Welkom in mijn wazige wereld

Ik blijf er moeite mee houden…. Meestal snap ik het ook niet.
Ik ben geboren als een verlegen meisje 😉  Echt! Ik heb niet mijn hele leven zo’n oeverloze grote bek gehad. Er zijn echt vrienden die dit kunnen bevestigen. In een ver verleden was ik een timide en terughoudend meisje.  Op de lagere school was ik “het” doelwit van treiterijen. Pesten op school is volgens mij op mij uitgevonden 😉 Als meisje, met de kom af van een bakker, was het lastig mengen op een school vol tuinderskinderen. Ik viel ook nog eens extra buiten het bootje omdat mijn moeder (net als ik) recalcitrant in de maatschappij stond. Zij kleedde haar kinderen trendy en hip en dat was niet hoe de tuinderskinderen erbij liepen.
Het zal jaloezie geweest zijn. Niet belangrijk. Maar toen was ik nog verlegen. Mijn grote bek kwam eigenlijk pas later. Na mijn eerste huwelijk die strandde. Ik voelde mezelf met een enorme stempel door het dorp lopen en dat vormt je. Iets met de aanval is je beste verdediging, dat werd mijn stijl. De charade die je dan hoog houdt, voorkomt dat je geraakt wordt door derden. Tenminste, dat is waar ik op dat moment van overtuigd was.

Ondertussen ben ik er achter gekomen dat deze manier alleen maar weerzin wekt. Maar mijn gedrag aanpassen blijkt en blijf ik moeilijk vinden. Die oeverloze grote bakkes is een deel van mij geworden, maar om er niet helemaal aan toe te geven, ben ik na het sterven van mijn hartje gaan schrijven.
Want als je het niet zeggen kan, schrijf het dan.

Op de één of andere manier, weet ik mijn gevoel beter tot uiting te laten komen in getypte letters, dan dat ik ze via mijn tong, mijn mond doe verlaten. Het is een echt Ann dingetje…..
Normaal gesproken flap ik er van alles uit. Tot tien tellen voordat ik een uitspraak doe, is er bij mij niet bij. Wanneer ik mijn gevoel onder woorden breng en deze aan mijn beeldscherm toe vertrouw, kan ik ze nalezen en zien of de woordkeuze juist is. Ik kan dan terug lezen of de woorden ook echt mijn gevoel verwoorden die ik zo graag wil overbrengen. Juist omdat ik een enorme flapuit ben is het voor mij zo belangrijk die woorden in zijn juiste nuance neer te zetten.
Die grote bek kennen jullie ondertussen wel. Maar soms, wanneer ik blog, wil ik met mijn vriendjes delen wat er zich dan echt in mijn hoofd afspeelt. Omdat die dingen er van naturen niet via mijn bakkes uitkomen……

Na mijn “gesprek” van vannacht, zijn er nog wel wat tranen in mijn oren gesijpeld. Hij had me echt te pakken en ik kon hem niet loslaten. Mijn nacht was daardoor erg onrustig en ik werd vaak wakker. Er hebben meerdere gesprekken plaats gevonden. Ik moet toegeven dat de frequentie van dit soort gesprekken afneemt. Ook dat is goed zo. Maar toch had hij me de hele dag in zijn macht en wist op de meest stupide momenten mijn emoties volledig bloot te leggen, gepaard gaande van een tranendal. De engerd….. Waarom is dat nou nodig vroeg ik hem, maar elke vorm van antwoord bleef zoals gebruikelijk uit……..

Ik voelde me desondanks sterk en ben gewoon gaan trainen vandaag. Rug! En ik heb mezelf behoorlijk aangepakt. Dat gezever en gedoe….. niet lullen maar poetsen Ann!! Zoete koekjes bakken we niet. De kids uit school gehaald en onze weg richting eeuwige slaapplaats van Her begeven. Ludo was weer druk met het aldaar achtergelaten autootje en racete deze over de grafsteen. Alex plukte het onkruid tussen de kiezels vandaan. Een gewoon grafbezoek. We vervolgen onze weg, voorzien van wat tranen, richting Kijkduin. Pannenkoeken eten wij altijd na ons bezoek aan Herman.
Na de maaltijd rennen de kinderen blootvoetend door de branding en ik kijk naar hun gekir.

Mijn hart smelt als ik me realiseer dat ze ondanks hun gemis, toch gelukkig zijn. Ik realiseer me ook dat dit niet alleen door mij komt. Ik heb een super lieve broer, schoonzus en hun neefjes, ouders, maar zeker ook lieve vrienden, die hun geluk omlijsten met een briljant gloeiende glans!

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen of schrijven, maar mijn dankbaarheid voor hun geluk is onmeetbaar groot. Jullie hebben mij daar enorm in bijgestaan, geholpen en bijgedragen.
Mijn dank??? Ik denk niet dat ik die ooit kan compenseren, maar hij is groot…. Enorm groot!!!

Ik buig zwierig en neem mijn denkbeeldige hoed, nederig af……
Dank jullie wel. Allemaal!!! ❤