Welkom in mijn wazige wereld

Hellup!!! Ik heb nog maar 5 weken voor ik het podium op ga en de reuzel loopt in de bekende regenboogkleuren langs mijn benen. Mozes kriebel wat beginnen de zenuwen me om de oren te slaan nu. Vijf weken van niet lullen maar doen. Volhouden en doorgaan. Afzien en doorbijten.

Gisteren was weer poseerles en tevens de bedoeling dat we onze T-walk deden voor eigen publiek. Daar sta je dan, in je bikini, op je poseerschoenen, in de rij te wachten om je kunstje te doen. Aan de kant van de zaal zitten de mannen waar je normaal gesproken mee traint en in mijn geval nogal eens wat stoere conversaties mee wisselt, lees; grote bekken tegen hebt. Tja en die grote stoere bekken wreken zich dan op momenten als dezen.
Onwennig en giechelend staan de dames in de rij te wachten om te beginnen. In de zaal staat de airco aan en de kippenvel wakkert zich met de minuut sneller aan. Jerry zit voor in het midden en houdt ons nauwlettend in de gaten terwijl onze toeschouwers ons oprecht en hard aanmoedigen. Ik ga ondertussen kapot van binnen.

Mijn beurt……. Na alle moed bij elkaar gesprokkeld te hebben, begin in ik mijn loopje naar het midden achter van het podium. Ik zet mijn eerste front pose neer en realiseer me dat het verplichte lachen, door de zenuwen, gelukkig vanzelf gaat. Ik vervolg mijn loopje naar de voorkant van het podium en de ogen van Jerry en Lieke voelen pijnlijk aanwezig. Ik maak mijn “Front-Pose”, mijn “Side en Back-Pose” en maak mijn rondje af om naar de linkerkant van het podium te lopen. Daar doe ik nogmaals een rondje en door de zenuwen draai ik de verkeerde kant op. F.ck! Dan kom je verkeerd uit en moet je improviseren om het geheel alsnog galant over te laten komen. Zo gracieus mogelijk maak ik een pirouette en probeer net te doen of er niets fout ging.

Ik vervolg mijn weg naar de rechterkant van het podium om nogmaals een rondje te maken. Terwijl ik me draai om mijn rug te laten zien verlies ik mijn evenwicht en sta ik wat knullig te wankelen. *Zucht*
Waarom was ik hier ook al weer aan begonnen? Ben ik hier stiekem echt niet te oud voor? Zo voelt het op dat moment namelijk wel….. Ik maak mijn T-walk af en er wordt geklapt door de toeschouwers. Zo lief!!! Opgelucht neem ik plaats in de line-up. I kind of, did it…….

Na de les ga ik langs bij Jerry om te meten. Ook nu is er spanning in mijn lijf. Afgelopen week heb ik wat steekjes laten vallen in mijn voedingsschema en ik weet dat die altijd genadeloos zichtbaar worden tijdens de meting. Wonderbaarlijk genoeg is er toch 0,7% vanaf en sta ik nu op 11,3%. Zo kwam er toch nog een fijne afsluiting aan mijn zondag bezoek aan de sportschool.

Thuis gekomen begin ik wat te keuvelen en op te ruimen, doe een paar boodschappen en begin aan het eten. Niet veel later wordt ik aangenaam verrast door de bezorging van een doosje. Nerveus draai ik een paar keer om het doosje heen en uiteindelijk durf ik hem open te maken. Ik til de deksel op en zie een zwart vloeipapiertje de inhoud verbergen. Heel voorzichtig sla ik het papiertje er vanaf. Net als de inhoud, beginnen mijn ogen te fonkelen. En terwijl ik kijk naar wat er in het doosje ligt, springt de inhoud me bijna fonkelend in mijn armen. Mijn bikini!!!!! Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo van mijn stuk ben gebracht, mijn handen shaken als een oude vrouw wanneer ik de bikini uit de doos wil pakken. Hij is echt werkelijk, zó prachtig!!!

Wanneer ik hem aantrek, hoor ik Viola nog zeggen; denk erom, alleen aan de stof trekken! Niet aan de kettinkjes! Ik kijk in de spiegel en ik ben dolgelukkig!!! Ik kan jullie niet uitleggen hoe dankbaar ik me voel met deze prachtige bikini.
Volgens mij ben ik er wel klaar voor………al zeggen mijn zenuwen toch echt iets anders 😉