Welkom in mijn wazige wereld

Vorige week zondag was de dag van mijn eerste poseer les. De uitnodiging was specifiek.; Poseer schoenen mee en bikini aan (en als het echt niet anders kan, strakke kleding) Nu weten de meeste van jullie wel dat het woord ‘preuts’ over het algemeen niet tezamen met mijn naam wordt genoemd, maar een vlaag van die, voor mij zo onbekende preutsheid, streek als een dikke bange deken over mij heen. Ik zag mezelf al staan in het zaaltje op de sportschool, daar waar ik eerder dames had zien poseren. Dames die overigens klaar waren voor de wedstrijd en om door een ringetje te halen. Nu was het mijn beurt om daar te poseren, in bikini en alles behalve klaar voor de wedstrijd! Ik pakte mijn tas met mijn schoenen en mijn bikini moffelde ik voor de zekerheid, helemaal onderin een hoekje van mijn tas.

Off to the gym.

In de kleedkamer staan de lady’s van Team JK wat te keuvelen en te draaikonten. Wie gaat er in bikini en wie nie…. Ik koos de gulden middenweg. Bikini aan en strakke legging en top erover en daaronder mijn poseer schoenen. Ha ik laat me niet gek maken dacht ik nog.

Ja jammer joh! Ik moest even iets bij Ludo en Alex doen, toen ik onderweg terug naar de zaal de vraag kreeg: “Doe jij ook mee???” Ik mompelde een uuuuuh ja. Iets in die vraag bezorgde me een enorm opgelaten gevoel en ik dwong mezelf om vooral heel boelkloedig naar de zaal te lopen. Dingen als een nog niet strakke bilpartij en een leeftijd die mij eerder een rollator dan een dumbel in mijn handen zou schetsen, schoten door mijn hoofd. Tot aan vandaag, weet ik nog steeds niet, of dit nu een positief geladen vraag was of een juist een tikkeltje sarcastisch.

Eenmaal in de zaal was er geen weg meer terug en voor we het zelf in de gaten hadden, stonden we daar te rillen in onze bikini.

Poseren moet je leren. Om op een bikini wedstrijd, juist te poseren, is het handig om alle normale poses uit het dagelijkse leven volledig te deleten. Doe je dit toch niet, dan bestaat de kans dat je tijdens je pose omvalt.
*Frontpose; Sta met de benen wijd, draai je heup naar het publiek, zet je schouders weer recht naar voren, zet je arm in je zij, andere arm drapeer je wat nonchalant langs je lijf, hou je buik in, hou je kin omhoog en vergeet niet te lachen.
*Quarter turn. Zorg dat je goed uitkomt, stap sierlijk uit, schuif je voet naast je andere, duw met je tenen je heup omhoog, zorg voor voldoende spanning op je kuiten, draai je linker schouder richting publiek, hou je buik in, kin omhoog en oja, vergeet niet vriendelijk te lachen.
*Back pose. Ga wijdbeens staan, steek je kont naar achter, maak een extreem holle rug, leg je handen ter hoogte van je heupen, oh nee, doe eerst je haar opzij, leg dan je handen op je heupen, maak je rug breed en span al je rugspieren zo hard mogelijk. Lachen hoeft bij deze pose niet. Gelukkig maar want de postzegel die je trekt om deze pose uit te kunnen voeren, zou er voor zorgen dat de jury geschrokken de zaal uit zouden rennen.

Na het poseren moest iedereen gemeten worden. Geen van de dames uit ons team valt daar voor te porren en wil het liefste niet weten wat de uitslag van die huidplooimeter zal zijn. De rij voor het kantoor van de coach was warrig en veranderde een paar keer van volgorde. 😉 De uitkomst van mijn meting was niet verrassend en bevestigde met 2% toegenomen vet, dat ik toch echt te veel gegeten had tijdens de feestdagen.

Vandaag hadden we onze tweede poseer les en kwam de T-walk aan bod. Dit zal ik jullie de volgende keer uitleggen. Vandaag ben ik ook gemeten. Met het volste vertrouwen dat het weer goed ging en omdat ik deze week was afgevallen, ging ik vrolijk naar mijn meting. Om vervolgens met een zuurpruim terug te komen. Wéér toegenomen. Dat is echt kl.. en ik snap er niets van. Het resultaat is dat ik lager ga met mijn voeding en ik mijn schouders en billen harder moet aanpakken.

Het is nu zondag 21.23 uur en het notitiebord achter mij schreeuwt: “Nog 8 weken!”
#WillIMakeIt  #GrannyWithMuscle  #NeverGiveUp  #8WeeksOut

Jullie kennen het wel. Er zijn van die dingen/personen in je leven waar je heel vertrouwd en te vaak een zwijgende liefde voor hebt. Meestal komen die dagelijks terug in de vorm van gewoonten, handelingen en vertrouwen. Ze bewegen je tot euforie in het begin om je ziende blind te maken voor zeer geruime tijd. Zoiets als een sigaret, het aan en uit klikken van een Bic pen of de laatste keer je kussen omploffen voor je gaat slapen. Een soort verslaving dus ook.

Vrijdag heb ik er zo eentje bij! Ik word er zo blij van! Hij is zo mooi! Ik hoop zo dat wij nog jaren vriendjes gaan zijn!

Na mijn vorige teleurstelling mijn draad weer opgepakt en op een nieuwe locatie voortgezet. En uiteraard heb ik me deze verhuizing, de lat weer behoorlijk hoger gelegd voor mijzelf. Wat dan ook meteen zou kunnen resulteren in een uitermate euforische overwinning wanneer ik die lat haal. In eerste instantie ben ik dit gaan doen met als doel mijn fysiek beter te maken, nu is dit veranderd in een overwinning van een wedstrijd.

Daar waar mijn coach echt een “grote” is. En waar de dames in het team een gemiddelde leeftijd hebben van 28 en ze stuk voor stuk  zo in een Glossy kunnen, moest ik mezelf zo nodig die lat toebedelen. Ik ben 45 en het enige Glossy wat bij mij van toepassing is zijn hooguit mijn hakken. 😉

Deze bovenstaande alinea zorgde ervoor dat mijn zelfvertrouwen wel een knauwtje kreeg. En ik dit als excuus ging gebruiken wanneer het even niet lukte met mijn schema en trainingen. En iedereen weet dat excuses, leugens zijn die verpakt zijn in redenen. Gelukkig zag ik het gebeuren en dat zou meteen het behalen van de lat nog begerenswaardiger maken. Het begon al goed op 1 januari met het nakomen van mijn voornemen om dit jaar weer een nieuwjaarsduik te doen. Ik had heel makkelijk mezelf afwezig kunnen appen, een paar maanden geleden, had ik dat ook zeker gedaan.

Dat en mijn inzicht dat mijn blik ‘out of focus’ was en niet meer zag waarom ik in eerste instantie was begonnen. Een betere fysiek. Juist daarom wil ik meedoen aan een wedstrijd. En wens ik mezelf ook een goed resultaat toe. Ik weet zeker dat ik mezelf dan heb overtuigd van mijn eigen doorzettingsvermogen, mijn discipline en “best of all”, dat ik dan écht trots op mezelf ben. Dat ik volhou tot ik dat gevoel heb en er ook alles aan doen dit te bereiken.

Vrijdag komt een heel grote bijdrage hieraan. Dan word mijn spinning fiets geleverd. Dan ga ik vroeger opstaan om de dag te beginnen met drie kwartier spinnen. Op die manier fiets ik mezelf zo een strakker velletje in. Ja, en natuurlijk ook samen met de trainingen op de sportschool en mijn voedingsschema.

De potentie die deze spinfiets heeft, maakt hem zo mooi dat je niets liever wil dan nog jaren vriendjes hem hem zijn.

En dat mààkt me blij!!!!

“No more excuses!”