Welkom in mijn wazige wereld

Gili Air – 15-08-2013

Na ons snorkel avontuur hebben we eigenlijk niets meer ondernomen. We hebben heerlijk aan het zwembad bij Ome Gerco vertoeft en zijn naar White Sandy Beach geweest. Daar hebben we ons alle drie heerlijk laten masseren. Alex en Ludo genoten er nog het meeste van. We hebben hier veel vrienden gemaakt en het was echt heel gezellig. De kids lekker ravotten in het zwembad met Raymond en Jeroen terwijl ik lag te lezen en af en toe meespeelde.

Afgelopen woensdag stond er wel een boottrip op de planning. Eigenlijk was mijn idee om nog naar Java te gaan, maar ik had eigenlijk geen zin in allemaal soesa voor maar twee a drie dagen. Dus werd het Gili Air. Vroeg uit de veren en om half negen stonden we bij de boot te wachten voor vertrek. Echte stiptheid kennen ze niet hier en gelukkig was ik daar op voorbereid. Toen onze chauffeur er voor gezorgd had dat de koffers aan boord waren gebracht reed de aardige man vlotjes achteruit om ons te verlaten. Helaas zag hij daarbij een hond over het hoofd en kon ik op dat moment direct twee kinderhoofden in mijn armen verbergen. Na de noodkreet van de hond volgde er nog wat aanwijzingen van de lokale bevolking en werd het dier onder de auto vandaan gerukt en bijna letterlijk opzij gesmeten. Ik denk niet dat het iemands huisdier was, want nog geen seconde later liep iedereen weer lachend verder of er niets gebeurd was. Ik heb verder maar geen polshoogte genomen over de staat van het arme beest, maar ik heb een vermoeden dat die wel een andere bestemming heeft gekregen na dit voorval.

Een klein half uur later dan de planning zat de boot vol en vertrokken we richting de Gili’s. Het eerste half uur hingen de kinderen wat slaperig (reispilletje) aan mij geplakt toen ik Alex haar hoofd een golfbeweging zag maken en ze haar volledige ontbijt inclusief de slok koffie en het glas sap zo in mijn schoot voelde werpen. Er is een voordeel aan de tropen. De warme prak van Alex was net zo warm als de omgeving, dus dat merk je niet. En omdat we eerst een stukje door de zee moesten lopen was mijn broek al nat. Dat zijn dan weer twee voordelen op het ongemak. Alleen de ietwat zurige lucht, die was minder prettig in de warme broeierige omgeving van de boot. Gelukkig had een crewmember het in de gaten en duwde een potje met een groen goedje onder mijn neus. Nu had ik bij Pandok Bambu gehoord hierover en dat het echt werkte. Dus ik pak het potje aan, smeer wat van het goedje op Alex haar slapen en zie haar met de seconde opklaren. Ik draai me naar Ludo en die zie ik ook wit wegtrekken. Ik constateer nog een berg groen onder mijn nagels en peuter het er onder vandaan en smeer het op Ludo’s slapen. Voila! Wit weg en blos terug op de konen.

Dan na ongeveer een uur stuiteren en schommelen op de golven bereiken we land en droppen we op de andere twee Gili’s een groot deel van de passagiers. Dan mogen wij eraf en slepen we de koffers naar ons volgende vervoersmiddel. Voor mensen die hier nog nooit geweest zijn is dit een echte verrassing. Kont aan kar staat hier een hele rij met paard en wagentjes opgesteld. Letterlijk voorzien van toeters en bellen. Op dit eiland rijdt dus niet met een motor! Het enige wat hier over de zandpaden gaat zijn fietsen, handkarren en paard en wagens. De boottocht was dan ook meteen vergeten en we hadden de grootste lol onderweg naar het hotel.

Vandaag zijn we naar het strand gegaan en daar hebben Alex en Ludo eerst het halve strand van schelpen ontdaan om vervolgens bepakt met een lege waterfles de lokale heremietkreeften bestand te verlagen. Zo verdwenen er tientallen in de fles. Alex wees dapper aan waar Ludo ze uit de zee diende te vissen. Op een gegeven moment komt hij heel trots met iets in zijn hand op mij af gerend. Mama, mama, kijk eens!! Deze heeft een heel paleis op zijn rug en duwt vol trots een heremietkreeft van minimaal 10 cm onder mijn neus. Kan jij er voor zorgen dat hij hier blijft??
Nou zeg ik, nog eens twijfelend kijkend naar de omvang van zijn nieuwe vriendje, laten we afspreken dat wanneer hij terug loopt naar zee, je hem niet mag houden! OK, zegt hij, laat de kreeft in het zand vallen en rent terug naar Alex. Als ik zie dat hij weer druk aan het zoeken is, raap ik eerst mijn moed bij elkaar en vervolgens het uiterste puntje van het prinselijk paleis en gooi zijn vriend met een grote boog de zee in. Als Ludo een half uur later terugkomt vraagt hij waar zijn paleisvriendje is en ik kijk hem onschuldig aan. Geen idee schat, hij zal wel terug gelopen zijn. Nou, dan kunnen ze echt wel hard lopen hè mam!!

De laatste twee uurtjes gaan we nog even frisbeeën in het zwembad en na het douchen zitten we weer aan zee om heerlijk te gaan eten. Het is hier echt een paradijsje en we genieten met volle teugen van de rust, de zee, het strand en eindelijk de zon!

Tulamben – 07-08-2013

12 Uur diende we pas de kamer te verlaten, maar rond 10 uur was alles wederom strak gepakt en klaar voor vertrek. Rekening voldaan en ik meld dat we nog even dat weggaan om rond 12 uur terug te keren. Herr Feldwübel deed nog een poging of we onze spullen niet alvast bij de receptie wilde stallen, maar ik gaf geen sjoege. Tot 12 uur betalen, dan hou ik de sleutel tot 12 uur. Zoek het maar uit onsympathiek kereltje!

We gaan nog even op bezoek bij de Crazy Kangeroo om wat te drinken en de tijd vol te maken. Onverwacht treffen we Gerco aan (grote dank Leo) die net terug is van de Gili’s en we hebben heel gezellig zitten kletsen. Fijn om weer eens normaal Nederlands met een volwassen persoon te spreken. Dat mis ik wel. Dan is het een paar minuten voor 12 en gaan we retour om te verkassen naar Tulamben. Een duik en snorkel plek waar niet ver uit de kust een scheepswrak ligt waar de onderwater flora en fauna prachtig moet zijn. Uurtje tuffen in de auto en onderweg passeren we nog een tweetal ceremonies en een varken wat op straat aan het spit geroosterd wordt. Het leven op Bali is net even anders zullen we maar zeggen.

Dan komen we aan op de plek van bestemming. Volgens internet zou dit resort beschikken over een privéstrandje en allerhande fijne faciliteiten. We staan voor een Warung (soort wegrestaurant) aan een drukke weg met de zee op zeker een kilometer afstand. Hmmmmmm Dat klopt niet helemaal met de beschrijving. Maar ik roep dat we gaan zwemmen in het zwembad, die volgens de beschrijving daadwerkelijk aanwezig was en vertel de kinderen dat ik op internet wel even een andere plek ga zoeken voor morgen. Ja, moet dat beloofde internet natuurlijk wel aanwezig zijn. Tussentijds, komt de hippie, Europeese eigenaar, getooid in sarong mij tot 4 keer toe lastig vallen of ik niet wil gaan duiken en dat de kinderen wel door zijn dochter kunnen worden oogevangen. Een tikkeltje over commercieel en vervelend is zijn gedrag te noemen. Tot overmaat van ramp worden doormiddel van belachelijk veel bordjes gewezen op het niet roken, zelfs niet in de buitenlucht. Mijn humeur keldert dan wel heel snel.
Met in geen velden of wegen iets van leven te spotten hebben we noodgedwongen alhier gegeten. Ik kreeg mijn saté als eerste, koud! Toen mijn bord, ondanks de vreselijke staat van het zogeheten voedsel, leeg had geharkt, kreeg Alex haar bord. Koud en evenmin te hachelen, zo ook Ludo, veel later dan Alex kreeg hij zijn bord koude meuk voorgeschoteld. Mijn god we willen weg uit deze hel maar zonder internet wordt dat toch wel avonturen.

De avond duurt lang en avontuur sprankelt wel van deze ervaring af, al kan ik hem weinig waarderen op dit moment!!

Door de aanwezige avontuurlijke spanning wordt ik de volgende ochtend veel te vroeg wakker. Nog net geen 6 uur op de klok en ik gris mijn laptop om te checken of er op dit hondse ochtenduur misschien wel internet uit de lucht te plukken valt. Na vier keer de wifi opnieuw aan te zwengelen zonder resultaat geef ik de moed op. Dan nog maar even proberen een uurtje of twee te doezelen. De kids worden rond 8 uur ook wakker en ik besluit deze spannende dag maar meteen bij de kladden te vatten. Ik klap de koffers dicht en schep de losliggende items in de rugzak. Met mijn verslaving van nicotine, ren ik eerst even de drukke straatkant op om even mijn moed in te roken.
Dit was een van die peulen die bij regelmaat in mijn Wateringse pot werd gedeponeerd, maar ik weigerde om eraan toe te geven. Plan gemaakt en nu as het alleen nog taak, daar uitvoering aan te geven.

We nuttigen het ontbijt, althans dat wat er voor door diende te gaan, gris de spullen bij elkaar en ga naar de receptie met het verzoek om de rekening omdat we wensen te vertrekken. Laat ik het erop houden dat dit Resort echt een zwaar negatieve waardering op Booking en Tripadvisor gaat krijgen. Dat ik er voor gekozen had om rond de 50 euro te betalen voor wat de beschrijving ons zou bieden was niet gek. Maar dat wat we er daadwerkelijk voor hebben gekregen maakt deze prijs tot relatief belachelijk. Komt bij dat deze schoften voor onze vreselijke maaltijden plus een paar drankjes hetzelfde als de kamer rekenden en ik dus voor die ene klote nacht in Steven Kings Hotel het lullige bedrag van € 110,- kwijt was. Misschien was het mijn tekort aan nicotine, maar ik vermoed echt dat ik het bedrog niet echt kon waarderen. Onbeschoft gooi ik het geld richting de fijne eigenaar. Stop die maar waar de zon nooit schijnt!!

Ik had besloten terug te rijden naar Candidasa. Door Leo hadden we daar Gerco ontmoet en ik dacht eigenlijk simpel. Hij heeft daar een restaurant en een guesthouse, maar zeker internet. Mocht een plek vinden niet lukken, zou Gerco ons zeker helpen.
We komen aan en als opluchting drinken we eerst wat en terwijl de kinderen lief spelen ga ik bellen en bij het eerste gesprek heb ik prijs. We moeten wel tussentijds van kamer veranderen, maar dat deert me niet. De komende 4 nachten verblijven we in het walhalla van vriend Gerco!!! De op dat momen, afwezige reddende engel.

Als we bij de kamer aankomen staan onze spullen er al keurig te wachten en schieten we snel onze zwemkleding aan en vertoeven de resterende uren aan het zwembad. Mijn stress is direct verdwenen en ik lounch heerlijk met Alex en Ludo plezier hebbend op de achtergrond. De zee buldert tegen de golfbrekers, de zon schijnt en mijn biertje is heerlijk koud. Life is good!!!

Qua patet orbis Leo en Gerco!! Zelfs in rustte, met z’n tweetjes, halfway around the globe!! Respect en zeer veel waardering!!

Candidasa – 07-08-2013

Zondag hebben we een nietsdoen dag gehouden. Ludo’s maag was net herstellende en om nu over de Balinese kronkel en hobbelwegen te gaan, waar je als normaal mens al wagenziek van wordt, leek me niet zo’n goed idee. Het was bewolkt, dus lekker loungen aan het zwembad met een boekje, terwijl de kinderen lief aan het spelen waren met een in het gras gevonden lelieblad. We verblijven in het Rama Sintha en dit guesthouse is in handen van een Duits echtpaar. Zij is een vrolijk gestemd bolle tante, die al waggelend door de tuin, iedereen begroet of een praatje mee maakt. Hij is der Führer. Met een iets bredere snor dat zijn originele voorganger, komt hij zo uit een geschiedenisboek gelopen. Stijf benig, marcheert hij door zijn tuin om alle personeelseden bij zijn passeren, angstvallig in de houding te laten schieten. Als knaapje heeft hij een manager. Een man vanuit Bali die hij heeft weten te drillen tot een ware tuin en zwembad Gestapo. Met zijn slechte imitatie van zijn baas loopt hij te paraderen door de tuin en met zijn te strenge montuur van zijn bril doet dit meer lachwekkend dan indrukwekkend aan. Wanneer zijn oog valt op de lief spelende kinderen en hun lelieblad, komt hij direct briesend op mij afgestoven met de mededeling dat de kinderen geen bladeren mogen plukken en er al zeker niet mee in het zwembad mogen spelen. Inleveren gebaart zijn hand boven de hoofden van de kids en ze leveren schoorvoetend het lelieblad in.

Ik lees en luier verder en Alex en Ludo zijn met twee lege flesjes restaurantje aan het spelen. In het zwembad is nml een kleine halve ronding waar een bankje onderwater en een tafel op waterniveau als een soort van poolbar zouden moeten dienen. Maar met niemand in het zwembad gebruiken zij de marmeren tafel als buikglijbaan en als watervoetbaltafel voor hun flessendopjes. Ook dit plezier mocht niet erg lang duren voor Herr Feldwübel er weer lucht van kreeg en mij op het wangedrag van mijn kinderen wees. De tafel was om drankjes van te nuttigen en mocht geenszins dienen als glijbaan of stoel. Ik maande de kinderen eraf en keek op mijn telefoon hoe laat het was. Uurtje nog en dan gaan we lekker eten zei ik nog. En net op dat moment kwamen er een zestal jongeren de zwembad gronden opvrolijken. Met een vrij hoge drank inname en veel lachen en plezier hadden ze snel het spel van Alex en Ludo gekopieerd.
Ik vermoed dat hij de commotie heeft gehoord, want niet veel later kwam hij pols hoogte nemen. Bij het passeren van de crimescene keek hij wel drie keer om te constateren wat er gebeurde. De groep die net een tweede ronde drank hadden besteld hadden enorme lol. Bij het terugkeren aan de overzijde van het zwembad keek de Veldmaarschalk nog steeds, maar zweeg in alle kleuren en wilde doorlopen. Mijn blik kon net op tijd zijn ogen vangen en mijn befaamde non-verbale communicatie deed de rest. Met zijn staart tussen de benen schuifelde hij voorzichtig richting de groep om hen te verwittigen van het euvel. Ze stonden direct op, bestelde de drank af en vertrokken het terrein met Herr Feldwübel beteuterd achterlatend. 70 jaar geleden hadden ze voor dit soort mensen een naam, welke dat was, is me even ontschoten 😉