Welkom in mijn wazige wereld

Ubud – 31-7-2013

Vanmorgen na het wakker worden, hebben we eerst lekker lang aan het ontbijt gezeten en zijn vervolgens Ubud in gegaan om de boel te verkennen. Het was eigenlijk een hele makke dag vandaag. Beetje slenteren en de laatste uurtjes hebben we aan het zwembad gezeten. De kids een beetje ravotten en ik heb wat liggen lezen. Voor zover dat ging, want mijn ogen vielen constant dicht. Niet handig als je een spartelaar hebt die niet zwemmen kan. Dus om 16.30 retour cottage en de kids gamen met koptelefoon en ik even een uurtje de luiken toe.

Werkelijkheid is, dat ik tot vannacht niet één nacht fatsoenlijk heb geslapen en ik veel en te vaak wakker lag of wakker schrok door debiele dromen. De welbefaamde stress die komt eruit en in eerste instantie was het alleen ’s nachts. Maar met zo weinig slaap en een tijdsverschil, brak me dat vandaag dus echt op. En dan zit voor je gevoel ook alles tegen. Al zijn het in werkelijkheid maar twee dingen geweest.

Vanmorgen wilde ik de kast openen na het ontbijt. Ze hebben hier keurig kasten voorzien van sloten om je spullen veilig te stellen. Maar vanmorgen wilde het kreng met geen mogelijkheid open. Behalve wat cash geld en de kleding enzo zat er niets belangrijks in de kast, maar mijn gemoed wist daar toch echt een hele andere wending aan te geven. Nog net niet in volledige paniek begon ik te morren en te schudden aan de deuren. Als een wannabe inbreker ging ik met scharen en vijlen aan de slag om het slot zo te doen breken, maar hoe meer effort ik erin stak, hoe minder er gebeurde. Nijdig als ik was gaf ik de deur een pesttrap en draaide nog eenmaal aan de sleutel. Hosanna, Sesam opende zich alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Ik voelde het als een complot 🙂

Spulletjes gepakt om onze weg naar Ubud te gaan maken, maar mijn vinger begon toch wel te irriteren. Het advies van meerdere mensen was een soort van trouwring te dragen om onnodige vragen van de bevolking te voorkomen. Een vrouw alleen en twee kinderen…..tja.
Zo had ik dus heel braaf het advies opgevolgd. Dom, want normaliter ben ik niet zo happig dat soort adviezen op te volgen en vanmorgen had ik meteen ook het gevoel van, zie je nou wel. Die onzin. Kijk dan hoe je vinger eruit ziet.

Door de warmte was de precies passende ring erg strak in mijn vinger gaan zitten en veroorzaakte zelfs vocht blaren. Door het irriteren ben ik ongemerkt aan dat kreng gaan wiebelen, met als gevolg dat mijn vinger al wat velscheuren had opgelopen. Ring eraf was het enige devies. Vinger onder het koud stromende water gehouden, flink zeep erop en hup eraf. Ja, jammer joh. Alle vocht in die vinger trok ik samen met de ring op tot mijn kootje, zodat hij er met geen mogelijkheid af was te krijgen. Nog een paar keer proberen met zelfs mijn tanden als wapen en toen ik zag dat de volledige bovenkant van mijn vinger velloos was, ben ik mijn pogingen maar gestaakt. Flink betadine erop en hopen dat die dikke vinger gaat slinken. Misschien heb ik over een paar dagen meer geluk. Zucht.

Wat me eigenlijk ook wel een beetje tegenvalt is het feit dat ik behalve tegen de kinderen, geen fatsoenlijke gesprekken heb kunnen houden. Zeker wanneer we ’s avonds “thuis” zijn en de kinderen lekker liggen te slapen of wanneer ik alleen met ze aan het zwembad lig, mis ik wel iemand om tegen te kleppen. Ondanks dat de beesten hier een enorme conversatie gaande houden, is het toch jammer dat ik geen Docter Dooliddle heet en ze niet kan verstaan. Ik vind de stilte soms dus te stil. Dus dacht ik vanavond lekker mijn skype aan te knallen en dan maar een willekeurig slachtoffer uit mijn lijstje te gaan stalken. Maar met de verbindingen hier was dat dus een té veeleisende vraag. No connection!! Dan maar mijn beklag op het digitale papier knallen en me met een boek in bed vervoegen.

Morgen gaan we weer met Noyoman op pad, dus dan kan ik in ieder geval handen en voeten Chinglisch spreken. Ongetwijfeld gaat het morgen stukken beter en heb ik het weer helemaal naar het zinnetje, maar vandaag was het even een ander verhaal.