Welkom in mijn wazige wereld

Kind ZIJN

Vandaag stond ik op met een enorm klote gevoel. De uitspraak gisteren, waarvan ik hoopte dat hij krachtig genoeg zou zijn, om voor mij de hele episode achter me te laten, was tegengevallen. Zeker wanneer je hoort dat je vordering is toegewezen, maar je weet dat hij niet te innen is. Maar je dan als pleister krijgt te horen: Wanneer hij niet aan zijn verplichtingen voldoet, gaat hij nog 365 dagen extra de cel in. Dus als crimineel verdien je met een jaar cel een bedrag waar iemand met een modaal inkomen, schrik niet, ruim tien jaar voor moet werken! Daarvoor hoef je dus als recht gesnaarde boef niets meer voor te doen dan een beetje in een zwaar bewaakt hotel te vertoeven.
Ik was een beetje teleurgesteld in het rechtssysteem zullen we maar zeggen.

Ik veegde mezelf bij elkaar en heb me op zijn “Konings best” aangekleed en ben met de kinderen naar het park gegaan. 8 Heerlijke uren hebben ze er gespeeld, hebben we lol gemaakt gegeten en gedronken. Het was zo onwijs gezellig. Alex werd opgehaald door oma en ging bij haar een nachtje slapen. Ludo en ik liepen samen naar huis. We hadden een gesprek over Jezus en de dood. Logisch gesprek op Koningsdag toch? Haha Ludo begon erover hoe vet cool Jezus wel niet was geweest. Hoe hij verlamde mensen weer kon laten lopen was toch wel “baas”. Maar dat hij tijdens een heftige storm op zee, die storm kon stoppen, dat was toch wel echt het summum van “Coole Dude” zijn. Mijn god wat trok hij mij, met die opmerking in zijn onbevangen surrealisme.

Ik huppelde met zijn hand in de mijne, zo zijn wereld in. Telkens wanneer ik tijdens zijn vertellingen naar hem keek, zag ik hoe een warrig bond koppie, met sprankelende ogen, mij verheugd aankeken. Hij ratelde door over hoe Jezus in een grot lag met een steen ervoor en vroeg mij hoe dat feitelijk bij papa was. Ik: Nou, schat, wij graven een gat in de grond en dan leggen we de overledene erin en dan gooien we dat gat weer dicht en dan leggen we er een steen of tuintje overheen. Ludo: Oh, maar is papa dan nu een skelet? Ik: Uuuh… ja. Ik denk het wel ja. Ludo: Wooooo, en hoe gaat dat dan?? Ik: Dat komt door de lucht. De lucht zorgt ervoor dat het velletje dan verdwijnt en dan blijven de botten over. Ludo: Cool! En hoe lang duurt het dan voordat het skelet weg is? Ik: Uuhh ja dat weet ik niet precies.

Wanneer we thuis komen vertel ik terloops dat er weer een vis dood is gegaan en dat ik nog niet de gelegenheid had gehad om deze overleden huisgenoot eerbiedig zijn zeemansgraf te geven. In ons huis worden onze overleden vis vrienden onder het geneurie van een grafdeuntje eerbiedig door de wc getrokken. Onder het mom van een waardig zeemansgraf. En nee dit zijn geen eigenaardige trekjes van de Miltjes! Ouders die huisdieren moeten begraven, herkennen dit!
Hij staat met zijn neus aan het aquarium geplakt en begint een soort van te juichen. Mam! Kunnen we die vis dan niet in het aquarium laten? Dan kunnen we zien hoelang het duurt voor we zijn skelet zien…….Verbazend verrast kijk ik hem aan en vraag hem waarom hij zolang wil wachten om te zien wat er gebeurt met een lichaam als het dood is. En hij kijkt enthousiast naar me en zegt: Gewoon omdat ik dat graag wil weten.

We spelen nog het laatste beloofde kaartspel. Tot twee keer toe weet hij het potje op slinkse wijze naar zijn hand te zetten, maar uiteindelijk win ik en speel de overdreven gelukkige winnaar. Ik hou dat nog even uitdagend vol om hem te triggeren. Dan kijkt hij me nog uitdagender aan en zegt: Vindt je het dan gezellig als ik nu naar bed ga? En ik roep spontaan, nee. Hij begint te schateren en terwijl hij richting tv loopt zegt hij, nou, dan kan ik net zo goed nog even gezellig tv kijken. Mij liet hij achter in verstomde toestand met een enorme smile op mijn gezicht. Mijn god hij is soms echt te bijdehand voor zijn leeftijd. En dat terwijl hij de capaciteit heeft om zijn moeder, de wereld door zijn ogen te laten zien.

Na een half uur ga ik hem halen en gaat hij zonder morren, heel lief mee naar mijn bed. Zoals beloofd. Hij loopt de slaapkamer in met één van zijn ondeugendste gezichten en gaat snel op mijn kant van het bed liggen. Mijn kant van het bed is namelijk heilig, zo weet hij en hij verkneukeld zich giechelend tussen de dekens. Ik buig me over hem heen, trek met mijn tanden grommend de dekens van zijn hoofd en geef hem een dikke zoen. Langzaam kruipt hij naar de andere helft van het bed en grinnikt dat het maar een grapje was. Ik lach hartelijk en we doen ons ritueeltje terwijl ik de slaapkamer verlaat.

Iemand zei me dat wanneer je kan genieten van zulke simpele en eenvoudige momenten, je echt een gezegend mens bent.

Tja, daar valt dan weinig meer tegen in te brengen.