waren. De schrijnende tranen vloeide tot zelfs na het sluiten van de koffers en pas toen we bij de neef van Nanga in de auto stapte, werd hij iets rustiger.

Eenmaal het gebied rond Ubud binnen rijdend kregen beide weer die vrolijke brede glimlach terug en ze genoten van alles wat ze onderweg zagen. Bij onze cottage aangekomen werden mijn druktemakers zelfs stil en liepen vol verbazing om zich heen te kijken. Hou me ten goede, mijn verbazing over al deze schoonheid was misschien nog wel groter. Ons huisje ligt achteraan op het mini complex en we hebben een eigen tuin, met vijver en duizenden planten, palmen en andere prachtige planten om ons heen. Ludo’s opmerking dat we in de jungle gingen slapen, is dan ook niet heel vreemd. De badkamer is half open in de buitenlucht met zwierende bananenbladeren boven ons hoofd wanneer we gaan douchen. Het zwembad omgeven door evenveel groen was onze volgende stop voor vandaag.

Een heel zwembad voor allen ons drieën. Heerlijk luierend luister ik naar mijn muziek en hoor ik de kinderen op de achtergrond ravotten in het water. Helaas, rond een uur of 4 komt er een luidruchtig gezin de zwembad gronden bezoeken. Jottem!!! Ok. Time to go!! De kinderen dachten daar anders over en ik laat me overhalen nog even te blijven. Dat werd beloond! De jongste schurk van de familie Flodder vond het nogal grappig om Ludo’s speelgoed weg te schoppen en met een bloedgang door de lucht te keilen. Helaas was ik niet behept met de taalkennis van onze fijne familie, maar gelukkig heb ik goede kennis van de internationale non-verbale communicatie van venijn. Ma Flodder trok het niet zo aardige kereltje mee en begon gretig de verspreide speelgoedjes van Ludo te verzamelen. Deze speurtocht resulteerde in zeer plezante voorstelling. Voor het laatste item diende ons moeke namelijk, met haar zo ogende, vers gekapte lokken, een flatteuze snoekduik te maken in het diepe om vanaf een blauwe bodem een blauw Car’s autootje terug te vinden. Ze moest nog zeker 4 keer naar adem snakken voor ze het goed gevonden had, om mij met een zeer genoeglijke glimlach de crime scene te doen verlaten 😉

Na ons badder en smeersessie gaan we op zoek naar een eetgelegenheid. Echt werkelijk 15 stappen buiten het terrein aangekomen, worden we al getrakteerd op een enorme hoeveelheid apen. Er waren zelfs twee paar heel druk met “vader en moedertje” spelen!! Alex en Ludo keken me nogal verbaasd aan toen ik zo spontaan in proesten uitbarstte. Ik prijs me gelukkig dat ik nog niet alles in detail hoef uit te leggen, maar vraag me wel af in welke mate de evolutie op dit vlak stand heeft gehouden 😉 . Ik zie een prachtige plek en we gaan daar zitten. Uitkijkend over een prachtige tuin, met een rijstveld en aan de horizon Balinese huisjes en talloze bomen en planten. Een waar Walhalla. Het geheel opgeluisterd door de muzikale klanken van krekels, kikkers, gecco’s, vogels en apen. Wanneer ons eten op tafel verschijnt gaat er nog een Balinees orkest spelen om het geheel te completeren.

Ik zit nu voor het huisje. De kleintjes slapen en mijn muziek klinkt zacht door de boxen. Ik luister naar de combinatie box en natuur muziek en ineens vallen er dikke druppels water op de bladeren voor mijn neus. Ondertussen vliegt er een nachtvlinder van zo’n 10 centimeter rond mijn hoofd. De dwaas, verblind door het licht en ik lach….

Had ik al gezegd hoe fantastisch het hier is???