Welkom in mijn wazige wereld

Hemeltje lief, ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik zal proberen de dag een beetje verhelderend op te schrijven. Mocht het chaotisch overkomen op jullie als lezer, dan kan dat kloppen, zo was het ook in mijn hoofd.

Fris en goed uitgerust ging ik te bed de avond voor de grote wedstrijd. Wekker gezet om 6 uur. Om 8 uur had ik namelijk op de sportschool afgesproken om te verzamelen en ik wilde op mijn gemak de laatste spullen, als eten en drinken in mijn koelbox doen, rustig eten, bakkie koffie en dan richting competitie.

Kwart voor 6 werd ik wakker. Ik ben mijn bedje uit gegaan nadat ik eerst bij mezelf had gecheckt hoe de zenuwen erbij stonden. In gedachte loop ik alle ledematen na en wanneer ik bij mijn hoofd kom kan ik gerust ademhalen. Check, nerves down.

Ik sta op en ga geroutineerd mijn programma af. Plassen, wegen, douchen en dan aankleden. Als ik beneden kom start ik de koffiemachine op en giet het zakje met vooraf gewogen Bambix in een schaaltje. Giet er warm water bij en wat zoetstof en hark het smakeloze goedje rap naar binnen. Terwijl ik mijn rozijntjes op knabbel, laat ik de koffiebonen al vrolijk huppelend in de molen dansen om ze uiteindelijk kapot te malen, dan met kokend water te overgieten tot ze als heerlijk geurende espresso  in mijn kopje landen.

Ik rook er vervolgens een heerlijke sigaret bij. Een gewoonte die ik eigenlijk moet afleren, maar nu nog even als vriendje koester. Een mens kan tenslotte ook teveel idioterieën op zijn hals halen. Ik loop nog even alles na of ik niets vergeten ben, kniel naast mijn koffer, klap hem om en rits hem dicht. Trek mijn #TeamJK hoody aan en loop met mijn koffer en koelbox naar de auto.

Uiteindelijk gaan we een paar minuten voor 9 op weg. Ik weet de weg toch wel tot aan de Haringvlietbrug, dus rij zonder navigatie die kant uit. Eenmaal rond Rotterdam is die weg en de afslagen iets verandert. Ik denk slim te zijn, maar dan zijn zelfs de afwezige koolhydraten toch sterker. Gewoon vergeten hoe ik moest sturen, rij ik vlotjes en galant zo de afslag voorbij. Gelukkig was ik de enige passagier aan boord van deze scheldmobiel. Zinderend van stupiditeit rij ik door om vervolgens bij Charloi pas weer een U-turn te kunnen maken. Zucht…..

Ik loop met mijn koffer en koelbox achter hordes spier, zenuwen en adrenaline aan, op weg naar de wedstrijd. Dan kom je aan in een hal vol atleten, wachtend om binnen te komen. Mijn ogen scannen in rap tempo mijn omgeving af op zoek naar concurrenten. Bij ieder vermeend slachtoffer houden mijn ogen stil en doen een shape check. Ik kan jullie vertellen dat de moed toen wel een heel klein beetje in de schoenen schoot. Mijn god, de lijfjes die ik heb gezien maakte me minstens wat, bedenkelijk achter mijn oortjes krabbelen. Daar kan ik toch snotver niet tegen opboksen??? Kom op! Who am I kidding here???

Gelukkig was ik toen nog fris en wist ik mezelf weer snel te hervatten. Met kleren aan, zien de meeste er beter uit. Tenslotte zie ik erin mijn Freddy’s ook uit om op te vreten 😉

We lopen naar de zaal waar iedereen zijn plekje opeist. Een soort van territoriale oerdrift maakt de mensen in die zaal meester. Airobedden, stretchers, tuinstoelen en andere varianten hierop, plopte als paddenstoelen uit de vinylen vloer. Jerry komt ons daar ophalen en neemt ons vervolgens mee naar onze privé kleedkamer, die hij speciaal voor ons team had geregeld. Hoe vreselijk heerlijk was dat. Terwijl alle andere atleten als bijen op een plakkerige vloer, bij elkaar in een zaal moesten bivakkeren, konden wij alles uitgebreid uitstallen en breeduit plaatsnemen op de banken. Dat is echt een moment dat je niet alleen blij bent met de liefste familie waarvan je deel uitmaakt, maar ook nog eens trots bent op de coach die dat heeft geregeld!

Mijn tanning staat gepland om 13 uur maar Lieke heeft deze een half uur weten te vervroegen. Dat schepte wel iets meer rust in mijn hoofd. Die onrust was toch heel sneaky bezig om zich meester over mij te maken. Omdat Angela de visagie nog bij mij moest doen en dat pas na de tanning kon, begon de planning toch wel strak te worden en jullie weten allemaal wat een strakke planning doet met iemand die dit voor de eerste keer op dit niveau moet meemaken.

Vincent gaat als volleerd PA mee richting tanning.

Tanning….. Je stript je lijf van alle textiel en neemt plaats in een U-shape tent. Eén voordeel, over enig overtollige randjes, kwabjes of andere onsympathieke vetjes, hoef je in dit stadium geen zorgen te maken 😉 Dan richten ze een zeer vakkundig uitziende verfspuit op je lijf. Armen omlaag, benen wijd, kwart slag draaien; “Bikini dames boven 1.68 moeten zich nu melden voor inschrijving!”, Lieke stond in de buurt en nam direct mijn zenuwen weg. Ze zou even gaan uitleggen dat ik in de tanning stond en me later zou komen melden. Armen omlaag, kont naar achter, kwart slag draaien en ogen dicht. Als volledig gerestaureerde oldtimer kreeg ik daar mijn podium lak over mij heen gespoten. En geen lasnaad werd daarbij over het hoofd gezien. Nog even 5 minuten drogen en ik kon mijn bikini en schoenen gaan laten zien voor mijn inschrijving.

Angela heeft me prachtig opgemaakt en echt, ik voelde me 10 jaar jonger toen ik in de spiegel keek. Toen begon het wachten tot mijn eerste podium ervaring. Een bons op de deur kondigde aan dat er een nieuwe groep naar het podium diende te komen. Bikini’s boven de 1.68 werd er geroepen. Ik loop langs de andere kleedkamers richting podium. De hoeveelheid spanning knettert door de wachtruimte voor het podium en de mijne wordt enthousiast bij deze intense druk en vult vrolijk mijn lijf.  Bam! Zenuwen staan in één klap stijf en begin van binnen heftig te trillen. Dezelfde dames die ik eerder die dag in de hal met kleding had gezien, stonden hier nu in een net zo niets verhullende bikini als ik. Slik!
We lopen het podium op en nemen de front pose aan. Het duurt deze keer opvallend lang voordat de jury ons het trucje met de kwart slagen en poses laat afdraaien. Dat betekend dat er veel vergelijkbare kwaliteiten op het podium staan. Dat schept dan weer wat moed.

In de kleedkamer keuvelen we wat en krijg ik toestemming om die oh zo begeerlijke roze glacé koek op te eten.  Mijn tanden zakken door de roze boven laag en de zoetheid maakt zich meester over mijn lijf. Als een euforisch huppelende tiener, straalt mijn gezicht van het suiker genot en laat hem mij oprecht smaken. Dan is het wachten tot de T-walk. Wachten op een fitness wedstrijd duurt lang. Je kan weinig. Je moet zorgen dat de spraytan mooi blijft, echt los gaan met eten kan ook niet omdat anders je aderen geweldig vollopen en even een geweldige neut nemen ook niet. Je wil tenslotte niet wankelen op het podium omdat je glazen liqour 43, je tenen verlamd hebben.

Ik vond het echt heel moeilijk om mezelf verder te duwen in mijn streven een wedstrijd te doen. De dames in mijn klasse waren echt mooier, scherper en beter van fysiek als ik. En ondanks alle lovende en hartverwarmende uitspraken, wist ik echt wel dat ik geen schijn van kans maakte. Het is overigens echt heel fijn, als je in een kleedkamer zit met atleten en teamgenoten van gemiddeld 20 jaar jonger dan jezelf, die jou aanmoedigen en je een hart onder de riem steken.

T-walk tijd. We verzamelen ons weer voor het podium. Helaas diende we onze walk in 30 seconden af te ronden omdat ‘tijd’ niet sympathisch was geweest met de organisatie. Als één na laatste mag ik mijzelf presenteren op het podium. De zenuwen waren al stukken minder en ik was vooral trots op de lat die ik met deze actie had bereikt. Dit was mijn doel, mijn streven en mijn wens. Ik heb het gewoon echt gedaan! In de kleedkamer geniet ik na en ervaar dankzij Vincent mijn eerste Oreo orgasme. We kunnen namelijk los. De wedstrijd is klaar en alles mag en kan tussen de kaken naar binnen verdwijnen. Oreo was mijn eerste ervaring op een absoluut ultiem hoogtepunt van verlangen naar zoet. Zo erg dat er dik kippenvel zich meester maakte over mijn benen, buik en rug. Suiker is echt een creepy bitch!!

De prijsuitreiking was bevestigend en toch teleurstellend. De rit naar huis, verdoofd en omlijst van tranen. Ik kon alleen maar heel stil huilen. Geen idee of het vrolijke of verdrietige druppels waren. Het waren erin ieder geval veel.

Vandaag was echt een dag van verwerken. Voelen, facebook lezen en foto’s kijken. Nogmaals foto’s kijken en vergelijken. Dan zie je wat en hoe je er stond en kan je door. Mijn zwakke punt is mijn kont. Foto’s om dit te ondersteunen zal ik ook plaatsen.

En ik heb een besluit genomen. Ik zal niet volgende week meedoen om mezelf alsnog te plaatsen als B atleet. Ik ga door met trainen om mijn fysiek te verbeteren. Mijn kont wordt vol, mijn schouder ronder en mijn rug meer gedefinieerd. Ik heb mijn volgende lat gelegd en ik zal hoe dan ook een beker winnen!!

De Enercup is over een maand of 6/7. Een tijdsbestek die ongeveer net zo lang was als naar deze wedstrijd. Maar wel één met een ervaring die niemand mij ooit meer af neemt. Eén die mij een prachtige ervaring heeft gegund en gegeven. Eén die mijn drijfveer een stabiele basis heeft gegeven.

Jerry, voor jouw vertrouwen in mij, je drijfkracht, je bemoediging en passie ben ik enorm dankbaar! Lieke, jouw enthousiasme, harde trainingen, lol en gezelligheid vond ik een fijne steun! Viola…….dankzij jouw prachtige bikini en tips stond ik daar toch maar mooi te fonkelen! Angela, jouw make-up maakte het geheel compleet. Sjaak…..jouw gouden handjes hebben me fantastisch geholpen mijn doel te bereiken! Charmaine, dank zij jou had ik meer vertrouwen tijdens mijn podium ervaring! Lianne, door jouw prachtige nagels was ik werkelijk tot in de puntjes verzorgd!  Remco, no words needed XXX. Reshmie, Stephanie, Michael, Joyce, Joey, jullie waren geweldig!!!! Vincent, Cissy, Jennifer, Ellena, Jos, Sascha, Anna en al die andere ontzettend lieve mensen uit onze familie die ik ongetwijfeld nog vergeten ben. Jullie hartverwarmende steun was een warm bad. Maar mijn vriendjes en familie uiteraard ook! Eigenlijk hebben er zoveel mensen mij steun gegeven en de hoeveelheid was groot. Verrassend groot.

Ondertussen heb ik een overkill aan junkfood op, springen mijn aderen bijna uit mijn lijf en ben ik nog wel moe. Maar morgen gaan we weer op schema en trainen. Oktober, daar heb ik mijn lat nu gelegd. De Enercup. Ik ga het gewoon doen! Weer! En dan houd ik aan het einde een beker vast!

#NeverGiveUp #MuscleGranny  #BikiniBabe #BabeOnAMission