Welkom in mijn wazige wereld

Wanneer Peter ons heeft afgezet bij Schiphol, hebben we meteen ingecheckt en door de douane gegaan. Eerst op zoek naar een GWK. Ik was te laat met het bestellen van Rupias dus moest ik het op Schiphol doen! 75 Dollartjes voor de Visa en een paar eurootjes aan Rupias en met een klap stond ik daar de jackpot van 11 miljoen in mijn handtasje te proppen. 🙂

De eerste vlucht verliep best prima. Met wat biertjes, een stevige maaltijd en de wegebbende zenuwen was ik helemaal rustig. Zelfs de kinderen waren vrolijk en blij. Om 19.20 uur ging het vliegtuig los en waren we onderweg naar avontuur. Al vrij snel ontvingen we de standaard versierde kartonnen maaltijd. Maar niets deerde ons mnet zo’n heerlijke start. Na de maaltijd een primatour gegeven en zelf ook zo’n pilletje van slaappret genomen. Alex en Ludo gingen al vrij snel slapen en ik heb een paar keer gedoezeld. Voldoende om de tijd vol te maken.

Aankomst Seoul! Wanneer we de nodige protocollen hebben doorstaan, slenteren we over de Koreaanse gronden met bezopen veel bekijks. In eerste instantie was ik verbaasd, maar na wat rond kijken begreep ik snel de reden. Ondanks een aantal Hollanders die er liepen, waren wij wel de enige hoog blonde, blauwe ogen wezens in de wijde omtrek. Mijn billen hadden nog amper de stoel geraakt en ik werd aan twee kanten tegelijkertijd ondervraagt. Where are you from lady? Are these your children lady. Where are you going?? En zelfs bij de Nederlandse medereizigers werd verbaasd gereageerd date r niet een mannelijke medereiziger in ons spel was.

De 5 uur die we moesten doormaken vlogen hierdoor voorbij en al snel zaten we weer in het volgende vliegtuig. Alle spanningen waren weg en vrolijk gingen we zitten. Vrij snel na het opstijgen ging mijn pretpil behoorlijk werken. Ken je nog die poppetjes die op een voetstuk staan, die wanneer je onderkant indrukt, het hele poppetje als een plump pudding in elkaar zakt? Zo ging mijn hoofd ook. En bij iedere keer dat mijn nek knikte en ter aarde stortte, schrok ik weer wakker. Dat plezier heeft een uur geduurd en toen begon ons avontuur pas echt. Net nadat ze de maaltijden hadden geserveerd en Alex net een slok van haar glas jus d’orange wilde nemen, stortte het vliegtuig in een enorme rugzak. Alex jus d’orange barste als lava uit haar glas en bedekte haar en de passagiers achter haar (die lagen te slapen) onder het vrucht feest. Het was net Pompei, maar dan in het oranje.

De turbulentie duurde de rest van de vlucht en de aantallen luchtzakken waren niet te tellen. Een half uur eerder landen we op Bali. Dan treedt mijn nuchtere handelen gelukkig in werking. Visa geregeld en op naar de koffers. Ik had al gelezen over de “behulpzaamheid” dus toen de eerste man zich aandiende om me te helpen, melde ik hem meteen dat ik geen geld had en zeker niet ging betalen. No problem madam, we like helping you! Mijn mondhoeken rijzen en denk iets over een koude kermis. Binnen twee oogknippers hadden 4 mannen, mijn drie koffers en de kids hun rugzakken beet en begeleidde ons naar het lokale wisselkantoor. Lang verhaal kort, er stonden 4 heren zeer beteuterd te kijken toen ik wegliep en er werd me nog iets nageroepen. Told you, zei ik nog en liep met de taxichauffeur mee naar de auto. De rit naar Sunhouse duurde een kwartier en om half drie had ik de kinderen eindelijk zover dat we gingen slapen.