Welkom in mijn wazige wereld

Gisterenavond was het weer laat. Niet alleen omdat ik de nodige dingen moest printen voor mijn aangifte, maar ook omdat de onrust en vooral boosheid mijn adrenaline laat stromen als een woeste wildwaterbaan. Dan kan je leuk naar bed gaan, maar wanneer je strak stuiterend in je bed beland zit er weinig anders op dan de structuur van je plafond tot de millimeter nauwkeurig te bekijken. Het enige voordeel daarvan is dat ik tot de conclusie kwam dat ik echt wat aan de slaapkamers wil gaan doen. Leuk projectje als je toch zoveel energie hebt. Uiteindelijk was 03:23 de laatste stand op mijn wekker voor ik in slaap viel. Wel weer een uur gewonnen op gisteren, die pakken ze me mooi niet meer af. 😉

Vanmorgen nadat ik mijn wekker zijn eerste hoofdpijn dreun had bezorgt, kwamen de kids weer trouw, links en recht van mij in bed gekropen voor de rituele ochtend knuffel. Alex vraagt aan mij waarom ik haar wakker heb geklopt en ik kijk haar versuft en verbaasd aan. Uuuuh nee, heb ik niet, zal je wel gedroomd hebben. En daar was de kous mee af. We vervolgen in de dagelijkse sleur en wanneer ik terug kom van school loop ik nog naar de badkamer om mijn haar te fatsoeneren. Er wordt geklopt…… Ik loop naar beneden en kijk standaard uit mijn keukenraam (de deur maak ik tegenwoordig niet open voor ik weet wie er staat) en zie niemand. Strange. Ik loop weer naar de badkamer en het geklop start weer. WTF?! Ik breek bijna mijn pootjes om zo snel mogelijk weer beneden te komen met wederom een teleurstellend resultaat.

Het creapy gevoel gaat nu iets sneller stromen en struin alle ramen af om een glimp van de dader op te vangen. Als het kloppen dan weer begint realiseer ik me dat het van zolder komt. Bweaaaahhhh! Ik loop de trap op en in mijn gedachte overtuig ik mezelf hoe stupide het is om als persoon op een schuin dak te klimmen en op een dakkapel raam te kloppen.

Ik loop Alex kamer sluipend, teentje voor teentje binnen. Hoe dichter ik het gordijn nader hoe harder mijn aderen in mijn nek gaan gonzen. Eenmaal voor het gordijn strek ik langzaam mijn hand uit om te kijken. Voorzichtig glijden mijn vingers achter de stof en alsof ik verwacht dat er een zware crimineel met een Kalashnikov op mij gericht achter het raam zal staan beweeg ik uiterst voorzichtig het gordijn millimeter voor millimeter opzij. Mijn ogen sperde zich open tot Marty Feldman niveau en ik begin knetterhard te schaterlachen. Daar achter het gordijn en voor het raam zat de klopgeest, een meeuw, lustig te pikken tegen de vrolijk gekleurde raamtekeningen van Alex die hij waarschijnlijk voor voedsel aanzag.

Verstoord kijkt hij naar mij en vliegt beledigd weg.

Misschien moet ik toch echt wat losser in mijn vel gaan zitten…..