Archief voor maart, 2014

Nog een maand te gaan (22-06-2013)

Sommige verlangens kun je lang koesteren en komen nooit uit. Maar er zijn ook van die verlangens die het beste in je boven halen.
Zo zat ik in september vorig jaar, al weken te wikken en wegen of ik alleen met de kinderen een echte reis zou gaan maken. Ik was in de meivakantie en in de zomervakantie al een keer één en een keer twee weken met ze naar Turkije geweest, maar dat waren van die All Inclusive vakanties. Daar is lastig een buil aan te vallen. Maar gesterkt door onze ervaringen van een maand in Thailand gaf mij de ballen om mijn droom door te zetten.

Ik was al druk aan het researchen geweest en wist waar de goedkoopste tickets gescoord konden worden. Na drie keer alle gegevens opnieuw te moeten invullen, lukte het uiteindelijk om de tickets vast te leggen. Van 25 juli tot en met 25 augustus 2013 zouden we dan echt op vakantie gaan naar Indonesië. No way back.

Dit speelde zich al weer 8 maanden geleden af en ondertussen zijn de voorbereidingen in volle gang. Alex en Ludo zitten al maanden driftig te bladeren in de reisboeken. Ludo is niet stil te krijgen over de geplande dolfijnen trip. Alex doet verwoede pogingen om wat Indonesische woorden te leren. Vorige maand zijn we alle drie twee keer geprikt en de route van onze reis begint ook steeds meer vorm te krijgen.

Mijn planning was in Bali aankomen en alleen het eerste hotel boeken en daarna zien en aldaar verder plannen. Zo hadden we dat ook in Thailand gedaan. Maar omdat we toen vergezeld waren van een wel bereisde Remi, kon ik mijn vertrouwen in zijn handen geven. Deze reis is dat toch anders en dat maakt me nerveus. Dus om mijn gemoederen wat te bedaren ben ik toch alvast maar iets verder vooruit gaan plannen. Zo beginnen wij een paar dagen in Sanur, daarna vertrekken wij naar Ubud en vervolgen onze weg dan weer richting Candidasa. Deze drie bestemmingen nemen een dag of 10 in beslag. Voor de overige 20 dagen hebben we Gunung Batar, Tirtaganga, Amed en Lovina nog op de lijst staan. En als ik werkelijk alle moed onder controle heb, dan gaan we ook nog naar de Gili’s.
Nog 4 en halve week om daar, al dan niet een beslissing over te nemen.

De perikelen van de Miltjes in Indonesië, zijn dus hier te volgen en er worden natuurlijk ook foto’s bij geplaatst.

When Big Mama is Watching you…

Watching you

We leven in een digitale wereld dat moge duidelijk zijn. Een leven waarin mensen kijken maar meer nog bekeken worden. Social media is redelijk in ieders leven doorgedrongen. Smartphones waarop Twitter, Facebook, Instagram, Telegram en WhatApp dagelijkse input van ons leven weergeven.

Ik ben een redelijk open en weinig geheimhoudend type wanneer het om Social Media of bloggen gaat. Wat ik schrijf, deel ik graag met mijn vrienden en bekenden. Maar wat er gebeurt met je wanneer er een persoon opstaat die middels andermans wachtwoord je vertrouwde wereld binnendringt.

Wat als die persoon dreigt je hersens eruit te beuken, je als dom wicht zijnde ten onder wil brengen, dat haar acties dodelijke gevolgen zullen hebben, mij wenst te elimineren, en mij zonder kiezen wil laten kauwen, haar connecties niet kunnen wachten om mijn kop te verbouwen, dat ik een K…..hoer ben met K….streken die ze zal laten verdwijnen uit haar leven, enzovoort, enzovoort, enzovoort.
En dat alles met de mededeling dat de advocaten die zij heeft haar zullen helpen in haar onschuld en ze alles zal ontkennen zonder blikken of blozen.
Ik ben niet bang aangelegd dat moge duidelijk zijn, maar wanneer je omwille van de veiligheid van je kinderen, een alarminstallatie op je huis zet en je ’s nacht badend in het zweet tussen je lakens, de persoon in kwestie, uren lang nazit omdat er allerhande scenario’s plaatsvinden, dan komt er een moment dat je er genoeg van krijgt en je terug gaat vechten.

Morgen naar het politiebureau om melding te maken van deze gek! En veder?? Als ze dan zo nodig alles via iemand anders denkt te kunnen lezen, dan moet ze echt iets slimmer zijn!!