Welkom in mijn wazige wereld

  Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb over de toestanden op de Prei. De Prei is een haven van diversiteit in de breedste zin van het woord. Meestal omdat Mama Puk daar de grootste rol in heeft. Zo ook in dit verhaal.   Zo was ik rond maart met de stoere actie van de 30 day ab challange begonnen. Het zal jullie niet verrassend in de oren klinken dat deze uitdaging een prachtige zwanen dood is gestorven. Maar wat en waarom die actie begon komt voor uit een dieper geweten.   Het begon eigenlijk al voor het jongleren met de 7 ballen, maar dat punt verhevigde wel de narigheid. Zo ben ik al zes en half jaar alleen de pilaar in het leven van mijn kinderen met daarbij de verantwoordelijkheden, de zorg en het huishouden. Tussendoor de zaak, al wordt daar door vakbekwame mensen heel juist en correct alles geregeld. Toen kwam daar de zorg van mijn  ouders bij en ook daarvan vond ik dat dit gedaan moest worden. Zo was en ben ik dus al jaren overdag aan het rennen en vliegen, brandjes aan het blussen en glimlachjes aan het schoonpoetsen. Dan komen we bij de avond. Wanneer de kinderen naar bed gaan vind ik dat wel een lekker moment. Alleen dat moment van rust is genotswaardig voor ongeveer de duur van 1 kop koffie. Daarna slaat de verveling toe. Met de kids op  bed is het nu eenmaal lastig activiteiten ondernemen. Daar heb je een oppas voor nodig. Die liggen niet voor het oprapen en daarbij die kosten geld. Dus dan maar inventief. Meubeltjes zijn allemaal onderhanden genomen door ze te schuren en te lakken. Kapotte keukenkasten gerepareerd, net als fietsen, bedden en andere voorkomende gehavende items die te jong zijn om te vervangen. Na alles vernieuwd en gerenoveerd te hebben zat ik dus avond na avond op mijn rode barkruk met in mijn ene hand een peuk, onder mijn vingers het toetsenbord en dichtbij de andere hand een vol glas wijn.   Uiteindelijk ben ik weer aan het tekenen geslagen, maar ook dat deed ik zittend, dit keer op een zadelkruk in mijn atelier, met naast mij een vol glas wijn. Het avondeten met de kinderen werd steeds makkelijker en was niet echt meer gezond te noemen. De ochtenden werden steeds rauwer vanwege de hoeveelheid wijn die er o een avond doorheen ging. Dit heb ik wel een flinke tijd volgehouden. Ondertussen werden mijn broeken steeds strakker en waren er zelf kledingstukken waarin ik subtiele overeenkomsten vertoonde met een braadworstje wat te heet gebakken uit zijn velletje knapt. Duidelijk dat mijn levensstijl en het alleen zijn, haar tol aan het eisen was.   Het duurde nog een paar weken voor ik eindelijk de batterijen in mijn weegschaal had vervangen. Dat heb ik geweten! Op dinsdagochtend voor het ontbijt (nou ja, de kinderen hun ontbijt, want ik drink ’s ochtends al jaren alleen koffie) ging ik vol verwachting in mijn blote kont de badkamer in. Ik tik met mijn voet de schaal aan en de 0.0 komt in beeld. Eerst zet ik mijn linker voet op de schaal met in zijn kielzog de rechter. Mijn hoofd buigt zich en mijn blik valt genadeloos op de alsmaar toenemende getallen op het display. Wanneer ik denk dat ze behoren te stoppen, lopen ze nog even vrolijk door en de rode cijfer brigade stopt bijna pulserend en fel knipperend bij de 77.5……… Ik weet zeker dat alle kleur, als een wit laken van boven naar beneden over mijn lijf, intrede deed. Mijn adem stokte en mijn hart stopt spontaan met kloppen. Het apelazarus schrikken voelt in vergelijking als een peulenschilletje. Als er iemand bij me had gestaan had deze persoon werkelijk heel luid, iets horen knappen.   Daar kwam ook bij dat ik nog ongeveer anderhalve maand had tot ik de leeftijd van 45 zou bereiken. Die leeftijd en de daarbij behorende eindigheid, die ik heb mogen ervaren, maakten mij enorm bang. FUCK, dit moet echt anders.   Diezelfde dag ben ik gaan googelen op diëten waarbij je op een zeer snelle manier veel gewicht kwijtraakt. Met mijn kennis over voeding en diëten die ik in mijn bodybuild periode had opgedaan stuitte ik op een crash dieet waarin je in een week ongeveer 5 kilo kon kwijtraken. Geen koolhydraten en vetten en alleen eiwit. Deze is uitermate belangrijk voor je spierbehoud en ik wist ook dat dit het jojo effect zou beperken. Crashen dus!   Zo ben ik een dag of twee later begonnen, met op het menu komkommers, tomaten, sla, en eieren, veel eieren. Maar omdat ik mijn wijntje nog niet los kon laten dronk ik de wel ’s avonds en in het weekend at ik gewoon alles. Na iets meer dan twee weken had ik de euforische 5 kilo er vanaf gekregen. Nu was het tijd om mijn voornemen te sporten in te vullen en net op dat moment, kwam als een duveltje uit een doosje mijn oude coach uit mijn fitness tijd boven drijven. Na zoveel jaren waren er genoeg dingen te bespreken, maar waarin het resulteerde was dat hij vanaf die dag mij wilde begeleiden om mijn doel te bereiken.   Nu drie weken geleden op vrijdag ging voor de eerste keer naar Lisse, waar hij traint en alle apparaten aanwezig zijn om je de juiste training mee te volbrengen. Benen, die diende als eerste aan de orde te komen. En zo geschiedde. Volgens mij dacht Herr Feldmarschall dat ik een oerkracht bezat want de gewichten die hij aan de diverse martelwerktuigen hing waren best wel behoorlijk. Als een professionele tennisster lag ik daar de gewichten als een bal op een tennisracket weg te kreunen. Jammer genoeg was mijn tennisbal wel iets zwaarder. Dit ritueel herhaalde zich nog een aantal maal. Tot ik met zwabberbenen wachtte om te horen welke oefening als volgende op het programma stond. De veldmaarschalk leek genadig en dirigeerde mij richting de afdeling buikspieren. Na drie soorten oefeningen te hebben afgerond waren we klaar, maar ik kan jullie in volle overtuiging zeggen dat ik zéker klaar was. De bank op 6 meter afstand heb ik op pure restanten pufjes van wilskracht damp bereikt, om me aldaar als slappenpop op mijn kont te laten vallen.   Dat weekend heb ik een pijn gehad……… Heerlijk. Mijn gevoel ergens iets aan te doen was er weer en de spierpijn gaf mij de bevestiging dat ik het grondig had aangepakt. Dit tafereel herhaalde zich voor de diverse spiergroepen, drie keer per week. Het kunnen uitleven in de sportschool en het gevoel op de goede manier bezig te zijn, gaf me een enorme energie, terwijl ik ’s avonds wel volledig naar de knoppen mijn bed in stortte. Tot afgelopen weekend. Ik had toch weer één van mijn ‘Only de lonely’ buien. Op maandag kwam er een lief vriendinnetje langs die had bemerkt dat er ondanks de positieve wending toch wat onweerswolkjes boven mijn hoofd hingen. Afijn, een avond vol fijne gesprekken en ruim een fles wijn later, strompelde ik mijn bed in.   De volgende ochtend las ik een appje met de vraag hoe laat ik aanwezig zou zijn. De details van deze app sessie zal ik jullie besparen. Maar kort samengevat kreeg ik bij iedere geschreven letter een schop onder mijn reet. En Ann zal toch zeker niet een grote bek hebben en die niet waarmaken! Dus, paracetamol, boterhammen en een banaan erin en mezelf melden bij mijn dienstofficier. In de volle overtuiging dat we schouders zouden gaan trainen had ik mezelf weten op te peppen om er een gevolg aan te geven. Totdat ik de sportschool binnen kwam en één van zijn andere protégées uitgeput op de bank zag zitten. Het schema was spontaan gewijzigd en deze week zouden we beginnen waar we de vorige week waren geëindigd. ……..Benen…….. Al mijn opgebouwde moed sloeg als een golf op de kade aan spetters. Van alle oefeningen diende er 100 herhalingen gedaan te worden. Ik kan jullie voorzichtig vertellen dat ik die training 5 keer ben dood gegaan en vier keer de poorten van de hel heb aanschouwd, met Al Pacino as the Devil himself grijnzend en lonkend mij naar binnen zien gebaren. Al die druppels alcohol van voorgaande avond zijn met een moker uit mijn lijk geslagen. Druppel voor druppel eruit gedreund. Gehuild omdat ik het wilde volbrengen en me niet wilde laten kennen. Zo’n mooie les krijg je niet vaak. Niet alleen de straf voor je eigen stupide gedrag, maar ook het inzicht te krijgen dat die domme acties alleen maar kosten. Om mij heen hoor ik wel onbegrip. De vraag waarom ik nou zo rigoureus en  radicaal het roer om moest gooien en waarom ik daar dan ook nog eens helemaal voor naar Lisse voor ga. Het antwoord is eigenlijk simpel. Herr Feldmarschall pakt mij precies aan daar waar ik zelf te kort schiet. Hij weet mij aan te sporen om alleen maar het uiterste van mezelf te geven. De manier waarop heeft mij jaren veel plezier en voldoening gebracht. Deze ommekeer zorgt ervoor dat ik nadenk over mijn levensstijl. Door gezond te eten, niet meer te drinken en te sporten weet ik dat ik gezond bezig ben. Zo kan ik langer als gezonde moeder bij mijn kindjes zijn. Maar waar ik toch ook wel trots op ben is dat ik nu in zes weken, zes kilo kwijt ben. Ik in de eerste twee weken training 1,6% vetpercentage ben kwijt geraakt en in de afgelopen 10 dagen 2 centimeter omvang heb weg gewerkt. Daar kan ik stiekem wel blij van worden. Daarom ook, voor eeuwig op mijn zij: Quod me non interficit, me firmat…..What hassen’t killed me, made me stronger