Welkom in mijn wazige wereld

Candidasa – 03-08-2013
Ludo’s buikpijn heeft zich doorgezet. Vannacht rond de klok van 4 heeft hij zijn volledige maaginhoud over de glanzende witte plavuizen gespetterd. Hondsberoerd en hevig in tranen. Ik heb hem opgepoetst en gerustgesteld weer in bed gelegd en ben vervolgens aan het ruimen gegaan. Best wel onhandig, met als enig schoonmaakmiddel een rol wc papier van slechts 1 laag. Dan merk je pas echt hoe inefficiënt dat papier in gebruik is. Slechts anderhalve rol had ik nodig om deze fijne klus te klaren. Goodmorning Ubud! Archhhhh. Slapen was daarna lastig omwille van details die ik jullie verder zal besparen. Of waren het er al te veel? Sorry!

’s Morgens bij het afrekenen had ik een klein bumpertje met de receptioniste die claimde dat mijn creditcard niet goed was. Ooooohmmmmm Ann, relax. Ik vertel haar dat het apparaat aangeeft dat hij geen verbinding kan maken, maar omdat haar Engels zo goed is wil ze dit niet van mijn aannemen. Ok, eerst eten dan nogmaals proberen. Wel even vriendelijk verzocht om de manager erbij te halen.
Aan tafel hebben Alex en ik weer een verrukkelijk ontbijt en krampende Ludo bedankt feestelijk voor de eer. Lang verhaal kort. Manager kwam al knikkend en buigend, kaart was ok, verbinding was klote….. Joh echt??

Dan verschijnt Wyman ten tonele. Nyoman en Daniel zijn druk dus hun neef wordt ingezet. Alex lacht hartelijk en zegt, mam, ze hebben hier ook overal cousins voor hè? Ja schat, ze hebben grote families hier. Met een nog zielige Ludo, zie ik de dag al in het water vallen en hij wil niets liever dan liggen. Onderweg naar Candidasa spuugt hij nog drie tasjes vol voor we aankomen.Ons huisje is wederom een sprookje, met een groot hemelbed en een open badkamer vol met tropische planten. Dan meld hij dat het beter gaat dus we proberen nog even naar Tirta ganga te gaan. Het wordt een bliksembezoek, zijn gestel komt en gaat als de golven op zee en ik wil hem niet meer reizen aandoen. Home we go.

Eenmaal thuis knapt hij toch weer oo en we vertoeven nog twee uurtjes aan het zwembad. De zonde hier ten overvloed, ze dragrn de drankjes hier tot aan je bedje en je hoeft nog geen vinger te liften. Rete gevaarlijk zo’n plek. Daarna wederom het geijkte ritueel en we vertrekken richting eten. Ik had al diverse borden van lobster gezien onderweg en zo decadent als ik ben, had ik daar mijn zinnen op gezet. Jawel, wat deze dame in haar hoofd heeft zit ook niet in haar kont en dient te gebeuren. Gelukkig kost mijn decadente gedrag slechts 5 euro en dat maakt het genieten nog extremer.

We eten, behalve Ludo, die snoept een paar hapjes en we gaan retour huis. De kinderen zijn ondertussen onder zeil en ik zit voor ons huisje op het terras te schrijven. De brulkikkers hebben plaats gemaakt voor de golven van de zee en af en toe een aap. De jungle is wat minder begroeit, maar de planten bloeien hier weelderig en de geur van Indonesië is ook hier zeer warm en kruidig.

@Mam: Alles gaat hier geweldig en de kids genieten met volle teugen. Zelfs Alex twijfelt nu of ze nog wel naar huis wil. Het is hier wonderschoon en de mensen zijn de liefste die ik ooit heb meegemaakt. Geen zorgen, ze zorgen goed voor ons!

@Wilma: Mijn vinger wil niet echt helen. De lucht is zo vochtig dat het een beetje plekkerig blijft. Maar het zal me zo aan mijn derrière oxideren. We genieten hier en die stomme vinger moet maar gewoon meedoen 😉

Ubud – 01-08-2013

07:00 uur brulde de wekker ons wakker. Geen van ons voelde er ook maar iets voor om hier gehoor aan te geven. Maar afspraken gemaakt dus na de eerste snooze eruit en al slaapwandelend liepen we richting ontbijt. Sinds ons bezoek an de koffie plantage, wensen de kleine mevrouw en meneer alleen nog maar koffie aan het ontbijt. Weliswaar Bali stijl, met veel suiker en veel melk, maar toch. Koffie nog maar net ingeschonken of we worden feestelijk getrakteerd op een penetrante geur. Achter me neem ik de oorzaak waar. Laten we zeggen dat de combinatie van douchen en deodorant gebruiken, niet erg hoog op de dagelijkse gewoontes staan bij de familie Flooder. Wel riekend en luidkeels nemen ze achter ons plaats. Zo mooi hoe het leven vanuit onverwachte hoek, van die fijne verrassingen kan geven 😉
Gelukkig komt ons eten en snel en weten we het te nuttigen voor het bedorven van ons bord wegrent. Beneden hoor ik een auto aankomen en wanneer de portier dichtslaat hoor ik een zeer vrolijke: Goodmorning Mamma An!! Met zijn drieën roepen we in koor: Nyoman, grissen onze spullen bij elkaar en rennen naar de auto.

Onze eerste stop is Bali Zoo, gewoon omdat er minimaal één dieren item op het programma dient voor te komen 😉
Al meteen bij de ingang proberen ze er allerhande extra’s aan ons entree te hangen. Fotoshoot, olifanten safari of een bezoekje om het park op een olifant inclusief eten geven. Omgerekend een kleine 70 euro per persoon. Als ik serieus in het Engels aan de caissière vraag of ik voor die 210 euro die olifant dan ook ingepakt mee naar huis mag nemen, kijkt ze mijn stomverbaasd aan en Nyoman begint keihard te lachen en als volleerde tolk mijn grap aan haar te vertalen. Ze vond hem niet grappig en haar zure gezicht maakte Nyoman en mij nog harder aan het lachen. Na de standaard entree procedure van door de bak met desinfecteer troep lopen en onder tot boven en achter met plantenspuit besproeid te worden, mochten we de zoo binnen. De dierentuin wordt door opvallend veel kneuzen bewoont. Een hoog bejaarde tijger van 20 (normaal worden ze 15), een leeuw met drie poten en een hert die met zijn veel te grote lijf in zijn eigen voederkorf als een opgerolde kitten ligt te slapen en tot slot een Orang Oetan die met zijn touwladder in zijn eentje, galgje aan het spelen was. De diversiteit in dieren is niet echt bijzonder. Toch weten ze in een onbewaakt ogenblik mijn kids met wortels en al een verblijf in te duwen en of ik dat wel even wilde aftikken. Goed dit en het losgebroken stekelvarken welke door het restaurant holde, waren dan ook de hoogtepunten van deze dierentuin. Op naar de auto.

We worden verplaatst naar een lokale zilver smederij Saraswatie Silver. Ik kleine ruimtes zitten op iedere 2 meter een man (al dan niet met sigaret) vernuftige dingen uit te halen met zilver. Om, in sommige gevallen, zelfs tandloos grijnzend trots het eindresultaat aan ons te laten zien. Echte juweeltjes. In mijn ooghoek zie ik en man wel heel bekende armbanden in elkaar draaien, ik stap naar zijn werkbank en neem een kijkje van dichterbij. Huppel zegt mijn hartje en huppelt nog een aantal maal door. Waren we toch gewoon naar de officiële werkplaats van ons alom bekende Buddha to Buddha gebracht. Ik begrijp nu ook meteen waarom dat zilver zo duur is. Echt ieder schakeltje, druppeltje en knopje wordt hier handmatig verwerkt. De tijd dat ze daar mee bezig zijn is debiel. Uiteraard had deze smederij ook een shop…..

Nu werd het tijd voor een tempel en rijden we naar beneden in Bali om Uluwatu te bezoeken. Net nadat we het dorpje hebben verlaten stopt de auto en Nyoman verteld over de crematie die hier staat te gebeuren. De overledene ligt in een prachtige kist van meerdere verdiepingen en er toot een foto bovenaan van deze persoon. Hij legt uit over de traditie en ik vertaal, de kinderen hangen aan zijn lippen en hebben er één en al oor naar. Het reïncarnatie deel is als kers op de taart. In de auto wordt er lustig gespeculeerd hoe en als wat ze zouden terugkeren. Heerlijk om de kinderlijke eenvoud zo te horen fantaseren.
Onze weg vervolgt over smalle eenbaanswegen met links en recht rijstterrassen tot aan de horizon. Echt typisch Indonesische taferelen met voorover gebukte mensen onder strooien hoedjes die de rijst planten en vrouwen met manden op hun hoofd is het net een sprookje uit duizend en één nacht. Nyoman waarschuwt ons bij aankomst dat oorbellen, haarklemmen en andere losse onderdelen afgedaan moeten worden. De apen die hier wonen zijn iets minder vriendelijk dan in Monckey Forest en grissen alles wat los of vast zit van je lijf. Hij had ons nog niet uit de auto geholpen of we hoorde een Japanse dame al krijsen dat een aap haar zonnebril had gestolen…. Hehehe
De tempel ligt 95 meter boven de zee op een uitstekend gedeelte (Ulu)rotsen (Watu). De zee beukt hier met grof geweld tegen de rotsen aan en het is adembenemend om te zien. De lucht hangt vol met diverse soorten fladderende vlinders en de hagedissen schieten voor je voeten de struiken in. Ludo stuitert al de dieren achterna en Alex is bevangen door de schoonheid van de kleurrijk gevleugelde vriendjes. Ik ben alleen maar onder de indruk van de combinatie van het straffe geweld van de zee en de zoetheid van de planten, vlinders en de kleine kruipers. Ik schiet nog lustig erop los om extra megapixels te vangen voor thuis en we vertrekken naar de volgende bestemming.

Onderweg stoppen we nog even om iets te eten en we verzanden op een (het wordt bijna gênant om te zeggen) pareltje van een locatie. Drie geschakelde witte Balinese huisjes, omringt door een prachtige tuin met palmen, wuiven ons een warm welkom. Eenmaal bij de deur aangekomen staan er drie zeer vriendelijk glimlachende dames in traditionele kleding ons te begroeten. We hoefde ons niet af te vragen of we welkom waren. De kinderen en ik werden individueel begeleid naar binnen en die aandacht bleef de gehele lunch alert en even zo vriendelijk aanwezig. Zelfs toen de kinderen met hun Bali Zoo aapjes gingen gooien in de tuin, werden ze liefdevol door de dames bazig gehouden.

Na de lunch was onze laatste stop Tanah Lot. Een zelfde wonderschone rit door het Balinese land en langs kleine dorpjes maakte de rit zo heerlijk. Eenmaal aangekomen op de locatie lopen we eerst langs vele stalletjes met I love Bali meuk en andere souvenir troep. Vlak voor de ingang zie ik in mijn ooghoek iets wat ik liever niet had gezien. Een snoes van een python lag daar voor een kledingwinkeltje zijn middagdutje te doen. De dame spoorde ons nog tot aaien aan. Ik heb deze keer toch maar vriendelijk bedankt.

Dan doemt daar links van ons Tanah Lot op uit de zee. Omringt door te veel mensen en veel water.
We lopen door het laagstaande water richting tempel alwaar een bron zoetwater omhoog komt. We wassen daar ons gezicht en krijgen een duim rijst op ons voorhoofd en liefdevol een bloem achter ons rechter oor, terwijl een ander ons besprenkeld met heilig water. De kinderen vinden het prachtig! Al wil Ludo toch wel graag die bloem zo snel mogelijk kwijt. Ludo had goed geluisterd naar het verhaal over de Sleng dang die in zee viel en veranderde in een zeeslang en hij zag dan ook overal zeeslangen zwemmen. De schat!

Daarna doorgelopen naar Pura Batu Belong, een kleine tempel die doormiddel van een natuurlijke brug verbonden wordt met het vaste land.Op de rand van de clif met de kinderen een half uurtje genoten van het uizicht en nicotine. Toen terug naar Ubud met weer een hoofd en tas vol souvenirs.

De kids hebben het uurtje knock-out gelegen. We hebben snel gegegeten en meteen zijn ze weer gaan slapen. Moe en voldaan. Morgen een dagje rust, massage en dans, daarna weer verhuizen. Ze vinden het idee nu al leuk!

Het gaat hier dus helemaal voortreffelijk!! En ik ben apetrots op mijn kleine monckey’s

Vandaag was het de dag van vertrek en het begin van een nieuwe verkenningstocht. Eerst nog uitgebreid gegeten bij Nanga. Gezellig en lief was hij, met zijn wetenschap dat het ons laatste uurtje op Sanur was, nam hij beide kinderhandjes beet om eerst de vleermuis te voeren daarna eten en bij iedere vieze mondhoek kwam hij die liefdevol schoon deppen. Na het eten nam hij ze wederom mee om de vissen te voeren. De hoeveelheid aaien over hun bolletjes was niet meer te tellen. Toen het echt tijd werd om te gaan en het afscheid onvermijdelijk was, knuffelde hij ze intens en ik kreeg zelfs warme kussen op beide wangen. Hartverwarmend, maar voor Ludo hartverscheurend. Hij nam het nooit meer naar huis wel letterlijk met de plek waar we op dat moment waren. De schrijnende tranen vloeide tot zelfs na het sluiten van de koffers en pas toen we bij de neef van Nanga in de auto stapte, werd hij iets rustiger.

Eenmaal het gebied rond Ubud binnen rijdend kregen beide weer die vrolijke brede glimlach terug en ze genoten van alles wat ze onderweg zagen. Bij onze cottage aangekomen werden mijn druktemakers zelfs stil en liepen vol verbazing om zich heen te kijken. Hou me ten goede, mijn verbazing over al deze schoonheid was misschien nog wel groter. Ons huisje ligt achteraan op het mini complex en we hebben een eigen tuin, met vijver en duizenden planten, palmen en andere prachtige planten om ons heen. Ludo’s opmerking dat we in de jungle gingen slapen, is dan ook niet heel vreemd. De badkamer is half open in de buitenlucht met zwierende bananenbladeren boven ons hoofd wanneer we gaan douchen. Het zwembad omgeven door evenveel groen was onze volgende stop voor vandaag.

Een heel zwembad voor allen ons drieën. Heerlijk luierend luister ik naar mijn muziek en hoor ik de kinderen op de achtergrond ravotten in het water. Helaas, rond een uur of 4 komt er een luidruchtig gezin de zwembad gronden bezoeken. Jottem!!! Ok. Time to go!! De kinderen dachten daar anders over en ik laat me overhalen nog even te blijven. Dat werd beloond! De jongste schurk van de familie Flodder vond het nogal grappig om Ludo’s speelgoed weg te schoppen en met een bloedgang door de lucht te keilen. Helaas was ik niet behept met de taalkennis van onze fijne familie, maar gelukkig heb ik goede kennis van de internationale non-verbale communicatie van venijn. Ma Flodder trok het niet zo aardige kereltje mee en begon gretig de verspreide speelgoedjes van Ludo te verzamelen. Deze speurtocht resulteerde in zeer plezante voorstelling. Voor het laatste item diende ons moeke namelijk, met haar zo ogende, vers gekapte lokken, een flatteuze snoekduik te maken in het diepe om vanaf een blauwe bodem een blauw Car’s autootje terug te vinden. Ze moest nog zeker 4 keer naar adem snakken voor ze het goed gevonden had, om mij met een zeer genoeglijke glimlach de crime scene te doen verlaten 😉

Na ons badder en smeersessie gaan we op zoek naar een eetgelegenheid. Echt werkelijk 15 stappen buiten het terrein aangekomen, worden we al getrakteerd op een enorme hoeveelheid apen. Er waren zelfs twee paar heel druk met “vader en moedertje” spelen!! Alex en Ludo keken me nogal verbaasd aan toen ik zo spontaan in proesten uitbarstte. Ik prijs me gelukkig dat ik nog niet alles in detail hoef uit te leggen, maar vraag me wel af in welke mate de evolutie op dit vlak stand heeft gehouden 😉 . Ik zie een prachtige plek en we gaan daar zitten. Uitkijkend over een prachtige tuin, met een rijstveld en aan de horizon Balinese huisjes en talloze bomen en planten. Een waar Walhalla. Het geheel opgeluisterd door de muzikale klanken van krekels, kikkers, gecco’s, vogels en apen. Wanneer ons eten op tafel verschijnt gaat er nog een Balinees orkest spelen om het geheel te completeren.

Ik zit nu voor het huisje. De kleintjes slapen en mijn muziek klinkt zacht door de boxen. Ik luister naar de combinatie box en natuur muziek en ineens vallen er dikke druppels water op de bladeren voor mijn neus. Ondertussen vliegt er een nachtvlinder van zo’n 10 centimeter rond mijn hoofd. De dwaas, verblind door het licht en ik lach….

Had ik al gezegd hoe fantastisch het hier is???